Voorstellen
14-04-2013 om 13:14 uurHelaas dit forum te laat ontdekt. Ik ben Marja Sangers en ik ben 56 jaar. Mijn man Joop heeft een aantal jaren COPD gehad waarvan de laatste 2,5 jaar 24 uur aan de zuurstof. Hij zat in de laatste fase van de COPD. Ca. 3 weken geleden kreeg hij het benauwder en moest hij opgenomen worden in het ziekenhuis. Het was toen 1,5 jaar geleden dat hij voor het laatst was opgenomen. Tijdens zijn verblijf verslechterde op een avond ineens zijn toestand. Ik werd teruggeroepen en zijn zuurstofgehalte was gezakt naar 56%. Na wat onderzoeken vertelde de longarts ons dat zijn longen op zijn en dat de toestand zorgelijk was. Als het nog een keer zou gebeuren zouden ze dan ook niet meer beademen of reanimeren. Hij knapte weer op en hij mocht na een kleine twee weken weer naar huis. Wij dachten toen dat de longarts de situatie wat had overdreven, maar het ging thuis toch niet meer zo goed als voor zijn opname. Op zijn verjaardag, in de nacht van 5 op 6 april werd ik wakker en zag Joop op de rand van het bed zitten. Hij vroeg of de zuurstofslang soms ergens bekneld zat, want hij kreeg haast geen lucht meer. Dat was niet het geval en hij vroeg me de zuurstof hoger te zetten. Normaal stond deze op 2,5 of 3. Nu zette ik het op 5,5 maar dat had tot onze schrik geen enkel resultaat. Snel 112 gebeld en in no-time was hij in het ziekenhuis. Er werd zuurstof via het infuus toegediend en meestal hielp dat, nu echter niet. Hij was erg onrustig en opeens bewoog hij niet meer. Hij reageerde ook niet meer op zijn naam en een zuster hoorde ik zeggen dat hij zelf niet meer ademde. Ze gingen hem beademen en ik werd meegenomen en er werd me gevraagd of ons was medegedeeld dat hij in deze toestand niet meer beademd of gereanimeerd zou worden. Dat was ons in het ziekenhuis inderdaad medegedeeld. De beademing werd dan ook stopgezet. Snel zijn broer en mijn zus gebeld dat het zeer slecht ging met Joop en ik werd weer opgehaald omdat het een aflopende zaak was. Wil je nog even bij hem zijn? vroegen ze me. Ja, natuurlijk wil ik dat. Ik zag hoe hij zijn laatste adem uitblies en de hartmonitor één rechte streep werd. Joop was er niet meer. Van het moment dat ik wakker werd tot aan zijn dood zat slechts 1 uur, maar het leek wel een eeuwigheid. Joop was 6 april jarig en hij stierf ook op 6 april 's morgens vroeg om 05.00 uur. Afgelopen vrijdag 12 april is hij gecremeerd. Ik mocht wel de hele week naar hem toe, want ik had een 24-uurs sleutel gekregen van het motuarium en dat was erg fijn. 's Morgens vroeg dronk ik dan een kopje thee bij hem. Zelf heb ik hem ook toegesproken op de crematie, dat ging wel goed. Ook heb ik een gedicht gemaakt voor mijn zus die dat heeft voorgedragen. Er zo mee bezig zijn is goed voor mijn verwerking merk ik. PS: 21 oktober a.s. zouden we 25 jaar getrouwd zijn. Daar waren we samen al plannen voor aan het maken!
Hierbij het gedicht wat ik gemaakt heb voor mijn zus:
COPD
Een ziekte met een naam, maar zonder gezicht
Van buiten niet te zien wat het van binnen heeft aangericht
De vermoeidheid, de wanhoop, het verdriet en de pijn
Worden niet begrepen in een wereld . . .
Waar alles te zien moet zijn.
Een ziekte met een naam, die onomkeerbaar is
Steeds kleine stukjes inleveren is een heel gemis
Grenzen verleggen, dat doet zeer
Het is allemaal zó frustrerend . . .
