Voorstellen

Helaas dit forum te laat ontdekt. Ik ben Marja Sangers en ik ben 56 jaar. Mijn man Joop heeft een aantal jaren COPD gehad waarvan de laatste 2,5 jaar 24 uur aan de zuurstof. Hij zat in de laatste fase van de COPD. Ca. 3 weken geleden kreeg hij het benauwder en moest hij opgenomen worden in het ziekenhuis. Het was toen 1,5 jaar geleden dat hij voor het laatst was opgenomen. Tijdens zijn verblijf verslechterde op een avond ineens zijn toestand. Ik werd teruggeroepen en zijn zuurstofgehalte was gezakt naar 56%. Na wat onderzoeken vertelde de longarts ons dat zijn longen op zijn en dat de toestand zorgelijk was. Als het nog een keer zou gebeuren zouden ze dan ook niet meer beademen of reanimeren. Hij knapte weer op en hij mocht na een kleine twee weken weer naar huis. Wij dachten toen dat de longarts de situatie wat had overdreven, maar het ging thuis toch niet meer zo goed als voor zijn opname. Op zijn verjaardag, in de nacht van 5 op 6 april werd ik wakker en zag Joop op de rand van het bed zitten. Hij vroeg of de zuurstofslang soms ergens bekneld zat, want hij kreeg haast geen lucht meer. Dat was niet het geval en hij vroeg me de zuurstof hoger te zetten. Normaal stond deze op 2,5 of 3. Nu zette ik het op 5,5 maar dat had tot onze schrik geen enkel resultaat. Snel 112 gebeld en in no-time was hij in het ziekenhuis. Er werd zuurstof via het infuus toegediend en meestal hielp dat, nu echter niet. Hij was erg onrustig en opeens bewoog hij niet meer. Hij reageerde ook niet meer op zijn naam en een zuster hoorde ik zeggen dat hij zelf niet meer ademde. Ze gingen hem beademen en ik werd meegenomen en er werd me gevraagd of ons was medegedeeld dat hij in deze toestand niet meer beademd of gereanimeerd zou worden. Dat was ons in het ziekenhuis inderdaad medegedeeld. De beademing werd dan ook stopgezet. Snel zijn broer en mijn zus gebeld dat het zeer slecht ging met Joop en ik werd weer opgehaald omdat het een aflopende zaak was. Wil je nog even bij hem zijn? vroegen ze me. Ja, natuurlijk wil ik dat. Ik zag hoe hij zijn laatste adem uitblies en de hartmonitor één rechte streep werd. Joop was er niet meer. Van het moment dat ik wakker werd tot aan zijn dood zat slechts 1 uur, maar het leek wel een eeuwigheid. Joop was 6 april jarig en hij stierf ook op 6 april 's morgens vroeg om 05.00 uur. Afgelopen vrijdag 12 april is hij gecremeerd. Ik mocht wel de hele week naar hem toe, want ik had een 24-uurs sleutel gekregen van het motuarium en dat was erg fijn. 's Morgens vroeg dronk ik dan een kopje thee bij hem. Zelf heb ik hem ook toegesproken op de crematie, dat ging wel goed. Ook heb ik een gedicht gemaakt voor mijn zus die dat heeft voorgedragen. Er zo mee bezig zijn is goed voor mijn verwerking merk ik. PS: 21 oktober a.s. zouden we 25 jaar getrouwd zijn. Daar waren we samen al plannen voor aan het maken!

Hierbij het gedicht wat ik gemaakt heb voor mijn zus:

COPD

Een ziekte met een naam, maar zonder gezicht
Van buiten niet te zien wat het van binnen heeft aangericht
De vermoeidheid, de wanhoop, het verdriet en de pijn
Worden niet begrepen in een wereld . . .
Waar alles te zien moet zijn.

Een ziekte met een naam, die onomkeerbaar is
Steeds kleine stukjes inleveren is een heel gemis
Grenzen verleggen, dat doet zeer
Het is allemaal zó frustrerend . . .
Als je hoofd nog wilt, maar je lichaam niet meer.

Een ziekte met een naam, met steeds minder lucht
Wat mogen we blij zijn met elke zucht
Het is en blijft een hevige strijd
Een gevecht tot het einde . . .
Wat tenslotte leidt tot een definitief afscheid.

Lieve Joop, we zien elkaar vast wel weer
Je hebt er tegen gevochten, maar je kon niet meer
In onze gedachten leef je voort
Zonder zuurstof en scootmobiel . . .
Zoals dat ook eigenlijk hoort!

Rust zacht.