Door kimberly83

Wat kan ik doen als dochter.

03-02-2017 om 22:08 uur

Lieve allemaal,

Ik typ dit bericht met tranen in mijn ogen omdat alle verhalen mij zo ontzettend bekend voorkomen en mij heel veel doen.

Ik ben zelf dochter van een Copd gold 4 patiënt. Ze heeft het afgelopen jaar zeker 4 keer in het ziekenhuis gelegen en 1 stapje vooruit zijn er 3 achteruit. Mijn lieve moeder is er op dit moment erg slecht aan toe, is anderhalve week geleden begonnen aan haar eerste longrevalidatie in dekkerswald, ik zag haar opfleuren. Helaas heeft ze haar revalidatie na drie dagen moeten stoppen vanwege een heftig griepvirus en longontsteking en ligt ze nu al een week in het ziekenhuis. Mijn moeder heeft zoveel angst dat ze niet meer de sterke en positieve vrouw is die ze ooit geweest heeft. Angst om te slapen, angst om liggen, angst om te sterven, angst om alles. Op dit moment is ze zichzelf niet meer, erg verward, kan door de benauwdheid niet praten en elk sprankje hoop is verdwenen, mijn moeder vraagt nooit om hulp ze vind het lastig om dingen aan andere te vragen en zal nooit vertellen hoe slecht ze zich echt voelt. Daardoor is het voor ons erg lastig om haar goed te steunen. Dus mijn vraag is wat ervaren jullie als prettig en fijn van jullie naaste, wat kunnen we eraan doen om haar toch zo goed mogelijk te steunen in deze verschrikkelijk ziekte, ze wilde van de week geen bezoek maar geloof niet dat dit is wat ze echt wilt. Ik hoop op reacties want ben radeloos en wil er zo graag zijn voor mijn allerliefste moeder.
Liefs Kimberly

posi

10-10-2017 om 05:15 uur

Reactie op kimberly83

Reactie op posi
Kimberley ik lees je verhaal met veel herkenning ivm mijn ouders die beide COPD gold 4 hebben,mijn moeder is inmiddels overleden en ook mijn vader gaat hard achteruit. Ook hun reageerde als jou lieve moedertje en het is hun manier om ons te sparen.
Hoe is het nu met je moeder?

Beste posi,
Het is alweer een tijdje geleden. Mama is 4 hele maanden ziekenhuisvrij geweest, thuis met thuiszorg die haar komt verzorgen, traplift, rollator en scootmobiel. Dagelijks lage dosis prednison en tal van andere medicatie. Sinds afgelopen dinsdag weer opgenomen en sinds gister op de in met op en af een zuurstofmasker. Het enige wat er nu nog gedaan kan worden is het ‘dragelijk’ maken. We zijn er weer voor haar en ben oh zo trots op haar, ze is uitgeput maar geeft niet op. Vaak denk ik mam ga maar dit heb je niet verdient,

Wat een verdriet en machteloosheid ervaar je dan als dochter,je wil zoveel maar kunt behalve bij haar zijn niets voor haar doen.Maar geloof me het er alleen al voor haar zijn maakt een heel groot verschil,zo zorg je ervoor dat ze niet alleen is in dit verdrietige en angstige proces.
Ik herken er zoveel in vooral het stukje machteloosheid en het immense verdriet wat je ervaart.
Lieve Kimberly ik wens je heel veel kracht om ook door dit laatste stukje heen te komen,je bent een kanjer wat je allemaal voor je moeder doet en dat helpt haar enorm.
Een hele dikke knuffel voor jou en je moedertje,hou me op de hoogte en denk ook aan jezelf.

Liefs Posi