neusbrilletje
15-02-2013 om 15:16 uurHallo mensen,
Waar ik steeds tegenaan loop (letterlijk en figuurlijk) zijn mensen die negatief reageren op mijn neusbrilletje. Sinds enige tijd gebruik ik zuurstof. Ik heb COPD gold III, loop een paar uur per dag met mijn hond in het bos. Dit gaat nog steeds heel goed, maar om verergering te voorkomen, de saturatie is niet altijd zoals die zijn moet, is ondersteuning van 2 liter zuurstof gewenst. Dit geeft me ook verlichting. Mensen zie ik regelmatig schrikken als ze mijn slangetje zien. Tegen mensen die met me mee willen lopen zeg ik altijd dat ik niet zo snel meer kan, dat vinden zij geen probleem, maar IK wel! Onwillekeurig versnellen ze toch weer hun tempo en ga ik mee marcheren. Tel daarbij op het gesprek voeren tijdens het lopen, heel vermoeiend en ik zit in de problemen. Ik weiger nu consequent meelopers. Gisteren was er één die het zo bont maakte dat ze vroeg of ik niet bang was om alleen te lopen, ik snapte het eerst niet, dacht aan "enge mannen" o.i.d Nee het betrof mijn toestand. Ze was nog niet klaar, want de volgende vraag werd op me afgevuurd, of ik het ook aan mijn hart had, want mijn lippen waren blauw!! Ik schrok nu echt dit had ik nog nooit van iemand gehoord. Nu loop ik met een zakspiegeltje om dit te controleren. Kortom, mijn plezier wordt vaak vergald door zulke reacties. Er wordt zo makkelijk gezegd door familie en vrienden, nou daar zou ik me echt helemaal niets van aantrekken. Ja denk ik dan, is zo makkelijk gezegd als je er zelf niet mee hoeft te lopen.
Herkennen sommigen van jullie dit?
Groetjes Scarlett
Mijn omgeving is gewoon veranderd in de loop van de tijd, mensen met onbegrip zijn er niet meer in mijn naaste omgeving. Op een of andere wijze haken die ook af en vind ik dat dan ook helemaal niet erg - eigenlijk wel maar ja.
Natuurlijk krijg ik op straat of in publieke ruimtes wel eens commentaar, maar trek me daar steeds minder wat van aan. Probeer me er helemaal niks van aan te trekken maar het zou een grote ontkenning zijn als ik zeg dat het helemaal lukt. Inderdaad gaat het niet altijd even makkelijk en vreet het soms aan me.
Zoals gezegd heeft het me ook wel vrienden gekost maar waren dat dan echte vrienden zou ik me moeten afvragen. Ander aspect is dat ik merk dat ik daardoor wel meer afstand hou en minder makkelijk vriendschappen en of contacten opnieuw aan ga. Ondanks dat alles doe ik het wel maar meer schoorvoetend de spontaniteit is wat minder.
Herken het dus allemaal wel en zou er nog wel een en ander over kunnen zeggen maar hou het even hierbij.
Zelf probeer ik zuurstof gebruik buiten de deur zoveel mogelijk te mijden.
Ha Marcus,
Zelf probeer ik zuurstof gebruik buiten de deur zoveel mogelijk te mijden
Het laatste zinnetje van jouw antwoord dat trof me. Want dat deed ik ook en kwam daarmee (bijna) in de problemen omdat mijn longarts en de longverpleegkundige daar niet blij mee waren. Tijdens mijn laatste bezoek aan de longverpleegkundige in januari jl. begon ze zelfs al over stopzetten omdat ik er toch geen gebruik van maakte. Ik verzweeg dit namelijk niet omdat ik ervan uitging dat ze begrip konden opbrengen voor mijn weerzin om zuurstof buitenshuis te gebruiken. Ik heb een Helios tankje, dat is ideaal om mee te nemen. Draag het in een rugzakje met het slangetje over mijn schouder. Dat viel dus zwaar tegen. De longverpleegkundige wees mij erop dat dit ook preventief is bedoeld om verergering te voorkomen. Dat sloeg aan bij mij en heb ik mijn schroom overboord gezet.
Het is maar goed dat ik een hond heb anders kwam ik niet veel meer onder de mensen.
Groetjes van Scarlett
De problemen die jij omschrijft met je longarts en verpleegkundige herken ik niet. Het is bij mijzelf niet het geval dat ik niet onder de mensen of niet buiten kom wellicht dat daar het verschil zit. Als ik je reactie zo lees lijk jij mijn mijden te interpreteren alsof ik dan geen activiteiten buiten de deur heb, jammer om een dergelijke negatieve benadering daarin te ervaren, maar kan dat mis hebben.
Kom regelmatig in gebieden die niet goed voor me zijn, gebieden met bijvoorbeeld petrochemische industriële activiteiten zoals in de Botlek maar ook wel andere industriële activiteiten van klanten. In dit soort gebieden heb ik met het werk zeker extra zuurstof nodig en zelfs dan breekt het me vaak gedurende meerdere dagen op, dit heb ik de afgelopen twee jaar zoveel mogelijk proberen te mijden.
Op dit moment zijn andere fysieke problemen de factor dat ik even minder of tijdelijk niet werk, maar als het even kan werk ik of heb ik een videomeeting. Ondanks welk advies of wat dan ook ben ik zo mijn werkzaamheden blijven ontwikkelen.
Zo reageer ik ook sterk als er in mijn woonwijk in de winter diverse uitstoot van hout stook is in combinatie met de fijn stof of de luchtkwaliteit in de stad waar ik woon reageer ik daar heftig op. Dit is met name 's avonds, dan denk ik, dan maar niet naar de Albert Hein om 19u - 21u.
Goedemorgen Marcus,
Inderdaad een verkeerde interpretatie van mij. Ik woon in het Roergebied en heb regelmnatig te maken met fijnstof in de lucht en uitstoot van hout is er ook in mijn woonwijk, dat merk ik 's avonds als ik de hond uitlaat. Daar heeft mijn hond geen last van dus moet ik er aan geloven. Daartegenover staan de boswandelingen die ik dankzij mijn hond dan weer maak.
Groetjes Scarlett
Dat ik last heb van die uitstoot van rookgassen van hout stook is ECHT alleen in combinatie met andere zaken zoals fijn stof. In België stook ik zelf ook op hout dat is dan ook de enige kachel in mijn huis, alle mensen in de omgeving daar stoken op hout. Daar in België heb ik dus helemaal geen last van dat soort zaken, mijn huisje staat bijna in het bos en is daar geen fijn stof. Na een paar dagen kan ik ook mijn medicatie vaak verlagen en kan ik ook wat wandelen.
Eenmaal terug in Nederland begint de ellende weer, tja verhuizen zou ideaal zijn.
Wens je veel succes.