ook maar even voorstellen

Hallo,
mijn naam is Harald en ik ben 41 jaar. Zo'n 6 jaar geleden werkte ik als bode en liep daarbij minstens 14 km per dag achter een postkar of zware papiercontainer. Dat was soms flink puffen maar ach dat was logisch want ik rookte veel en een container van 1000 kilo is ook niet niks. Op een dag tijdens het duwen van een papiercontainer zat ik echter van de 1 op ander moment vrijwel zonder zuurstof. Hoe diep en hoe snel ik ook adem haalde het was niet genoeg en ik dacht dat ik ging stikken. Dus hup ik naar de huisarts en die constateerde zware bronchitis en stuurde mij dezelfde dag nog naar het ziekenhuis voor longfoto's. Nadat de foto's waren gemaakt vroeg ik nog aan de dame die de foto's had gemaakt of ik copd had. Nee dat had ik niet zei ze dus hop ik met een gerust hart naar huis. Gewoon medicatie voor de bronchitis slikken en over een paar dagen is het wel weer ok dacht ik.

Paar dagen later moest ik voor de uitslag van de foto's naar de huisarts en kreeg ik te horen dat ik wel degelijk copd had en niet te zuinig ook. Dus ik weer naar het ziekenhuis voor longfunctietesten, bloedonderzoek en noem het maar op. Toen kreeg ik te horen dat ik met/zonder medicatie nog maar 35%/45% longinhoud had en dat er een probleem is met de aanmaak van het alpha 1 eiwit. Dat was wel even schrikken, vooral als je gaat beseffen dat dit nooit meer beter gaat worden. Nu 6 jaar later heb ik volgens mijn laatste longonderzoek nog maar 30% longinhoud. Naast dat ik kilo's ben afgevallen ben ik 2 jaar geleden ook volledig afgekeurd voor werk.

Wel raar.....6 jaar geleden liep ik dagelijks minstens 14 km op m'n werk met soms papiercontainers van over de 1000 kilo, liep ik in een paar uur met m'n vriendin letterlijk half Arnhem door, moest ik dagelijks in mijn flat 6 trappen op en af vaak met tassen vol boodschappen en kilo's aan kattengrit, deed ik 8 uur per week aan fitness en verder deed ik alles te voet en op de fiets....nu kan ik mezelf niet eens meer aan of uit kleden zonder dat ik naar zuurstof moet happen als een vis op een droge. Onvoorstelbaar hoe snel ik achter uit ben gegaan. Maar goed life goes on en gelukkig ben ik positief ingesteld. Nou dat was het even voor nu.
Laters.