acceptatie
23-11-2017 om 18:40 uurLieve mensen,
Ja, inderdaad "lieve mensen", want hier ontvang je steun, begrip.........
Iets wat ik heel hard nodig had en nog steeds heb.
Afgelopen jaren veel last gehad van astma klachten, zonder naar de huisarts
te gaan zo van "het gaat wel weer over"
Uiteindelijk wel gegaan en de diagnose astma gekregen.
Gestopt met roken en onder behandeling bij een longarts.
Er is voor mijn gevoel veel te veel gebeurd afgelopen jaar en ik heb
het daar erg moeilijk mee, vooral omdat de astma (nog) niet onder
controle te krijgen is. Ik moet leren met astma om te gaan, dat gaat niet weg.
Van hulpverleners krijg ik te horen dat ik "het" moet accepteren??
Van mijn partner hoor ik dat ik er teveel mee bezig ben ?? ( heb ik een keus?)
Ik vind dat astma teveel met mij bezig is.
Van vrienden en kennissen hoor ik dat er met Astma "goed te leven valt"
Ze kennen allemaal "iemand"met astma waaraan je niets merkt!!
Daar ben ik blij mee, alleen geldt dat niet voor mij.
Rondneuzend op dit forum kwam ik in een ouder topic een stuk van Hellen tegen
juist over die acceptatie. Dit sloeg bij mij in als een bom, met heftige emotionele
reacties(tranen) en verwoordt geweldig goed hoe ik mij zo nu en dan (in een slechte periode)
voel. Dit stuk zou ik graag met jullie willen delen:
Hellen:
Hoe gaan jullie met de acceptatie chronisch ziek zijn om?
NIET!
Ik accepteer het niet, dus kan er niet mee omgaan.
Ik kan er niet mee omgaan , dus accepteer ik het niet.
Chronisch ziek?
Heb ik geen tijd voor,de dagen zijn al veel te kort.
Hoe kun je accepteren dat je je dagelijks benauwd voelt.
Hoe kun je accepteren dat je rekening moet houden met je ziekte.
Hoe kun je accepteren dat je ineens niet "heel"meer bent.
Hoe kun je accepteren dat elke inspanning zoveel energie kost.
Hoe kun je accepteren dat je lichaam dingen doet die jij niet wilt.
Hoe kun je accepteren dat je lichaam veranderd.
Hoe kun je accepteren dat lichaamsvloeistoffen je lijf ongecontroleerd door een aanval verlaten.
Hoe kun je accepteren dat je jezelf niet accepteert.
Hoe kun je accepteren dat je medicijnen nodig hebt om de dag door te komen.
Hoe kun je accepteren dat het nooit meer over gaat.
Hoe kun je accepteren dat je als geboren optimist meer huilt als lacht.
Hoe kun je jezelf accepteren als jonge vrouw met oudedagsvoorzieningen
Hoe kun je accepteren dat je maar 1 leven krijgt om het te accepteren..................
Accepteren zal ik het NOOIT!!
Mee leren leven, ...........het kan niet anders.
De ziekte past zich niet aan jou aan, dus je zal wel moeten.
@Joop60, jij ook bedankt,je verwoordt het mooi vind ik.
Het ziek zijn is gewoon best een gevecht van ups en downs, klinkt erg cliche-achtig maar zo voelt het wel.
Ik denk elke keer als ik een tijd stabiel ben: ik ben er:ik heb het geaccepteerd, totdat ik weer een opdonder krijg en een stap(je) terugval en kom er dan achter dat ik niets heb geaccepteerd, ik heb er alleen mee moeten leren leven.
Bij elke achteruitgang, definitief of tijdelijk, moet je opnieuw een weg zoeken merk ik.
Meer hulp nodig soms, minder kunnen, meer medicijnen, nare gesprekken met artsen, zorgen en toch bemerk ik elke keer weer na een tijd, ik pas mij aan, ik heb het leven veel te lief, dan maar in mindere mate mee doen.
Wat mij vooral op valt( al heb ik zelf copd en astma) dat mensen weinig van astma weten, vaak wordt er gezegd:oh ik heb het ook wel eens benauwd van...... enz enz, onwetendheid wat de impact is van ernstig astma maakt het nog lastiger om ermee om te gaan lijkt mij.
En je mag trots op jezelf zijn dat je in 1 x gestopt bent met roken, is mij niet gelukt, nu al jaren gestopt maar ik was een moeilijke en langzame leerling daarin.
@Marcus, inderdaad ziek zijn is enorm hard werken en vooral als je er zoveel pijn bij hebt .
En hier is het net zo, accepteren lukt pas als het klaar is en gedaan, bij elke stap terug volgt een nieuwe weg tot accepteren, ermee leven lukt wel, althans het moet er is geen keuze want zelfs bij de dips weet ik er komt altijd weer een up, soms duurt het wat lang maar dan genieten we dubbel zo hard!
Groetjes en welterusten, Jolien
@Allemaal
Heb net het verhaal van @marcus gelezen over zijn vader.
Wat een verhaal, wat een dilemma.
Het bewaren van een open band met geliefden is
het belangrijkste.
Voor mij zijn de verhalen en reacties te heftig,
moet even afstand nemen en weer tot mijzelf komen.
