voorstellen

heej Käthy!!!

hoezo heb je door een paard op hh gezeten???

ik heb n abo op de girlz, maar wanneer heeft ie er in gestaan? heb t nog niet gelzen namelijk...

succes met alles!!!

kus hester

welkom  :W

welkom op dit altijd gezellige forum!  :P
Ik hoop dat je hier veel tips en informatie weg kan halen. :W

enne, waarschijnlijk ben je allergisch voor paarden?

Welkom...... ben benieuwd naar je stuk...

haha ja ik ben allergisch voor paarden, ik zal hier het stuk neerzetten, het heeft er ergens in 2005 in gestaan ;)

het is een heeeeeeeeeel lang stuk, maar zo heeft het in de Girlz! gestaan

Käthy (17): ‘Door astma keek ik de dood in de ogen’

Als ze klein is, ligt Käthy al regelmatig in het ziekenhuis vanwege haar astma. Maar het gaat pas
goed mis als ze op dertienjarige leeftijd op vakantie gaat met een vriendin.
Ze wordt zo benauwd dat ze in coma terecht komt en zelfs een moment dood is...

‘Toen ik vier jaar was, is bij mij geconstateerd dat ik astma heb. Ik was vaak kortademig en benauwd en
toen heeft de dokter de diagnose gesteld. Echt veel heb ik daar niet van meegekregen, omdat ik nog zo
jong was. Mijn vader heeft ook astma, dus mijn ouders wisten wel een beetje wat ze konden verwachten.
Toen bekend werd dat ik astma had, moest ik medicijnen gaan gebruiken en vaak op controle bij de dokter.
Maar vaak nam ik mijn medicijnen niet in, omdat ik het liefst een normaal kind wilde zijn.
Ik wilde liever niet opvallen omdat ik anders was. Ook maakte ik me vaak erg druk en spande ik me soms
teveel in, waardoor ik aanvallen kreeg. Hierdoor kwam ik regelmatig in het ziekenhuis terecht.
Tot mijn dertiende heb ik wel 27 keer in het ziekenhuis gelegen omdat ik benauwd, vermoeid of kortademig was!
De meeste last krijg ik van astma als ik emotioneel ben. Als ik moet huilen of gestresst ben,
heb ik het vaak benauwd. Toen mijn ouders gingen scheiden heb ik er bijvoorbeeld veel last van gehad.

Toestemming van de dokter
Vanaf mijn vierde was ik dik bevriend met Anne. We waren echte soulmates en ik was dan ook door het
dolle heen toen ik op mijn dertiende met haar mee op vakantie mocht. Ik mocht zo mee van mijn ouders,
ik had niet eens echt hoeven zeuren. We zouden naar een boerderij gaan met de ouders van Anne en haar twee broers. Ze waren allemaal op de hoogte van het feit dat ik astma had.
Omdat we naar een boerderij gingen waar ook een paard stond, moest ik van mijn ouders eerst even overleggen met de dokter of het verantwoord was dat ik ging rijden.
Maar gelukkig heeft de dokter toestemming gegeven en zei hij dat het geen probleem was om bij het paard in de buurt te komen. Ik moest van hem wel goed opletten dat ik niet benauwd werd en moest beloven dat ik geen rare dingen ging doen.
Van sommige dieren had ik veel last, bijvoorbeeld van papegaaien en katten. Maar bij andere dieren, zoals honden, merkte ik weinig. Vandaar ook dat we honden als huisdier hebben.
Hoe het met paarden zat wist ik nog niet. Misschien dat als ik diep van binnen had gekeken, ik wel had geweten dat het toch niet zo’n verstandig idee was. Maar ik was jong en vond het zo leuk dat ik eindelijk kon gaan rijden! Ik had nog nooit paard gereden, omdat mijn moeder het te riskant vond. Maar nu ik groen licht van de dokter had gekregen, vond ze het geen enkel bezwaar.