Als je hoofd nog wilt, maar je lichaam niet meer.
Een ziekte met een naam, met steeds minder lucht
Wat mogen we blij zijn met elke zucht
Het is en blijft een hevige strijd
Een gevecht tot het einde . . .
Wat tenslotte leidt tot een definitief afscheid.
Lieve Joop, we zien elkaar vast wel weer
Je hebt er tegen gevochten, maar je kon niet meer
In onze gedachten leef je voort
Zonder zuurstof en scootmobiel . . .
Zoals dat ook eigenlijk hoort!
Rust zacht.
Heel veel sterkte Marja.
hoi marja
je verhaal met veel respect zitten lezen , erg dapper van je dat je het hier wilt vertellen.
ik wens veel sterkte toe de komende tijd
colin
Hallo Marja,
Gecondoleerd met het verlies van je man Joop.
Het gedicht heb ik huilend zitten lezen, wat een mooie woorden en hoe waar......!!!!
veel sterkte.
Lia
Hallo Marja,
Woorden schieten tekort.
Gecondoleerd met het verlies van Joop.
Wat heb je een mooie woorden opgeschreven, ik krijg er kippenvel van.
Heel veel sterkte gewenst in deze moeilijke tijd.
Tessa
Ben er stil van geworden
Welkom op het forum Marja :W
prachtig Marja, veel sterkte voor nu en later!
Hier ben ik weer. Het gaat redelijk goed met me. Met de pinksterdagen ben ik in het westen geweest, Vlaardingen om precies te zijn, bij mijn nicht en neef. Daar was gelukkig wel de nodige afleiding. Af en toe neem ik nog een tablet voor de nacht, maar niet alle nachten is het meer nodig. Ook heb ik voor overdag iets gekregen van de huisarts i.v.m. stress en hyperventileren, maar dat heb ik gelukkig nog niet nodig gehad.
Vanaf deze week werk ik voor 6 uur per dag (is volledig hersteld) en nog 2 uurtjes per dag op therapeutische basis. Ik krijg veel steun van iedereen om me heen en dat is erg fijn. Toch krijg ik opeens zomaar een huilbui, dat lucht me dan altijd wel weer op. Herinneringen met Joop zijn uiteraard heel fijn, maar het doet ook veel pijn. Ik kan nog maar moeilijk naar foto's kijken waar Joop opsta tijdens uitstapjes of vakanties. Is dat gek? Het moet toch juist fijn zijn om dat terug te zien? De dienst tijdens de crematie is ook opgenomen op DVD, maar daar heb ik nog niet naar durven kijken. Ik probeer wel om dingen te ondernemen, mij thuis opsluiten heeft ook weinig zin en dat zou Joop ook niet gewild hebben. Ik ging er altijd al wel alleen op uit, maar Joop en ik belde elkaar dan regelmatig en die telefoontjes, ja die mis ik dus heel erg en als ik dan thuiskom kom ik in een leeg huis en dat was toen natuurlijk niet zo!
Maandag a.s. krijg ik de COPD-test en nog een kort gesprekje met Joops longarts.
Het slapen gaat gelukkig redelijk goed, wel ga ik vrij laat naar bed toe, maar dat deed ik eigenlijk altijd al wel.
Ik ben nogal bezig met had ik maar dit of had ik maar dat . . .
- waarom Joop niet lekker vastgehouden i.p.v. op de uitkijk te staan voor de ambulance . . .
- waarom niet meteen aangekleed, maar pas toen een broeder het vroeg . . .
- waarom als een robot er achteraan gelopen en in de lift niets tegen hem gezegd, niet eens gefeliciteerd en dat ik veel van hem hou, ook niet in het ziekenhuis . . .
- waarom heb ik me weg laten lokken van Joop i.v.m. de vraag of we op de hoogte waren dat Joop niet meer beademd of gereanimeerd zou worden . . .
