Zo moe...

Hallo Alle bezorgde moeders,

Ik weet precies wat het is. Mijn zoontje is ook zo moe van het hoesten. Hij heeft huisstofmijt allergie en astma. Is pas 3 jaar en heeft al heel wat medicijnen achter de kiezen. Afgelopen zonddag en verjaardag gehad en voor het eerst reageerde hij slecht op het gerook van enkele gasten. Dit hadden wij nog nooit gezien. Hij was eerst lekker buiten aan het spelen en in de garage. Op een gegeven moment binnen en binnen een mum van tijd begon hij met hoesten. Dit doet hij nu nog. Dus weer extra puffen met airomir.

Ben laatst met hem naar de homeopaat geweest en kreeg een aantal korreltjes. Hij was er toch wel een tijdje vanaf. Tot hij weer verkouden werd.  Ik word er een beetje simpel van. ben bang dat we eer nooit vanaf komen.

Allereerst, sorry... ben al te lang niet geweest om even wat te melden over dit draadje...
En Gerda, spui vooral hoor! Het is soms gewoon een opluchting er even over te mopperen!

In de tussenliggende tijd is Mirthe drie dagen vermoeid thuis geweest. Ik werd door juf gebeld dat ik haar maar moest ophalen omdat ze gewoon weg niets zei... ze was zo stilletjes. Ze wilde niet naar huis, ze wilde werken, maar na overleg toch besloten dat ze wel moest. Ze heeft deze drie dagen tussen de middag heerlijk liggen slapen.

Een week is ze weer naar school geweest daarna om vervolgens een hele week echt ziek te zijn.
Nu lijkt het (komt dit door de Qvar?) weer iets beter.
Hopelijk blijft het nu even zo!?

Gisteren weer bij de kinderarts geweest. Ze is het afgelopen half jaar in gewicht weer niets aangekomen.
Qua lengte is ze nu heel iets gegroeid, maar begint ze dus wel af te wijken van de curve. Mirthe was altijd boven gemiddeld qua lengte en zit er nu net iets onder. Niemand maakt zich dus zorgen, want ze is maar iets minder dan gemiddeld... maar als een kind er altijd boven heeft gezeten is het dus toch wel een beste afwijking? De groeilijn loopt nu zo'n beetje horizontaal.

Wanneer besluit je om naar een ander ziekenhuis te gaan? Wanneer moet een kind naar de longarts ipv de kinderarts/longverpleegkundige? We zitten in een klein streekziekenhuis waar veel slechte verhalen over de ronde doen... we beginnen zelf onze twijfels te krijgen. Wat zouden we kunnen doen?

Al ruim drie jaar hebben we het over Mirthe dat ze zo moe is, het haar allemaal zo veel energie kost.
Al anderhalf jaar praten ze over haar groei, lengte en gewicht. Maar eigenlijk gebeurt er niets. Elke keer hetzelfde praatje, maar veranderen?? Niets...

Misschien maak ik me wel teveel zorgen, hoor...

Hai Mamatal,

Wat betreft de groei, wat geeft de kinderarts voor reden op? Ik neem aan dat er een reden is voor haar afwijkende groei, en als die niet ernstig gevonden wordt, de arts ook heeft uitgelegd waarom. Dat hoop ik althans, ik had ook een aantal kinderartsen bij wie ik met meer vragen naar huis ging.. :N

Als het goed is kunnen ze van de ouders een berekening maken van haar geschatte lengte. Deze lengte valt tussen twee lengtes in en kan bijvoorbeeld bij mijn zoontje zo'n 10 cm schelen. Wie weet valt ze toch nog in deze curve en ben je gerust gesteld. Anders zal het toch echt aan iets anders liggen. Dat hoeft niet altijd ernstig te zijn, maar t moet wel even in de gaten gehouden worden.
Een goed teken is, heb ik me laten vertellen, dat ze in goede tijden (de zomermaanden meestal) harder gaan groeien en het dan de achtergebleven groei in proberen te halen. Deze zomer was daar niet zo geschikt voor..

Je zei dat ze zoveel moeheidsklachten heeft. Wat zeggen ze daar dan over? Hebben ze bijvoorbeeld al allerlei onderzoeken gedaan om te kijken waar het vandaan komt? Uit eigen ervaring weet ik dat toen ze bij ons de oorzaak hadden gevonden het nog 7 maanden(!) geduurd heeft voordat hij echt beter was en niet meer zo moe. Maar 3 jaar..  En er een bestaan een hoop onderzoeken, en die zijn niet allemaal voor handen in een streekziekenhuis..
Ons zoontje blijft overigens wel altijd aan de moeie kant zodra zich een klachtje voordoet.

Wij hebben besloten naar een ander ziekenhuis te gaan toen de situatie hier onhaalbaar was en we niet serieus genomen werden en op oudercursus moesten *) *) *). Bij nader inzien zijn we echt veel te lang blijven hangen bij t oude ziekenhuis. Het fantastische van ons nieuwe ziekenhuis vind ik dat ik mag vragen wat ik wil en antwoorden krijg (dus niet: je moet me als arts natuurlijk wel vertrouwen...), dat ze ervan uitgaan dat ik m'n best doe als moeder en me sterkte wensen, ipv continue terug te komen op iets wat ik dan wel verkeerd zou aanpakken/ verkeerd de klachten interpreteer. Ze geven trouwens wel advies hoor, en ze geven praktische tips. In ons geval is had ik daar erg behoefte aan. En, dat vind ik ook een heel belangrijke, ik had er als moeder ook weer vertrouwen in, op hetzelfde moment dat de kinderarts er vertrouwen in had.
Bij het andere ziekenhuis had ik altijd het gevoel dat ze hem positiever inschatte dan ik. En ik kan tussendoor altijd bellen. Voor ons handig omdat er op meerdere vlakken wat speelt.

Als je twijfelt over je ziekenhuis zou ik zeker een second opinion aanraden!

Succes met je keuze en natuurlijk je dochtertje en de zorg daarvoor!

Hoi, ik zou als je echt twijfelt een second opinion aanvragen. Volgens mij zijn ziekenhuizen verplicht om hieraan hun medewerking te verlenen dus als je gevoel dit aangeeft: gewoon doen!

Natuurlijk maak je je zorgen dat is niet meer dan normaal maar het is wel zaak dat die zorgen serieus genomen worden door de experts en dat er niets gedaan aan wordt met de groei lijkt me geen goede zaak.

Succes!

groetjes van Gerda