Afscheid van mijn mama

Lieve allemaal,


Mijn moeder was meelezer op jullie forum. Ze schreef nooit iets, maar ze las het wel. Ook ik keek regelmatig even mee op dit forum, in de hoop mijn moeder te kunnen helpen met haar COPD (longemfyseem). Ik wil mijn verhaal een beetje kwijt en wellicht zijn hier ook dochters of zonen op het forum die hetzelfde meemaken. Ik ben 26, mijn mama is 66 geworden.


Mijn lieve mama is op 2 januari overleden. Ze heeft het besluit zelf genomen na 3 dagen op de intensive care. Ze heeft intubatie geweigerd waar de artsen en mijn broer en ik het mee eens waren. Dat was geen leven, haar longen waren zo slecht dat de tube waarschijnlijk nooit meer verwijderd kon worden. Mijn lieve mama heeft zo gevochten en gestreden daar in het ziekenhuis op de intensive care, maar ze kon niet meer. Door het weigeren van haar zuurstof (neusslang onder druk) en het verhogen van de morfine en het slaapmiddel is mijn lieve mama uiteindelijk overleden aan een hartstilstand. Ze sliep gelukkig rustig en was niet meer benauwd. Haar grootste angst was om te stikken, maar de artsen hebben het haar zo comfortabel mogelijk gemaakt waardoor dat niet is gebeurd.


Twee jaar geleden tijdens mijn mams eerste ziekenhuis opname hoorde ik van haar COPD. Zij wist het al langer. Ze had een longontsteking/exacerbatie en na vier weken, waarvan twee op de long afdeling en twee op een revalidatie afdeling kwam zij weer naar huis. COPD fase 3. Ik heb heel wat gelezen, ben heel verdrietig geweest over dat rot long emfyseem. Ik heb mijn mama zo goed mogelijk geprobeerd te helpen om te gaan met haar ziekte, maar de benauwdheids aanvallen waren zo pijnlijk om te zien.


Halverwege november is mam met de ambulance afgevoerd naar het ziekenhuis. In de voorgaande maanden ging ze al erg achteruit, van een halve kilometer lopen en lekker fietsen kwam ze uiteindelijk niet meer verder dan 50 meter. Ook haar hondje uitlaten werd een steeds grotere stap voor haar. Ze was nu ook in rust benauwd, wat ik nog niet eerder had gezien. In het ziekenhuis ging mam door de molen, ze had namelijk ook heel veel last van haar rug. Haar wervels waren slecht (wellicht vanwege alle prednison kuren?) maar er werd ook longkanker bij haar ontdekt. Een klein vlekje van 1,5cm, wat volgens de artsen goed behandelbaar was vanwege de ligging van het plekje en het feit dat we het in vroeg stadium hadden ontdekt.


Na vijf weken ziekenhuis (3 weken op de longafdeling en nog 2 weken op de revalidatie) kwam mijn mama vlak voor kerst weer naar huis. Wat was ze opgeknapt, wat ontzettend fijn! Ze liep weer langere stukken, was in rust niet meer benauwd en uiteindelijk besloten ze haar zelfs zonder zuurstof naar huis te laten gaan (in de eerste 2 weken op de longafdeling was wel besproken dat mam thuis zuurstof kreeg). Een echte knokker was ze, ik was zo trots!


Mam kreeg drie bestralingen voor haar longkanker, kort op elkaar volgend met op maandag 28 januari de laatste. Ik ging met haar mee en het viel me op dat ze zo aan het hoesten was. Ik vroeg haar of ze wat benauwder was dan normaal en daar antwoorde ze ja op. Dus meteen een afspraak gemaakt bij de huisarts waar ze dinsdag terecht kon. Mam's longen klonken schoon maar ze hoeste stevig. Ze kreeg een kuur prednison en haar sputum zou op kweek gaan.


Woensdag, een dag later, werd ik gebelt dat mam met de ambulance naar het ziekenhuis was gebracht. De nacht was ontzettend zwaar voor haar waar ze super benauwd is geweest. In de ochtend heeft ze haar huishoudelijke hulp eerder naar huis gestuurd en heeft ze zelf de longarts gebelt. Uiteindelijk is ze nog benauwder geworden en heeft ze haar huisarts gebelt. Mijn moeder woonde alleen en kon blijkbaar de deur zelf niet meer opendoen door haar benauwdheid. De buurvrouw heeft geholpen toen de huisarts aanbelde en de deur open gemaakt. Daar zat mams, op haar knieeën met haar hondje naast haar. Meteen heeft de huisarts de ambulance gebelt.


Uiteindelijk is mam diezelfde avond naar de intensive care gebracht. Het ging erg slecht. De volgende dag, donderdag 31 december, was het in de ochtend kantje boord. De artsen vertelden ons al dat het heel, heel slecht ging. Dat wat ze op dit moment deden het maximale was en als mam meer achteruit zou gaan ze zou komen te overlijden. Ook vertelden ze dat mam niet geintubeerd wilde worden, een besluit waar de artsen het mee eens waren.


In de avond op oudejaarsavond kreeg mam een kleine opleving en was minder benauwd. In de ochtend hadden mijn broer en ik al het idee dat ze afscheid aan het nemen was. In de avond, zonder benauwd te zijn heb ik nog even met haar kunnen praten. Ook is haar broer langs geweest en hebben we een tijd zo bij haar gezeten.


1 Januari heeft mams ons verteld niet meer te willen vechten. Opnieuw was ze vreselijk benauwd geweest en dit hield niet meer op. De artsen gingen niet over 1 nacht ijs en wilden het nog 1 nacht aanzien. Zo'n besluit maak je niet zomaar, maar mam hield voet bij stuk. De artsen probeerden het haar wat comfortabeler te maken door de morfine te verhogen.


2 Januari werd ik 's morgens gebelt. Mam bleef bij haar besluit, ze wilde niet meer. Ik en mijn broer zijn naar het ziekenhuis gegaan, waar nadat we met haar hadden gepraat haar morfine en slaapmiddel is verhoogd. Toen ze sliep en niet benauwd was hebben ze haar zuurstof stopgezet. Het heeft nog twee uur geduurd voor mam uiteindelijk rustig is heengegaan.


Gisteren hebben wij mam voor het laatst gedag gezegt. Ik ben intens verdrietig, mijn mama was maar 66 jaar geworden en twee weken geleden liep ze nog -met rollator- vrolijk rond. We waren zo blij dat haar longkanker goed te behandelen zou zijn. Wat een vreselijke rotziekte is het. Mam heeft zo gevochten. Mam woonde alleen en hoewel ik er meerdere keren per week voor haar was hadden we toch een aanleun woning voor haar willen regelen. Gelijkvloers, zodat ze meer energie over zou hebben voor leuke dingen. Ook had ze douchehulp en hulp met de huishouding. Mam heeft helaas niet mogen verhuizen.


Sorry voor het lange verhaal. Ik moest het even kwijt. Mijn lieve mama was alles voor me.