- Joop vroeg me de laatste avond om gelijk met hem naar bed te gaan, waarom heb ik dat niet gedaan en ging ik de telefoon nog programmeren met telefoonnummers.
Ik word er gek van. Mijn zus en nicht stelden voor om af en toe een brief te schrijven aan Joop. Dat ga ik zeker doen. Ik praat ook nog regelmatig met hem hoor. Misschien vinden jullie dat gek, maar het doet mij goed. Als ik thuis kom bijvoorbeeld zeg ik: "Hoi Joop, ik ben weer thuis hoor". En als ik iets kwijt ben zeg ik: "nou jho, help eens even mee". Ook heeft Joop tijdens zijn laatste opname een heel klein filmpje gemaakt om uit te proberen i.v.m. zijn nieuwe telefoon. Dit filmpje kijk ik wel heel regelmatig en dan praat ik er ook tegen. Hij zegt: hoi Mar, dat ben ik. Ik ben even wat aan het spelen met de camera en ik wil weten of het goed gaat. Een heel kort filmpje, maar wel zeer waardevol voor mij en daar ben ik hem nog elke dag dankbaar voor!
Graag zou ik je helpen en de klok terugdraaien.
De "had ik maar vragen" zijn heel normaal. Je wilt altijd meer hebben gedaan voor iemand waar je van houdt. Ik weet bijna zeker dat Joop gezegd zou hebben : "Het maakt niet uit meid. Je hebt je best gedaan, zo is het goed."
Bewaar de mooie herinneringen en doe je best te genieten.
Groet.
Heel veel kracht en sterkte.
Wat een mooi en waar gedicht, prachtig x
Het is inmiddels bijna 3 maanden geleden dat mijn man Joop is overleden. Vandaag kreeg ik te horen dat ik a.s. donderdag de urn kan ophalen. Dan komt Joop weer thuis. Een fijn gevoel is dat. Ik heb een fijn gesprek gehad met de longarts van Joop en hij nam ruimschoots de tijd om alle vragen die ik op papier had gezet voor hem met me door te nemen, te beantwoorden en uit te leggen. Ook heb ik een long test laten doen en die was gelukkig goed. Ik zelf heb ook nooit gerookt, maar ik heb wel jaren meegerookt. Ook de longfoto was 100% in orde. Sinds kort heb ik gesprekken met een psycholoog en dat doet me wel goed. Ik kan daar lekker van me af praten en uithuilen. De ene dag gaat beter dan de andere dag en zomaar ineens kan ik in een huilbui uitbarsten. Sinds kort kan ik wel beter slapen zonder medicatie, dat lukte eerst niet. Zo af en toe heb ik het nog nodig, maar volgens de huisarts kan dat geen kwaad en hoef ik niet bang te zijn voor verslaving. Foto's terugkijken van Joop en mij lukt me nog niet, vooral als ik naar foto's van Joop zonder zuurstof kijk word ik erg emotioneel. Volgens de longarts ging Joop voor het hele pakket: COPD én Longemfyseem. Dat blijken twee verschillende ziektes te zijn. Dat hebben wij nooit geweten. Ik vroeg hem waarom Joop al zo snel dood is gegaan (nog geen 3 jaar aan de zuurstof), terwijl ik verhalen van mensen lees die ook COPD hebben en al wel 10 jaar aan de zuurstof zitten en nog steeds leven. Deze mensen hebben dan waarschijnlijk alleen COPD of alleen longemfyseem en Joop had ze dus allebei. Ik mis hem vreselijk en alle herinneringen met hem vliegen door mijn hoofd. In oktober van dit jaar zouden we 25 jaar getrouwd zijn. Hij was al volop plannen aan het maken voor die dag en hij had me al gevraagd hier en daar eens te informeren naar de mogelijkheden. Helaas hebben we deze dag niet meer samen mogen halen! Ik ben blij dat ik mijn verhaal hier kwijt kan, want dat lucht wel heel erg op. Bedankt hiervoor.