Een vriendje?

Hoi Sandra

Ik ga mijn verhaal met je delen.
Mijn dochter heeft sinds ze 14 jaar is een best heftige soms grilige vorm van reuma.
Ze is nu 23 jaar en ondanks alle moeilijke tijden en vele medicatie, die ze nog steeds gebruikt en waar ze bijvoorbeeld niet zwanger mee mag worden toch haar weg gevonden.

Ze heeft al verschillende relaties gehad, waarbij het soms inderdaad wel lastig was om met beide om te gaan, haar vriendje en haar uit balans zijnde gewrichten. Ze zegt nooit gelijk dat ze reuma heeft.
Het is een vechtertje, want ondanks dat ze in 3 vwo bijna 9 maanden niet naar school geweest is en ook thuis te ziek was om iets te doen, heeft ze in 6 jaar haar vwo gehaald en is ze nu 5de jaars student geneeskunde. En echt het komt niet aanwaaien, ze moet er heel hard voor knokken.

Vorig jaar was haar reuma lang niet goed, en is ze tijdelijk uit Amsterdam weer onder onze vleugels gekomen en hebben we als gezin in samenwerking met de reumatoloog haar leven weer op de rit gekregen. In mei begint ze aan haar co-schappen. Dat zal heel zwaar worden, maar ja men lijdt het meest van het lijden dat men vreest!

Ze zit nu in een rondvaartboot met haar nieuwe vriendje, die ze tijdens een weekendje in Kopenhagen heeft ontmoet en hij is Portugees.

Wat ik zou adviseren: zorg dat je iemand hebt om op terug te vallen zoals je ouders, maak elke keer een lijstje met vragen die je voor de doktoren hebt, hou een dagboekje bij, leef bij de dag. Het heeft geen zin om nu te denken dat je 40 jaar wordt, want de tijden zijn veranderd.

Ik zeg altijd tegen mijn dochter, als er wat is kom dan maar, bel me, mail me, schrijf me een prille relatie moet niet te veel negatieve input hebben. Van ziekenhuis bezoekjes proberen/probeerden we altijd wat met een beetje humor te maken. Zo moest ik altijd naar de bovenste verdieping van de parkeergarage en daar stond niemand en dan moest ik keihard rondscheuren in mijn kia'tje. Lekker lunchen, iets leuks doen.

Hopelijk heb je wat aan mijn verhaal, en ik weet zeker ook in jouw leven komt de liefde echt wel!! Maak ook goede afspraken met je opleiding, echt er is meer mogelijk dan je denkt! Je mag me altijd een pbtje sturen voor meer informatie.

Als er meer duidelijkheid is, dan kun je overwegen om net als mijn dochter in 1 mooie e-mail je hele netwerk in te lichten over wat je hebt, wat je voelt en wat het met je doet zonder dat het dramatisch verteld wordt. Met wat humor, soms galgenhumor bereik je meer mensen en maak je jezelf toegankelijker. Er zijn heel veel zieke mensen en achter elke deur is wel wat naars aan de hand.

Ik leef met je mee en wens je veel sterkte
Jippie

hoi hoi,

snap dat het een lastige situatie is. Ondanks dat je zelf bang bent dat je de veertig niet haalt mag je tot die tijd toch gewoon gelukkig zijn met dingen die je hebt. Als jij gelukkig bent met het hebben van een vriendje dan moet je daar gewoon voor gaan! Natuurlijk zal het niet altijd makkelijk zijn maar jij verdient het toch net zo als ieder ander. Jij weet van jezelf dat je longfibrose hebt als je een relatie aangaat maar bij iemand die nu gezond lijkt kunnen er terwijl de relatie er al is ook vanalles oplopen en tegen problemen aanlopen. Ik denk dat je in een relatie altijd eerlijk moet zijn maar wat je verteld misschien wel een beetje doseren. Zeker als je iemand nog niet heel lang kent hoef je niet meteen alles te vertellen. Dat is ook waar je jezelf prettig bij voelt. Succes!

nou ,dat is nog eens mooi gezegd Jippie. Jou dochter boft maar met zo n moeder ^O^

Jippie, prachtig verwoord|!

