Omamaatje stelt zich voor

Hallo allemaal,

Ik wil me graag even voorstellen. Ik ben een vrouw van 52 jaar. Ik ben getrouwd en heb twee heerlijke kinderen en het mooiste (altijd toch) kleinkind van de wereld. Ik heb al jaren last van chronische bronchitis. Bij iedere aanval een antibioticakuur naar binnen geschoven en dan gaat het wel weer een poosje. Tot de laatste keer. Wij waren op vakantie geweest naar Thailand en op de heenweg voelde ik me al niet erg lekker. Ik wilde de vakantie van de anderen niet in de war brengen, dus heb ik mijn mond gehouden. Stom he. Maar goed, ik dacht hen een plezier te doen maar mezelf was ik een beetje vergeten. Deze vakantie is voor mij dan ook niet geworden wat ik er van verwacht had. Ik heb zo mijn foto's eens teruggekeken en iedere foto waar ik op stond daar lag ik dus op. Gezellige meid ben ik geweest hoor. Ik heb ook in 17 dagen ongeveer 40 ibufrofen geslikt om maar zoveel mogelijk niets te laten merken. Eenmaal op de terugweg in het vliegtuig is het verslechterd. k heb ook driekwart van de vlucht niet bewust meegemaakt, ik was gewoon van de wereld. Hoe ik thuis gekomen ben weet ik nog steeds niet. Ja, met een auto, maar verder,.............. 'sMaandags direct naar de huisarts. Die kon niets horen, er was niets bijzonders aan de hand volgens haar. Totdat ze een saturatiemeter op mijn vinger schoof. Die gaf 90 aan. Ze belde een longarts en ja hoor, binnen een uur lag ik in het ziekenhuis. Na allerlei onderzoeken werd ik aan een infuus Prednison gelegd en kreeg ik atrovent. Ik moet wel zeggen dat dat erg schrikken was. Ik, die nooit eerder in een ziekenhuis had gelegen en ondanks eigenlijk alle verkoudheden en griepjes (die toch wel erg vaak de kop op staken) nooit ziek was (neehee, want moeders mogen niet ziek zijn, toch? :X) ik draaide ineens het ziekenhuis in. Dat was een flinke klap, dat kan ik je wel vertellen. Na wat onderzoeken de andere dag (foto, scan, enz.enz.) kwam de longarts mij vertellen dat het dus Astma en COPD fase drie is. In eerste instantie val je in een enorm gat. Niet waar, niet ik, geen tijd, en wie weet er nog meer. Vooral ongeloof is de ergste.  Ik heb mijn moeder er aan zien overlijden, die had de alfa 1 versie (en ik dus waarschijnlijk ook, alhoewel dat niet onderzocht is naar mijn idee).Maar goed. Medicijnen, Fysiotherapie, Fitness en na 11 dagen weer naar huis. Dan komt het echte werk pas. De eerste paar dagen durft ik nog voor geen meter naar buiten. Mijn man heeft van ellende zorgverlof moeten nemen, zelfs een boodschap was me al teveel. Dit is gelukkig ook weer overgegaan en inmiddels werk ik alweer, onderbroken door twee keer per week naar de fitness voor de broodnodige conditie. Toch moest er vorige week nog iets veranderd worden. Ik heb in rust een saturatie van max.93, maar vaker is hij 90 of 91. In belasting is hij 87/88 met een enkele keer een uitschieter naar 85/86. De longverpleegkundige vond het nu toch nodig om over te gaan naar zuurstof.
Gelukkig nog niet op momenten dat ik naar buiten ga. Wel gedurende de nacht en overdag bij inspanning. Het heeft nu al het voordeel dat ik beter en dieper slaap, waardoor ik 'smorgens een heel stuk fitter wakker wordt.
Het enige waar ik wel wat moeite mee heb is het feit dat ik ineens allerlei geuren niet meer kan verdragen. Vond ik vroeger de parfum van mijn dochter nog lekker, nu krijg ik het er benauwd van. Als de buren achter gaan barbequen dan moet ik alle ramen en deuren dicht doen. En zelfs vlees bakken is een sinecure geworden. Het bakken en zo gaat nog wel, maar als het afgemaakt moet worden dat vindt mijn man het lekker als er door de jus een flinke scheut ketcup gaat. Daar ken ik nou dus net niet meer tegen, mijn keel wordt letterlijk dichtgeknepen.
Mijn man wil wel snappen dat ik ziek ben, maar hij kan het niet. Ik ben nog bijzonder mobiel en ben rustig hele dagen op stap of op mijn werk. Daarnaast doe ik mijn hele huishouding nog, weliswaar met gebruik van zuurstof, en dat alles maakt dat hij er geen idee van heeft hoe ik me werkelijk voel. Gelukkig heb ik een best wel zonnig humeur, die me al heel vaak over van allerlei strepen heeft getrokken en dat wil ik niet kwijt. Ik kan, als ik net weer een rotbericht gehad heb, wel even knorren maar dan is meestal een goed gesprek of gewoon even een schouderklopje wel weer genoeg om mijzelf weer te worden. Wat een zegen is dat. Maar er wordt vaak door de mensen niet gezien dat er iets is en dat vind ik soms wel eens jammer. Zoals die jongen in de bus waar ik aan vroeg of ik alsjeblieft even mocht zitten omdat ik het zo benauwd had dat  ik de kracht niet meer had om te blijven staan. Nee dus, ik mankeerde volgens hem niets en hij had de hele dag op school gezeten, dus had hij meer recht om te blijven zitten, einde discussie

Nou ja, het lijkt mij voor de eerste keer wel weer even genoeg, het stuk is, zoals gewoonlijk bij mij, toch al weer te lang geworden.

Groetjes
Omamaatje