na ruim 48 jaar even voorstellen

Ik ben ooit  twee jaar lang op 7 jarige leeftijd (1964-1966) een Krekel geweest op het Astma-Centrum Bosch Heide vanwege een astmatische aandoening  en het verblijf heb ik als een ware verschrikking ervaren. Ik had daarvoor al in twee " fijne" koloniehuizen gezeten t.w. Huize Kerkdijk in Egmond aan Zee en in een koloniehuis in Rockanje. Van de laatste weet ik niet zoveel alleen dat ze er meerdere geiten hadden. Twee jaar lang zat ik in Bosch en Heide en was blij toen ik naar huis mocht. De hele behandeling heb ik ervaren als ware terreur en zag het verblijf meer als in een concentratiekamp. Onder dwang een beker geschifte melk te drinken die vele uren in een open kast werd bewaard  "als je ze niet opdronk bij het ontbijt"  weet ik nog als  de dag van gisteren. Evenzo het verbod tot het spelen met vriendjes of vriendinnetjes buiten het hek en de wachttorens kan ik mij ook nog scherp herinneren. Bezoek van je ouders zeker in de eerste tijd om de zes weken was een zekere daad van terreur, en sedert 48 jaar  verder is er zo hier en daar nog niet veel veranderd want mij bereiken nog steeds berichten dat kinderen in verpleeghuizen anno 2013 maar al te vaak wekenlang geen contacten met hun ouders mogen hebben. Namen die mij te binnen schieten zijn b.v. tante Beppie en tante Ida alleen al die namen brengen mijn  hart vanuit de post-traumatische ervaringen op hol en zo waren er meer! Kortom 2 jaar kinderdetentie was het "en niks anders"  die mij een levenslang uitzichtloos lijden hebben bezorgd.