Kijk, die doktersbezoeken, doe ik ook met galgenhumor hoor:) En lekker lunchen natuurlijk. Het is meer zo iets van.. wat moet je als je een vriendje hebt.. en is dat wel handig. Dan zijn meer de vragen die door me heen gaan.

Geniet gewoon van het moment en vul niet teveel van te voren in. Dat laatste is makkelijker gezegd dan gedaan, invullen is een stugge gewoonte voor veel mensen, ook voor mezelf hoor vergis je niet. Het loslaten is naar mijn idee en in mijn ogen het belangrijkste en in sommige gevallen (momenten) lukt dat nooit!!

Succes.

Hoi Sandra,

ik herken wel een beetje wat je schrijft. Ik ben 24 heb zelf geen longfibrose, maar een erg grillige vorm van astma. Die kan er zomaar plots voor zorgen dat ik maanden werkonbekwaam ben bvb, zoals nu en ook in betere periodes ben ik heel vaak ziek en ben ik ondanks alle medicijnen toch erg beperkt in wat ik kan doen.
Ik vind het zelf ook heel vervelend om op die manier een relatie op te bouwen met iemand. Net voor ik in deze zware periode terecht kwam leerde ik iemand nieuws kennen. Na enkele afspraakjes heb ik wel verteld dat ik ernstig astma had maar het is inderdaad ook niet altijd eenvoudig om uit te leggen aan een 'leek' op vlak van longproblemen. Momenteel heb ik die jongen gevraagd om wat afstand te nemen, omdat ik het zelf te lastig vindt omwille van mijn gezondheid nu. Ik kan momenteel heel weinig en heb daardoor het gevoel dat ik weinig te bieden heb in een relatie.
Uiteindelijk denk ik dat het vooral belangrijk is of je zelf 'vrede' hebt met je situatie. Ik begrijp dat bij jou de diagnose enzo nog erg onduidelijk is en het is allemaal nog erg nieuw. Ik denk dat je het pas goed kunt delen met iemand nieuws als je zelf duidelijkheid hebt en het een plek hebt gegeven. Althans, zo voel ik het aan.
In ieder geval heel veel succes en goeie moed de komende periode!

Groetjes,
Sien

Ik vind het heel moeilijk om níet te vertellen dat ik astma heb omdat het zo bij me hoort en zoveel invloed op m'n leven heeft. Ik heb het altijd gelijk verteld. Heb liever dat mensen er gelijk aan kunnen wennen dan dat je samen iets moois opbouwt wat later dan weer een negatief iets eroverheen krijgt omdat je zoiets belangrijks verzwijnt. Mijn huidige vriend gaat er goed mee om vind ik. Tuurlijk vindt hij het niet altijd leuk dat ik niet alles kan, vaak moe ben en vaak naar het ziekenhuis moet maar hij denkt wel heel goed met me mee en is er voor me als ik hem nodig heb.

Wat betreft het vertellen..

Mijn ervaring is dat 't automatisch ter sprake komt op een eerste date. Ik hoef eigenlijk niet eens de behoefte te hebben maar 't gebeurt automatisch, ik denk doordat je er bij sommige onderwerpen niet omheen kunt, of je moet gaan liegen. En dat liegen doe ik liever niet.
De heftigere dingen ervan, of nog erger zoals bij jou iets ontzettends heftigs om te vertellen... Dit zou ik persoonlijk (maar die keus maakt ieder voor zich) pas na een paar dates vertellen. Ik ben bang dat heel veel mensen gelijk al bij de eerste date af zullen haken wanneer ze dit horen namelijk. Dit klinkt heel hard, maar is helaas wel realiteit. Omdat 't meestal zo is dat je steeds meer voor elkaar gaat voelen naarmate je verder in een relatie komt (als 't dit uiteindelijk wordt). Toch zou ik niet heel lang (ook persoonlijke keuze, maar mijn advies..) heel lang wachten, omdat sommige mensen het moeiljik vinden te begrijpen als je met zoiets heftigs pas na een half jaar aan komt zetten.

Dus mijn advies zou zijn... niet gelijk bij een eerste date (want ook jij bent het waard om een relatie te mogen krijgen in je leven), maar ook niet pas maanden later (ivm mogelij onbegrip).

Succes met alles, moeilijke dingen voor je zeg.. niet alleen dit. Sterkte!