Er was afgesproken wat ik zou doen als ik toch last zou krijgen van mijn astma. Eerst moest ik gaan
puffen met mijn puffer als ik een aanval kreeg. Als dat niet hielp moest ik een vernevelapparaat gebruiken en als laatste redmiddel had ik het medicijn prednison wat ik kon slikken. Dit hielp meestal erg goed als
ik een hevige astma-aanval had.

Lekker op vakantie
Eindelijk brak de dag aan dat we op vakantie gingen. Ik kon echt niet wachten tot we vertrokken. Anne
ging er op de fiets heen, samen met haar vader en broers. Maar omdat zo’n lange afstand fietsen te vermoeiendvoor me was vanwege de astma, reed ik met de moeder van mijn vriendin mee in de auto. Toen we aankwamengingen Anne en ik eerst de tent opzetten waar we in zouden slapen. We vonden het super en hadden meteen een echt kampeergevoel!
Daarna gingen we zo snel mogelijk naar het paard om te rijden. Omstebeurt reden we een stukje, terwijl de ander het paard vasthield. Ik had nog nooit paardgereden en ik wist ook niet echt hoe het moest, maar ik vond het wel ontzettend leuk!
Terwijl ik aan het rijden was, voelde ik dat ik er langzaam een beetje benauwd van werd. Maar ik deed niets, omdat ik dacht dat het nog wel even kon en wilde er niet aan toegeven. Omdat we moesten eten, hielden we op met rijden en gingen we het paard borstelen.
Dit was eigenlijk niet zo slim om te doen, zo bleek later. Door het borstelen kwamen waarschijnlijk allerlei haren en huidschilfers los bij het paard en kreeg ik heel veel last van mijn astma.
Tijdens het eten voelde ik me helemaal niet lekker en ik kreeg bijna geen hap door mijn keel. Na het eten
gingen Anne en ik naar de tent om gezellig een spelletje Scrabble te doen, maar erg leuk was het niet.
Ik kreeg namelijk bijna geen lucht en zat de hele tijd te puffen, maar het ging niet beter met me.
Toen wilde ik mijn vernevelapparaat gaan gebruiken, maar hier had ik een stopcontact voor nodig. Daarom moest ik naar de boerderij lopen, maar ik had te weinig adem en kracht om dit te doen. Ik dacht dat ik het niet zou halen en vroeg aan mijn vriendin of zij me wilde helpen. In de tent maakte ik het
vernevelapparaat met de medicijnen klaar voor gebruik. Anne nam het apparaat mee naar de boerderij en ik zou zo snel mogelijk naar haar toekomen, als ik een beetje op adem was gekomen. Maar op adem kwam ik steedsmaar niet. Omdat er toch iets moest gebeuren, besloot ik een poging te wagen om naar de boerderij te gaan.
Ik verzamelde al mijn krachten en ging naar de boerderij om mijn vernevelaar te gebruiken. Maar ook het
vernevelen hielp me niets, helaas bleef ik snakken naar adem. Toen slikte ik prednison, maar ook dit had
geen effect meer op me. Anne’s moeder heeft toen mijn moeder en de ambulance gebeld, terwijl haar vader me op de bank neerlegde. Daar stortte ik in elkaar en viel ik helemaal weg. Vanaf dat moment weet ik niets meer.

