Bezorgde moeder
15-01-2013 om 15:52 uurHallo allemaal
Ik heb een probleem mijn volwassen dochter van 27 zit al 3 weken in een astma aanval.
Slaapt nauwelijks door benauwdheid, is continue benauwd ( wisselend in mate van mild tot matig)heeft een enorm hoge hartactie (140) en klaagt over spierkrampen en uiteraard vermoeidheid.
Kerstavond was ze bij ons en ik vond haar ongewoon druk, grapte nog tegen mijn echtgenoot als ze nog peuter was dan zou ik zeggen ze krijgt een astma aanval. ( dat was vroeger nl echt een kenmerk)
2de kerstdag bel ik haar en hoor ik aan haar praten dat ze benauwd is. Zelf merkte ze dat nog niet echt. Dat herken ik mijn beide kinderen herkennen gek genoeg niet altijd hun symptomen. Ze voelde zich niet erg lekker, zag grauw volgens haar vriend en had last van hoge hartslag
Ze is na dag of 4 naar haar huisarts gegaan omdat ventolin geen echte verbetering liet zien en ze zelf niet wist of ze wel of niet benauwd was. Volgens huisarts was geen astma. Want ze piepte of hoestte niet? Snelle hartslag zou wel van spanningen komen. Alleen welke spanningen dan, mijn dochter zegt geen spanningen te hebben. Alles loopt als een trein in haar leven ;) Ik herken dit ook niet, ze sport veel heeft conditie als een beer en is nooit ziek, en gaat letterlijk dansend door het leven :)
Naar huis dus, echter benauwdheid bleef, 4 dagen later avonds laat naar SEH. ( op mijn dringende verzoek) Daar werd ze prima ontvangen en werd wel vast gesteld dat wel ze degelijk benauwd was. Feit dat ze niet piepte of hoestte maakte zaak alleen maar ernstiger als dus opgeroepen longarts. Verneveld en zuurstof gehad, waarop ze vreselijk spierkrampen kreeg in armen, handen, benen, en op haar borst, zo heftig dat ze dreigde flauw te vallen. Volgens arts reactie op ventolin? Na vernevelen en extra zuurstof knapte ze op en mocht ze naar huis. Advies voor 1 dag prednison om te doorbreken en Ventolin in vervolg met voorzetkamer. Echter na 4-5 uur begon benauwdheid weer toe te nemen. 6x daags aan ventolin zonder echte verbetering, na 4 dagen weer naar SEH, nu 3 longartsen. Vonden allemaal wel mee vallen. Ja ze was benauwd en ja duurde lang. Over hoge hartactie zeiden ze niets. Weer verneveld zonder zuurstof dit keer en met kuur prednison van 7 dagen naar huis gestuurd.
Eergister nog geen verbetering ( na 5dgn prednison) en heeft ze haar eigen longarts gebeld, via telefonisch consult is er nog week prednison bij gekomen en afspraak voor as Maandag consult en longfunctie testen.
Ik ben gewend aan ernstige astma. Ben door mijn kinderen en mijn eigen astma ervarings deskundige en raak niet snel in paniek. Nu maak me echter best wel zorgen, als kind heeft ze status aanval gehad. Dit lijkt er op. Ik kan reacties van de artsen niet zo goed snappen. Niemand die heeft bedacht om een bloedgas te meten om maar iets te noemen. Ze is volwassen ik kan haar niet meer mee naar dokter slepen en gezien laconieke reacties van artsen heeft ze iets van ze nemen me niet serieus, ik ga niet meer....
Mijn sportieve en altijd vrolijke meid is in 3 weken tijd veranderd in een soort zombie die zich voortsleept. Moeite heeft met praten en nauwelijks slaapt, benauwd blijft en zelfs op prednison niet echt reageert. Toch is ze vandaag weer gaan werken omdat ze hoopt dat afleiding helpt....
Ben ik nou zo over bezorgd???? Of klopt dit naar jullie idee ook niet?
