hoihoi

Hoi

Welkom hier, Rachel  :W

Hallo en welkom op het forum! Moet mijzelf ook nog even voorstellen (doe ik later wel), maar ik las om te beginnen eerst wat nieuwe aanmeldingen, en kwam dus eigenlijk als één van de eerste berichten die ik las, bij jou uit.

Doordat je schreef dat je je katten de deur uit zal doen als je allergisch blijkt te zijn, en hier verder geen woorden aan besteedde, lijkt het net alsof dat geen moeilijke beslissing voor je zal zijn, mocht het zover komen. Dat is vast helemaal niet zo, want anders had je ze die 7 jaren niet gehouden en verzorgd, toch? Je stond hier vast niet bij stil toen je dat zo schreef, en logischerwijs gaat je gezondheid uiteraard vóór. Dan moet je kiezen voor de uithuisplaatsing. Dat begrijp ik wel, maar als kattenliefhebber en jarenlang ernstig COPD patient voelde ik mij wel meteen geroepen om te reageren!

Echt, ik hoop van harte voor je dat je niet allergisch blijkt te zijn voor de katten. Ik heb zelf twee katten, en moet er niet aan denken dat ik ze weg zou moeten doen! Juist omdat ik door de COPD enorm aan huis gebonden ben geraakt, zijn die twee katten voor mij van levensbelang! Ze brengen wat leven in de brouwerij, zijn er altijd voor mij, en houden onvoorwaardelijk van mij, chronische ziekte of niet. Dan kan je denken, dit is een longforum, en je hebt het over katten, maar dat leg ik hieronder uit. Ik bedoel eigenlijk dat de gevolgen van longziekten heel ingrijpend kunnen zijn, en dat juist dan een huisdier(en) van belang kan zijn om deze gevolgen te kunnen dragen.

Alhoewel jij vast nog niet zo beperkt bent in je dagelijks leven als dat ik inmiddels ben (24/7 aan de zuurstof, 3 liter per minuut) en hopelijk ook nooit zo slecht zal worden, zul je merken dat mensen in je omgeving het soms af laten weten doordat je een chronische ziekte hebt. En dán zijn daar die katten,  altijd zonder vooroordelen, altijd geduldig, altijd liefde gevend, altijd luisterend naar jouw verhaal. Je raakt namelijk vaak ongemerkt en heel  langzaamaan geisoleerd(er). Op een gegeven moment realiseer je je dat er heel veel mensen niet meer langs komen en/of bellen etc.  Ook al ben je helemaal geen naar mens, helemaal niet deprimerend of zwaarmoedig in de omgang, veel mensen weten niet hoe met chronische ziekte om te gaan. Ze nemen dan afstand in plaats van bijvoorbeeld vragen te stellen, of gewoon te kijken hoe het gaat op de lange duur. Helemaal als je zelf niet zo makkelijk meer de deur uitgaat, doordat uitstapjes en dat soort dingen afhankelijk zijn van o.a. weersgesteldheid (kou, warmte, luchtvochtigheid, luchtdruk, wind, er is altijd wel wat....), de gradatie van jouw benauwdheid op een dag (wel/niet goed geslapen, stress/spanning, plots opkomende bronchitis, etc), geen mensenmassa's meer kan verdragen, enzovoort, zul je merken dat mensen steeds minder vaak bij jou langskomen.

Maar die katten, die zijn er wel altijd, en nemen je zoals je bent. Juist COPD is voor veel mensen moeilijk te bevatten, omdat het niet zo goed zichtbaar is (in vergelijking met bijv. een gebroken been, of een andere lichamelijke handicap). Pas nu ik met een zuurstofcilinder/container loop, en een zuurstofslangetje onder mijn neus zichtbaar is, merk ik dat mensen mij serieus nemen als ik zeg dat ik een longziekte heb. Daarvoor was het vaak, als ik longziekte/COPD zei te hebben, dat men het totaal verkeerd inschatte omdat je er gezond uit kan zien. En zolang je stil staat of zit, en niets of weinig doet, is er ook niet veel aan de hand. Maar je kán vaak helemaal niets. Laat staan als er plots iemand langswandelt met een wolk parfum om zich heen. Ik ben dan gelijk uitgeschakeld! Ga dat maar eens uitleggen.....  er is nog veel onbegrip en nog meer onwetendheid. Ben dan ook blij met de spotjes op televisie over COPD, maar dat is nog lang niet voldoende.

Maar mijn katten houden van mij, zijn er altijd, voelen mij aan en luisteren naar mijn zorgen en verhalen. Ze komen knuffelen, lopen met mij mee als ik wat in huis doe en geven mij veel gezelschap waar ik anders eenzaamheid zou vinden. Ze zullen mij nooit in de steek laten, behalve door ouderdom/sterven als hun tijd is gekomen. Hun aanwezigheid heeft mij al door veel slechte momenten/dagen heen getrokken. Ik zou ze niet willen, en ook niet kunnen missen in mijn leven. Door mijn katten heb ik plezier in mijn leven, door voor ze te moeten zorgen een reden om elke dag uit bed te komen en de dag te beginnen, zij geven mij houvast en ritme. De genegenheid en liefde die geretourneerd wordt door beide dieren, is geweldig!

Ik hoop voor jou dat de huisarts/specialist er snel achter is wat er aan de hand is bij jou, en dat je goed geholpen en begeleid wordt. Dat je longproblematiek beperkt blijft en goed beheersbaar, en hopelijk nooit uitgroeit tot zoiets als de mijne.
Vraag naar een longverpleegkundige in het ziekenhuis, die kan vaak heel veel voor je betekenen. Vooral als het gaat om leven met COPD en de gewone dagelijkse dingen (blijven) doen, weet die juist vaak meer (op een ander vlak eigenlijk beter gezegd) dan de specialist.

Ik wens je sterkte, beterschap en nogmaals: hopelijk kun je je katten houden! Het allerbeste, groeten, Esther

Hoi Esther

Mijn dieren zijn mijn alles, maar mijn eigen gezondheid gaat wel voor. In dat opzicht is die opmerking ook geplaatst. Zeker de jongste van de 2 is mijn maatje, mijn troostkat. Ik ben 3 jaar depressief  geweest waarin hij me vaak echt kwam troosten door kopjes te geven als ik weer eens huilde om vevolgens met zijn kop te schudden omdat hij nat werd.

En ze zullen ook nooit naar een asiel gaan, alleen naar mensen in mijn omgeving in geval van uiterste nood. Maar in princiepe is een dier voor zijn leven bij mij zolang ik hem een goed dierwaardig leven kan bieden

Mijn grootste maatje heb ik helaas niet thuis maar mijn pony is al 10 jaar mijn klankbord

Mensen laten het snel afweten als ze niet met jouw situatie kunnen omgaan, ik heb na mijn depressie bijna niemand over uit mijn toenmalige vriendenkring