Best een beetje trots op mezelf...

Ik kan me voorstellen dat je ontzettend baalt dat je niet bij het feest van je vriendin kan zijn ,dat zijn echt van die rot momenten.
Heb je een man die je helpt met de kinderen en huishouden enz.?

Dat heb ik ook, dat vetrouwen in je lijf kwijt. En je wilt niemand teleurstellen. Dus ik trek me sowieso al van heel veel terug. Negen van de tien afspraken kan ik afzeggen... En dan heb je gelijk weer commentaar. Doen ze alsof jij de spelbreker bent in hún leven. Ik ervaar veel boosheid van vrienden. Ik heb het afgelopen jaar mijn beste vriendin verloren. Ze was steunmoe... Ik ben in het verleden ook eens 4 jaar erg ziek geweest, ze wilde dit niet ook nog eens met me door. Laatst hoorde ik terug via iemand anders dat ik saai gevonden werd. Je kan nooit eens met haar lachen en gek doen. En dat je nooit van me op aan kan. Auw!
Dat klopt in zekere zin wel, maar de ziekte zien zij fysiek niet. Het is gewoon niet uit te leggen. Op dit moment zie ik er voor mijn doen ook echt slechter uit en nu merk je dat ze een beetje terug krabbelen, van oh, ze is toch wel ziek.
Mijn beetje energie gaat naar de verzorging van huis en kinderen, voor de rest van de wereld heb ik niks meer over. Ik voel me dus echt opbranden en compleet uit balans. Ik hoop de balans een beetje terug te vinden de komende tijd...

Ja hoor, Pip. Mijn man is de aller aller allerliefste van de hele wereld! Hij helpt zoveel als kan met de kids en doet de boodschappen. Hij heeft zelf ook astma, maar dat is goed onder controle en hij is evengoed fit. Onze kleinste kruimel heeft ook astma.
In ons gezin heerst er best wel rust en vrede onder de situatie. We vinden het niet leuk, maar zetten er samen de schouders onder.......

Hoi,

Je stukjes van vanmiddag zijn voor mij weer heel herkenbaar.
Zo langzamerhand durf ik geen afspraken te maken, omdat ik ze ook vaak af moet zeggen. Als ik nu een afspraak maak, dan vertel ik daar meteen maar bij dat er een mogelijkheid bestaat dat ik het qua energie niet red.

Mijn kinderen zijn 2 en 7 jaar en de oudste heeft ook astma. Ook ik houd mij alleen nog bezig met de kids en probeer het huis nog een beetje op orde te houden, maar wel met 1x per week een hulp in de huishouding. De enige plek waar buiten huis kom is het schoolplein en het ziekenhuis. Soms een winkel. Daarnaast is er niet zoveel.

Dat je vrienden en familie het niet begrijpen, daar loop ik ook vaak tegenaan. Dan zeggen ze inderdaad, maar je ziet er toch goed uit! Dat zegt helaas niets over hoe je je van binnen voelt.

Sterkte met alles en wie weet kunnen we nog eens ervaringen met elkaar uitwisselen.

Die gesprekken met de psycholoog gaan je vast helpen, al is het alleen maar om een keer je verhaal kwijt te kunnen. Zelfs dat helpt vaak al.

Groetjes,
Aletsch

@Goudlokje, gelukkig heb je een lieve man ! Ik ook gelukkig en hij accepteerd de astma gelukkig ,en de beperkingen die het met zich mee brengt .

Wel voel ik me vaak een spelbreker en voel me daar schuldig over .Ook ik ben gebroken met een 30 jarige vriendschap , mijn vriendin verlangde dingen van mij waar ik gewoon de energie niet voor had . Zij nam mij  dat kwalijk en op een gegeven moment kon ik echt niet ander meer dan stoppen met haar .

Zij zei ook steeds dat iedereen maar rekening met mij moest houden ,nou daar werd ik echt vrolijk van .Hallo zeg zij kon leven zoals ze wilde , ik ben degene die rekening moet houden met de astma en daardoor beperkingen heb ,niet zij .
Ik werd er dood ongelukkig van en ben blij dat ik van haar af ben  :P

Maar het is vervelend dat je wereld zo klein is geworden ,best saai in vergelijking met vroeger vind ik .
ook ik moet steeds afspreken onder voorbehoud maar merk dat ik toch niet snel afbel waarmee ik mezelf heb ,pfff best lastig allemaal .

Mensen zijn ook druk met hun eigen leven en daar hebben ze ook recht op ,maar niet veel mensen blijven lang geintresseert in je ziek zijn en haken uiteindelijk af .Dat is wel eens zuur .
Zelf probeer ik altijd positief te zijn en niet te klagen (hier wel dat is wel eens lekker met gelijkgestemden ) .
Hoe geven jullie je leven zin . hebben jullie nog doelen in je leven of passies ?

@goudlokje, wat een goede zet. Daar mag je terecht trots op zijn. Hoop dat je er wat aan hebt.
Wat naar hè als mensenin je omgeving afhaken omdat ze het niet op kunnenbrengen of je saai vinden etc.
Maar blijf vooral jezelf, hoe moeilijk dat soms is en bedenk op die momenten dat zij het niet waard zijn.
Echte vrienden en familie hebben begrip en hun maakt het echt niets uit ! Voor hun ben en blijf je dezelfde persoon.

apetrots mag je zijn goudlokje! Heel veel succes bij je 'behandeling', ik hoop dat je er flink baat bij hebt.

@Aletsch: ik ga je pb'en.
@Pip: doelen? Op het moment in deze dip, niet zo zeer. Maar ik blijf wel hoopvol en maak wat plannen voor de toekomst. Een beetje dromen kan geen kwaad, toch? Passies heb ik genoeg. Ik verveel me nooit, maar hou me bij de passies die niet zoveel energie kosten.
@Tessa1975: ook familie kan je kwetsen, helaas. Maar voor de mensen die je echt goed kennen is het soms moeilijk jou zo te zien sukkelen.
@emsepems: thank you! :)

Ik heb ook sterk het gevoel dat de prednison een en ander versterkt, ik word er in ieder geval niet energiek en happy van...