Mijn Kinderen hebben in Davos gezeten toen ze klein waren, kom je niet zomaar. :N
Van de kinderlongarts leerde ik vroeger dat als Astma niet reageert op ventolin of prendnison, een opname nodig is met prednison per infuus. Wat hen dus meerdere keren is overkomen.
Hoe lang mag een astma aanval eigenlijk duren? Welke schade kan dit aanrichten aan haar hart?
Wie kan me gerust stellen of heeft een goed advies.
Ik kan maar 1 ding zeggen: ga met haar opnieuw naar het ziekenhuis. Als jij het niet vertrouwt sleep je haar gewoon mee en je gaat daar niet weg totdat ze gedaan hebben wij jij wil. ( bloedgasmeting etc) ik heb totaal geen verstand van astma, maar ik weet wel dat moeders het vaak goed zien uit eigen ervaring en daar mag je best iets mee doen, zij zal het vast ook wel begrijpen.
Succes
Of je neemt een ander ziekenhuis. Niet overal zijn ze even bekwaam, wat wel zou moeten maar ja.
Met ernstig astma zoals dit heb ik geen ervaring.
Er valt mij een aantal dingen op. Je maakt je als moeder natuurlijk zorgen. Het lijkt alsof zij de signalen van haar lichaam niet altijd serieus neemt (soms niet eens opmerkt) en naar een dokter gaat. Zo'n hartslag van 140 (in rust begrijp ik), dat is toch echt heel extreem? En benauwdheid moet je toch zelf ook opmerken. Voor haar mag het gevoel dat doktoren haar niet serrieus nemen, geen reden zijn om maar niet te gaan. Want het gaat wel om haar gezondheid.
Wel raar dat ze niets over de hoge hartslag hebben gezegd. Heeft ze dat niet nog apart gevraagd?
Ook raar dat huisarts redeneert dat het dan geen astma is (terwijl ze daar zo bekend mee is), gelukkig denken de longartsen daar anders over.
Nu maar de adviezen van de longarts opvolgen, de afspraken staan, dus ze zit 'in de molen'. Ze kan een lijstje maken met vragen die ze tijdens het consult kan stellen.
Wel jammer dat ze soms niet op tijd actie onderneemt en dan met klachten die al dagenlang aanwezig zijn, naar de SEH gaat. Ze had toch bij de huisarts kunnen staan op verwijzing naar de longarts c.q. adequate behandeling? Met deze klachten mag een huisarts haar niet aan haar lot overlaten.
Hopelijk is er maandag na de longfunctietesten meer duidelijkheid en wordt er een oplossing gevonden. Want al zo lang zo benauwd, daar moet ze toch echt snel vanaf komen.
Misschien moeten ze haar eens laten blazen, voor zover ze daartoe nog de lucht en kracht voor heeft! En idd, bloedgasmeting, saturatie, ik begrijp niet dat hier zo laconiek over is gedaan.
Ik geloof dat ik mee zou gaan en even een stevig gesprek zou hebben met de arts in kwestie.
Ik zou eerst de afspraak en de testen bij haar eigen arts afwachten, die kent haar historie en haar klachten en kan het waarschijnlijk beter beoordelen.
Overigens ben ik zelf 26 en kan ik me wel een beetje in de situatie verplaatsen. Op het moment dat ik me slecht voel, vind ik het altijd wel fijn als m'n moeder er voor me is, met me naar het ziekenhuis gaat, me belt om te vragen hoe het gaat, haar zorgen uit. Ze moet er dan alleen wel op vertrouwen dat ik mijn eigen lichaam ken, weet wat ik moet doen en mijn keuzes daarin ook respecteren maar advies van haar neem ik wel mee in het nemen van beslissingen. Ik zou er ook niet vanuit gaan dat alles wat je zegt niet aankomt hoor. Ik mopper ook vaak genoeg op m'n moeder maak dan zijn het dingen waar ik toch over na blijf denken.