Blauw
Later hebben ze me verteld wat er met me is gebeurd. Ik was gestikt doordat mijn luchtpijp steeds verdervernauwde, tot het eind. Nadat ik op de bank in elkaar was gestort, ben ik op de grond gevallen en was mijn hele lichaam blauw geworden van het zuurstoftekort. Mijn ouders waren er toen ook bij. Mijn moeder wasvreselijk geschrokken en zag me helemaal wegzakken. Ze zag me zo liggen en durfde me niet vast te pakken omdat ik helemaal koud geworden was.
De ambulance kwam eraan en de broeders probeerden een pijp in mijn keel te krijgen om me te beademen. Maar omdat mijn luchtpijp helemaal dichtgeknepen zat van de spanning, lukte dit niet, ik was stokstijf. Toen probeerden ze een sneetje in mijn keel te maken om mij zo aan lucht te helpen, maar ook dit was tevergeefs. Het ambulancepersoneel heeft me toen spierontspanners gegeven en uiteindelijk is het daardoor gelukt om die pijp mijn keel in te krijgen.
Toen ben ik met gillende sirenes afgevoerd naar het ziekenhuis in Nijmegen. Daar aangekomen kreeg ik een infuus in mijn arm. Mijn moeder zag wat later dat mijn hand er heel raar uitzag, dus vroeg ze hoe dat kwam. Toen bleek dat ze het infuus verkeerd hadden ingebracht, waardoor mijn hele arm opzwol. Alle medicijnen waren ernaast gelopen in plaats van in mijn bloedvat. Bij het ziekenhuis hadden ze hier niets van gemerkt, het was mijn moeder die zo oplettend was.
Zo’n anderhalf uur heb ik in coma gelegen. Ze hebben toen het zuurstofgehalte bij mij bepaald door in mijn lies te prikken, dit was toen nul procent. Ik had dus helemaal geen zuurstof in mijn lijf en ben daardoor een tijdje dood geweest. Zelf heb ik daar weinig van gemerkt, ik was echt helemaal weg.
Mijn moeder zegt erover dat ik er gewoon even niet was, dat ze me hebben moeten terugtrekken. Hoewel ik dacht dat als je doodging, je een tunnel of wit licht ziet, heb ik dat zelf gelukkig niet gezien. Maar de dokter zei wel dat ik letterlijk boven aan de deur had geklopt.

Spijt
Toen ik wakker werd was ik helemaal koud. Ze hadden me een roes gegeven om lekker door te slapen, maar hebben me toen te vroeg uit die roes gehaald. Omdat ik het zo koud had, hebben ze een buis met warme lucht onder mijn deken gedaan om me warm te houden. Ik had allemaal infusen in mijn lichaam toen ik wakker werd en ik wilde meteen opstaan. Iedereen hield me tegen en zei dat ik moest blijven liggen. Over wat er gebeurd was, had ik heel erg spijt. Spijt dat alles zo gelopen was en spijt dat iedereen er ongewild bij betrokken was. Ik was ook ontzettend moe, maar had nergens pijn.

Ik was wakker geworden op de Intensive Care afdeling. Toen ik weer bij mijn positieven was, mocht iedereen één voor één bij mijn bed komen. Eerst mijn moeder, mijn vader, mijn stiefvader en toen de moeder van Anne. Ik heb vreselijk zitten huilen met iedereen en zei steeds dat het me speet en dat het niet de bedoeling was. Ik vroeg aan mijn moeder wat er precies met me gebeurd was sinds ik op de bank lag bij de boerderij, omdat ik nergens meer iets vanaf wist.
In het begin vertelde ze eigenlijk niks, later hoorde ik stukje bij beetje het hele verhaal. Mijn vader zei ook een paar dingen, ik was bang dat ze me misschien niet alles hadden verteld. Maar dat bleek later wel zo te zijn. Nadat ik de verhalen had gehoord over wat er met me gebeurd was, schrok ik wel enorm. Op het moment dat ik bij de boerderij geen lucht meer kreeg, dacht ik wel dat het goed mis was. Maar ik verwachtte niet dat ik in een coma terecht zou komen en zelfs even dood zou zijn. Ik dacht dat ik gewoon even weg zou vallen en dat mijn lichaam zich daarna wel weer zou herstellen, zodat ik weer wakker zou worden.
De ouders van Anne waren natuurlijk ook heel erg geschrokken, ze hadden niet verwacht dat er zoiets zou gebeuren, dat het zo ernstig was en zo zou aflopen. Later ben ik nog naar ze toegegaan om ze hartelijk te bedanken voor alles wat ze voor mij hebben betekend. Door de ambulance te bellen hebben ze wel mijn leven gered!
Ook Anne zelf was in shock. Ze wist natuurlijk wel dat ik astma had, maar zo’n erge aanval had ze nog
nooit van me meegemaakt. Ze heeft er best moeite mee en heeft nog steeds nachtmerries over wat er gebeurd is. Daar voel ik me best schuldig over af en toe...