Jullie allemaal bedankt en tot de volgende keer
@joop60 ,neem alle tijd! Sterkte
Ik ga ook maar een wat schrijven, uh, uit frustratie. Heb geen astma zei de longarts jaren terug want tests gaven niks aan. Maar het hele jaar door allergisch voor alle pollen (wel aangetoond) en kou en vocht, wat me moe, benauwd en kortademig maakt, snel brak na inspanning, dat heeft me behoorlijk onzeker gemaakt, vooral omdat het blijkbaar niet precies in het laadje Astma past. Dan ga je denken, alle stress van heel veel jaren heeft me genekt, of is het mijn hooggevoeligheid, of alles een beetje bij elkaar?? Kortom, van binnen met meer rust hiermee omgaan, ik vind het verdomd lastig. En vaak uitleggen dat je geen energie hebt, dat is ook vervelend. Maar als ik wat verhalen her en der lees hebben veel personen nog veel en veel meer klachten. Met mij valt het dan wel weer mee.............Sterkte iedereen!
Hallo Joop60,
Heel herkenbaar en ook hoe de mensen op jou reageren, het raakte mij echt, vooral nu ik zelf voorlopig heb opgegeven om te vechten tegen Acos en mijn baan.
Vorige week is mijn laatste stukje vechtlust weggenomen toen ik hoorde dat er definitief geen plek meer voor mij was op de werkvloer en dat terwijl ik net herstellende ben van een bacteriologische longontstekening.
Gevolg van alle strijd, ernstige depressie!
Mijn karakter is echter doorstrijden, maar nu lukt het even niet meer.
Door het lezen van jou bericht en de reacties daarop kreeg ik weer nieuwe energie, dus nu eerst alles proberen los te laten en binnen mijn nieuwe leven opnieuw beginnen, daaronder zal ook acceptatie vallen en het lezen op dit forum helpt mij daar echt bij.
Ben dus niet alleen met dit probleem
Toen ik er na 25 jaar trouwe dienst werd uitgegooid wegens oud, lelijk en kortademig kon me dat niks schelen. Tijdens het exitgesprek op HRM vroegen ze daar nog naar, want er waren ook mensen geweest die boos waren en wraak wilden nemen of die depressief werden. Ik begrijp dat erg goed, maar voor mij was het geen drama. Nooit meer elke dag uren in de file met voor je een roetende bus of vrachtwagen. Nooit meer hijgende managers met deadlines in mijn nek.
Maar ik begrijp dat het voor jongere generaties veel zwaarder is. Inkomensverlies, hypotheek, UWV of Arbo die je aandoening bagatelliseren en als een molensteen om je nek hangen. De huisarts die je wil helpen, maar die machteloos staat tegenover de arbo-arts. UWV adviseerde me zelfs om krattensjouwer te worden. Veel leuker dan computerprogrammeur. Laagbetaald, lange werkdagen in weer en wind en COPD geen bezwaar. Heerlijk. Mijn UWV-"adviseur" glunderde van genoegen dat hij dat helemaal zelf had verzonnen. Daar gaan we de oorlog dus niet mee winnen. Dus de voordelen van werk zijn relatief en soms is ontslag alleen maar goed voor je.
Het belangrijkste lijkt me om je er niet onder te laten krijgen. Je bent wel afgedankt maar dat is hun fout, niet de jouwe. Je kan nog steeds meetellen, bijvoorbeeld als vrijwilliger. Het regionale ziekenhuis hier draait dankzij 4000 onbetaalde vrijwilligers. Lijkt veel, maar het zijn parttimers die alleen werken als ze zich goed voelen. Ik zie ze en spreek ze, meestal 60+. Ze voelen zich gewaardeerd en weten dat de zaak zonder hen als een kaartenhuis in elkaar stort. Makkelijk om te zeggen, ik weet het. Ga er maar aan staan als je werk en je toekomst je zijn afgenomen. En ja, ook ik voel de zwarte wolk van de depressie wel eens. Maar dat slijt op den duur weg. Geef de moed niet op.
Ook ik voel de druk, de vraagtekens, op mijn werk.
Mijn werk als musicus is voor een groot deel ook mijn leven.
Accepteren dat hieraan wellicht een einde gaat komen in de nabije
toekomst is voor mij nu te moeilijk. Inderdaad een zwarte wolk.
Benauwdheid, vermoeidheid, hoesten en alles wat erbij komt
zorgt voor veel stress. Ik merk dat ik mij moeilijk kan ontspannen
door de wispelturigheid van Astma. Door middel van ontspannings-
oefeningen en ademhalingsoefeningen probeer ik hier wat aan te doen.
Wat anderen hiervan vinden, mijn klachten en de manier hoe ik ermee
om ga interesseert mij steeds minder.
Voor jullie allen sterkte in het accepteren van wat op jullie pad komt.
Wat een onderwerp... acceptatie. En heel veel herkenbaarheid in alle verhalen. Vooral het eerste stuk van joop! Wat andere zeggen zal vast iets in zitten maar Vechten tegen de ziekte, of alleen al toegeven dat je vecht tegen de ziekte is moeilijk. Dat heeft bij mij zeker een tijd geduurd en met behulp van o.a. dit forum maar ook een psygoloog kreeg ik meer rust... Acceptatie zal ik het nooit durven noemen.
Vervolgens kwam er een nieuw traject waarin mijn omgeving er moeite mee had. Met name de werk verhalen zijn voor mij erg herkenbaar. Ontslag omdat ze toch anders naar mij kijken. Maar ook hier heb ik een weg in gevonden. Ik weet zelf namelijk wel dat ik iemand ben die altijd mijn best zal doen! En inmiddels heb ik werk waarbij ik gewaardeerd wordt. Mijn motto is, erbij neerleggen dat er dagen zijn die niet goed gaan en meer genieten van de dagen die wel goed gaan. En soms lukt dit en soms is het gewoon een rot dag ;-)
Dus hou vol iedereen, we doen ons best!