Hartelijk dank voor jullie reacties.
Mijn dochter is een sterke vrouw die haar mannetje wel staat gelukkig. Zij kan ook prima omgaan met haar Astma, probleem is dat ze vaak symptomen niet herkent ( dat is wat anders als erkennen ;)) ze is zo gewend om met weinig lucht te moeten leven.... Ik herken ze juist direct, toen ze klein was moest ik wel alert zijn om ziekenhuisopnames te voorkomen. Het is een soort 2de natuur van me geworden, ik zie bijna altijd wanneer mijn kinderen benauwd zijn hoe goed ze het soms ook voor me willen verbergen ;D.
Ze heeft een medische achtergrond en verstaat het vakjargon van artsen. Zij is ziek en erkent dat maar vind het zelf overdag nog meevallen/ te doen. Tja alleen ziet natuurlijk zelf niet dat ze met hoge schouders loopt, merkt wel dat praten moeite kost, maar ja als je alleen woont hoef je natuurlijk ook niet zo veel te praten :-) Nachts heeft ze echt een probleem, slaapt niet, zweet en heeft snelle hartslag of krampen en dat nu al 3 weken dus. Dat is ook de reden waarom ze 2x naar SEH is gegaan.
Ze wordt al jaren behandeld door Longarts in een academisch ziekenhuis en is daar naar de SEH geweest, konden ze haar dossier gelijk inzien.
Ik ben degene die voelt dat er iets niet goed zit. Dit duurt te me lang. Vooral die hoge hartactie en krampen vind ik vreemd en zorgelijk. Ze snapt mijn bezorgdheid en deelt die ook wat betreft snelle hartslag. Ze is volwassen en heeft haar eigen drukke leven( nu dus even niet ) Ik respecteer haar keuzes, maar ben bezorgd. Vandaar mijn verhaal. Maandag ga ik mee naar Longarts, kan ik tenmiste wat vragen stellen ;D
Ja een moeder is altijd bezorgd om haar kind, maar het is als kind heel fijn om een moeder achter je te hebben staan. Maar het kan ook zwaar zijn voor een kind, want je kiest er niet voor en je wilt niemand belasten. je voelt je soms een blok aan het been en merkt dat je het leven van je ouders moeilijker maakt, of dat denk je :@
Zo heb ik bijvoorbeeld gisteren met veel moeite en goed toneelspel mijn ouders toch het vliegtuig ingekregen naar Spanje voor 2 maanden. Ik heb zelf een dochter met een chronische aandoening en probeer me altijd op de achtergrond te houden (wat echt vreselijk moeilijk is), hulp bieden doe ik met veel mate, meegaan naar dokters alleen als ze het vraagt. Maar we hebben gewoon een eerlijk gesprek gehad.
De hoge hartslag herken ik en mij is uitgelegd dat mijn longen zo hard moeten werken om voldoende zuurstof binnen te krijgen dat het hart harder moet werken. Maar er zijn ook veel luchtwegverwijders die de hartslag verhogen.
Krampen, daar is hier ook al veel over geschreven, kijk eens onder de zoekknop. Krampen kunnen ook een bijwerking van de ontstekingsremmers zijn. Maar na een kuur Prednison kan het ook heel erg worden.
Heel veel sterkte en fijn dat je er voor haar bent! Supermam.
Bezorgde moeders, ik vind dat zo lief. Natuurlijk ook wel eens irritant, maar zeg maar zo, liever een overbezorgde moeder; dan een moeder die het helemaal niks kan schelen hoe het met haar kind gaat.
@ mum58, veel succes bij de LA. laat je dochter het woord doen, en misschien kan jij nog wat aanvullen.
groetjes bioloogje
Ik wist het en voelde het. Dochter is net via HA en SEH opgenomen. Hartslag veel td hoog. nog benauwd... alle alarmbellen werken nu. Ook in ziekenhuis gelukkig. Ben onderweg naar ziekenhuis.
sterkte