V: Aanvragen andere woning

Jeetje Hanna, wat een verhaal, kastje naar de muur en zoek het maar uit.
Dat geeft stress en als iets niet goed is voor je longen is het wel stress!

Ik heb hier geen ervaring mee maar wil je wel een hart onder den spreekwoordelijke riem steken.
Blijf knokken voor jezelf al word je er af en toe hopeloos en moedeloos van.

Knuffel

Hanna heel veel sterkte helaas herken en ken ik dit verhaal vanuit mijn eigen ervaring en heb ik vaak hetzelfde gedacht.

Wat betreft de urgentie had het mij verbaasd als je daar wel voor in aanmerking was gekomen. En uit je eigen verhaal maak ik eigenlijk al op dat verhuizen wel dringend gewenst is, maar dat je ook nog wel even in je eigen woning zou kunnen blijven wonen. De situatie is denk ik ook niet van de ene op de andere dag ontstaan, maar waarschijnlijk geleidelijk. Zelf wil je ook een nieuwe woning die voor jou acceptabel is en met urgentie is dat natuurlijk wat onzekerder.

Gezien de situatie zou ik informeren welke mogelijkheden er zijn om te verhuizen naar gelijkvloers. Moet je lang wachten of valt het mee? Is woningruil nog een optie of maak je daar weinig kans?

Van de reacties die je krijgt, kan ik me voorstellen dat je wel van je stoel valt. Zet maar een po naast je bed! Ik zou zeggen: NO WAY. Als het je 1 keer lukt om de trap op te komen, lukt het ook nog wel een keer. Dus al doe je er lang over, ik zou 's nachts gewoon de trap nemen. En zijn er mogelijkheden tot conditieverbetering, zodat het minder moeite kost om de trap op te komen? Spierversterkende oefeningen?

Verder veranderen de regels in Nederland inderdaad. Jammer van de huishoudelijke hulp. Voor de tuin waren er toch al geen voorzieningen. Ik kan zelf mijn tuin ook niet meer doen i.v.m. rugklachten, zelfs licht schoffelen levert al pijn op. En dit jaar huur ik dan ook een tuinman in, alleen grasmaaien doe ik meestal zelf.

Wat een reactie van je schoondochter! Inderdaad, waarom praat zij voor je zoon, laat hem zelf praten! Als hij zelf 'nee' zegt, dan heb je dat tenminste uit zijn eigen mond gehoord. En het is voor veel mensen nog wel een belasting, structureel iedere 2 weken langskomen om iets in de tuin en in het huis te doen. Ik geloof zelf helemaal niet in de participatiesamenleving, mensen staan echt niet altijd voor elkaar klaar. Het halen van een paar boodschappen als ik ziek ben, is soms al een probleem.

Beste Abo,

Gezien jij mijn situatie niet kent en dat dit dus niet geleidelijk is gekomen maar mij dit is overkomen in juni na opname IC en maand ziekenhuis, daarna nog 3 weken revalidatie intern en nu nog revalidatie extern.  Er is mij toen al door de longarts en longverpleegkundige verteld dat het geen goede optie is om in dit huis te blijven wonen en dat ik hulp aan moet vragen voor het zware werk in huis. Dus niet te snel oordelen.

Mijn huis is nog een lastige, natuurlijk wil ik hier niet graag weg maar merk wel dat het echt te zwaar is allemaal. Dit doet mijn herstel, als die er al is geen goed.. Hulp in huis heb ik nu zelf moeten regelen, want geen instantie zorgt dat ik die krijg. Ik word een beetje moe van het heen en weer gestuurd worden van de Wmo gemeente, woningbouw etc.. En inderdaad je hebt gelijk wat hulp betreft familie. Ik heb 2 ouders die eind 70 zijn, dat zijn dat ook de enige die nog komen helpen.
Ik hoor ze nog zeggen in het ziekenhuis hoor, maak je geen zorgen, wij zullen je helpen. Nou mooi niet... God voor ons allen en ieder voor zich. Zo is het toch?

Misschien iets te snel geoordeeld, op IC kom je niet zomaar. Hopelijk is er iets anders te krijgen op niet al te lange termijn, ook al heb je geen urgentie. En in uiterste geval, een traplift? Maar waarschijnlijk is verhuizen beter.

En is er kans dat je verder verbetert, zodat je wat minder moeite hebt om die trap op te komen? Want op zo'n jonge leeftijd vanwege de longen een trap niet meer kunnen opkomen, daar zou ik niet aan moeten denken.

Huishoudelijk werk zou een jaar geleden nog wel gelukt zijn in die situatie, denk ik. Lukt het nu dus ook niet voor 3 uur in de week? Veel meer mensen worden dupe van het nieuwe beleid. Als je het geluk hebt dat je wat geld hebt, kun je het zelf nog oplossen. Maar dat de samenleving voor je klaarstaat, nee.

Je laatste opmerking, ja, dat is mijn ervaring ook. Chronisch zieke mensen zijn hier de dupe van. Mensen moeten dus bereid en in staat zijn te geven zonder er wat voor terug te krijgen, daar passen de meeste mensen voor. Want als chronisch zieke ben je nu eenmaal niet in staat er veel voor terug te geven. Hetzelfde gebeurt met de vriendenkring, er blijken dan nog maar heel weinig echte vrienden te zijn, is mijn ervaring. Het is misschien hard, maar het is de realiteit, helaas. De meeste steun ontvang ik dan ook van mensen die in een soortgelijke situatie zitten, die begrijpen het wel.

Hallo Hanna41,

Er komen veel dingen op je af wanneer je gezondheidssituatie drastisch veranderd is.
Het is belangrijk om te weten wat je rechten zijn. Op dit moment is het moeilijk om hier achter te komen.
In 2014 zou het nog mogelijk moeten zijn om huishoudelijke hulp aan te vragen volgens de oude regels.
kijk bij www.rijksoverheid.nl  Het is wel de bedoeling om je netwerk in te schakelen om je te ondersteunen maar dit is geen verplichting. Gezien de leeftijd van je ouders lijkt me dit ook niet haalbaar.

Veel informatie vindt je bij https://iederin.nl  Dit is een Netwerk voor mensen met een beperking of chronische ziekte.

Wie ook veel duidelijkheid en steun kan geven is een ergotherapeut. Zij/hij is gespecialiseerd om samen met jou uit te zoeken welke aanpassingen je nodig hebt. Ook kan zij helpen met aanvragen en het motiveren van een aanvraag. Dit jaar zit dit in het basispakket van  je verzekering. Wel een informeren hoeveel uur want dat weet ik niet.

Heel veel sterkte.

Groetjes,

Spirit