Astmacentrum
Nadat ik een dag op de Intensive Care had gelegen in het ziekenhuis in Nijmegen, mocht ik naar mijn eigen ziekenhuis in Den Bosch. Daar moest ik nog een paar dagen op de IC liggen voordat ik verhuisd werd naar de kinderafdeling.
We hebben een uitgebreid gesprek met onze dokter gehad. Mijn vader was behoorlijk kwaad dat de dokter toestemming aan mij had gegeven om te gaan paardrijden, terwijl dit blijkbaar levensgevaarlijk was. Ik had zelf ook wel spijt dat ik zo met het paard bezig was geweest, maar omdat het mocht van de dokter maakte ik me niet zo’n zorgen. De dokter adviseerde mij om naar een astmacentrum te gaan in Hilversum, totdat alles weer goed ging.
Dus na twee weken op de kinderafdeling in het ziekenhuis, moest ik direct door naar het astmacentrum.  Eerst moest ik daar een maand op observatie, zeven dagen per week en 24 uur per dag. Na deze
periode werd duidelijk dat ik toch in het centrum moest blijven, maar mocht ik wel elk weekend naar huis.
Uiteindelijk heb ik acht maanden in het astmacentrum gezeten. Het centrum is een heel groot complex met bijvoorbeeld een schooltje, een zwembad en andere mogelijkheden om te sporten. In de tijd die ik daar heb doorgebracht, heb ik ontzettend veel geleerd. Zo leerde ik bijvoorbeeld goed hoe ik met medicijnen om moet gaan, iets waar ik eerder moeite mee had. Ook leerde ik waarom het belangrijk is om medicijnen te nemen.
Omdat het zo slecht met me ging kreeg ik heel veel prednison. Een bijwerking van dit medicijn is dat je
dikker kunt worden, dus ik liep daar rond met hele bolle wangen. Ik at ook nog eens heel veel. Het ging nietzo goed met me. Ik was alleen maar ziek en wilde zo snel mogelijk naar huis. Ik heb daar zelfs nog een keer in het ziekenhuis gelegen, waardoor ik nog meer medicijnen moest nemen. Je kunt dus niet echt zeggen dat ik een leuke tijd heb gehad. Ook vond ik de andere kinderen in het astmacentrum niet zo leuk. Ik had niet echt behoefte aan vriendschappen daar, dus ik heb geen leuke vrienden uit het centrum overgehouden.
Gelukkig heb ik me door deze moeilijke periode heengevochten. Het was helemaal niks voor mij om zo lang van huis te zijn. Ik ben een echte huismus en je kunt me het liefste op de bank achter de tv vinden met mijn ouders, de hond en een kop thee.

Heerlijk thuis
Na acht maanden mocht ik eindelijk naar huis. Ik vond het geweldig en was blij dat ik naar huis kon. Ik kon lekker verder met mijn leventje en toen ging het eigenlijk steeds beter met me. In mijn eigen vertrouwde omgeving was ik heerlijk ontspannen en had ik geen last van stress, zodat ik ook minder last van mijn astma had.
Toen ik in het astmacentrum zat, ben ik daar in de buurt naar school gegaan. Mijn cijfers waren slechter
dan ooit, maar toen ik terugkwam op mijn eigen school werden die cijfers gelukkig niet meegeteld en was ik gewoon over. Op mijn school was het wel weer even wennen. Heel veel mensen kenden mij niet meer omdat ik zo lang weg was geweest of hadden inmiddels andere vrienden gemaakt. Mijn klasgenoten hadden er ook weinig van meegekregen dat ik naar het ziekenhuis moest, omdat het in de zomer was gebeurd. Maar gelukkig had ik snel weer vrienden gemaakt en heb ik er een hele fijne schooltijd aan overgehouden.
Het gaat nu een stuk beter met mij en de astma. Ik heb bijna niet meer in het ziekenhuis gelegen, waarschijnlijk omdat ik mijn medicijnen een stuk beter inneem. In het astmacentrum heb ik geleerd om met astma te leven. Toen ik jonger was wilde ik niet toegeven aan het ziek zijn en wilde ik niks weten van medicijnen. Gelukkig is dat nu anders en is dit een positieve eigenschap die ik aan mijn verblijf in het astmacentrum heb overgehouden.
Doordat ik zoveel prednison had geslikt, heb ik last gekregen van osteoporose, wat ook wel botontkalking genoemd wordt. Dit is een bijwerking van het medicijn, en houdt in dat je botten dunner en minder dicht zijn en dus sneller breken. Hier slik ik ook medicijnen voor. Het is niet zo dat ik minder bang ben voor de dood omdat ik even dood ben geweest. Ik ben net zo bang als eerst!

Een poosje geleden ben ik weer een keer weggevallen omdat ik een astma-aanval had en moest ik naar het ziekenhuis. Toen was ik vreselijk bang dat het weer zo slecht zou gaan als de vorige keer. Maar nu ben ik niet meer zo bang dat het nog een keer gebeurt. Met Anne heb ik nog steeds contact, hoewel we elkaar nu minder vaak zien dan eerst omdat ik veel werk. Maar gelukkig zien we elkaar nog wel en is het net zo gezellig als voorheen.
We gaan dit jaar zelfs met zijn tweeën op vakantie! Samen gaan we lekker op een camping staan in de buurt. We hebben wel lang moeten zeuren voordat we samen weg mochten, maar omdat het nu al heel lang goed met me gaat durven mijn ouders het wel aan om ons op pad te sturen. Mocht er iets misgaan, zitten we niet te ver weg en kunnen mijn ouders zo ter plaatse zijn. En wat er ook gebeurt, bij paarden blijf ik in ieder geval ver uit de buurt. Niet alleen tijdens deze vakantie, maar voor de rest van mijn leven!

Tegen andere meiden zou ik graag willen zeggen dat ze blij moeten zijn met hun leven, omdat het zo afgelopen kan zijn. Aan mijn verhaal zie je hoe snel iets ineens heel anders kan gaan als je denkt. Ik vind het echt een wonder dat ik er nog bovenop gekomen ben. Ook wil ik iedereen adviseren om toch medicijnen te slikken als de dokter dat voorschrijft. Eerst wilde ik er ook niet aan, maar nu is wel gebleken dat het met medicijnen een stuk beter gaat. Medicijnen zijn een echte levensredder!’

Hoi Kathy,

Jezus... wat een verhaal...  ;( Ben blij dat het nu stukken beter met je gaat!
Houden zo!

Liefs, Nina

Hallo Kathy,

Heb net je verhaal gelezen: Jemig, wat heftig!!!!! Daar zijn geen woorden voor en natuurlijk moet je dit een plekje geven dit is een trauma! Gelukkig heb je het overleefd en ben je sterker eruit gekomen en weet je nu waar je grenzen liggen...Welkom op het forum!

groetjes

irene

so he wat n heftig verhaal!!! wel goed dat je zoveel geleerd hebt nu!!! en ik ben heel erg blij voor je dat je t hebt overleefd!!! woon jij trouwens in den bosch?

kus hester

ik woon sinds een half jaar in Geldrop, maar idd, 18 jaar heb ik in Den Bosch gewoond :) En ik werk nog steeds in Den Bosch :Y

pfff wat enorm heftig zeg. Dit is idd een traumatische ervaring... mijn petje af voor jou kracht om hier mee om te gaan enzo... En dat je er sterkte uit bent gekomen..