Vergeetachtig, in jezelf gekeerd, afwezig door medicatie?
20-10-2005 om 17:59 uurMijn vriend vindt me soms wat afwezig. Ik hoor dingen niet en ben dan in mezelf.
Zeker wanneer ik erg benauwd ben trek ik terug in mezelf om op die manier 'te overleven'.
Zou dit ook te maken kunnen hebben met medicijnen? Of is het iets wat ik mezelf heb aangeleerd?
Herkennen mensen dit?
Ik herken dat wel en ik gebruik geen medicijnen.
Ik kan mezelf heel goed afsluiten voor de buitenwereld, en me echt voor 200% op iets concentreren en dan hoor ik ook helemaal niets of niemand. Nu weet ik dat dat bij jou andere oorzaken heeft. Misschien dat zoeken op bijwerkingen soelaas biedt ?
Daar kan ik niet echt wat vinden.
Het zal wel gewoon bij mij horen. Korte termijngeheugen is soms ook erg slecht.
Misschien is het gewoon de leeftijd >:D
ik heb dat wel als ik erg benauwt ben dat ik in mezelf keer
eerder door de uitputting dan door de medicatie denk ik
Ik geef ukkie gelijk! Als ik het benauwd heb, heb ik liever dat iedereen me effe met rust laat! Tis zoooooooo lastig als iedereen vragen begint te stellen en begint te zagen over vanalles en nog wat.
Hallo Dimple,
ik herken dat wel. Het voelt bijna alsof je slaapt. Soms zelfs als ik telefoongesprekken voer, weet ik daarna niet meer wat ik heb gezegd. Volgens mij heeft dit ook met vermoeidheid te maken. Niet alleen met lichamelijke vermoeidheid, maar ook met geestelijke vermoeidheid.
Het is niet alleen dat je vaak last hebt van astma, het is ook dat het een stukje je leven beheerst. Ik ben bijvoorbeeld de halve dag bezig te zijn met mijn grenzen bepalen ( waar ga ik naar toe, waar ga ik niet naartoe, wanneer ga ik werken, wanneer blijf ik thuis, aan wie vertel ik het, waarom kunnen mensen zich niet in mij verplaatsen, hoever moet ik gaan in mensen uit te leggen wat ik voel, in hoeverre stel ik me aan en moet ik gewoon niet zeuren en doorgaan). Soms ben ik dan gewoon zo op.
Dit soort overwegingen hebben wellicht meer te maken met het feit dat ik het pas een half jaar weet (dus veel met mijn grenzen bezig ben), maar wat ik wil zeggen is dat het niet alleen een fysieke belasting is, maar evenzeer een emotionele, psychische belasting. En dat dat eveneens veel energie kost. Ik herken jouw klachten zeker en volgens mij is het niet de leeftijd (ik ben 26 ;) dus ik hoop het niet) maar meer een signaal van je lichaam dat je rust moet nemen (zowel emotioneel als fysiek).
Ik hoop dat het je helpt.
Hallo Dimple :W
Ik begrijp je helemaal. Ook mijn man en kinderen vinden mij vaak afwezig. Ook op mijn werk kan ik me soms niet helemaal concentreren. Ik heb hier alleen maar last van wanneer mijn astma klachten erger worden, meer medicijnen moet innemen en ook bekkie af ben.
Momenteel is mijn astma niet helemaal onder controle, moet helaas ook weer thuis blijven, maar iedereen vraagt nu ook Hoe gaat het nu. Heel erg lief maar om dat tig keer op een dag te horen en met de extra goed bedoelde adviezen van een ander (die vaak niet eens weten wat je precies hebt) blijf ik ook liever afwezig en teruggetrokken
gr. Olga
Dank voor jullie reacties.
Ik denk dat jullie gelijk hebben en dat het een stuk vermoeidheid en overlevingsinstinct is.
Ik kom net terug van de longarts met weer een nieuwe zak medicijnen.........ik krijg alweer het gevoel om teneergeslagen en in mezelf terug te trekken.
Ben blij dat ik niet de enige ben......
Kop op ^O^ (niet je kop in het zand steken)
gr. Olga :W
Hoi Dimple,
Je hebt gelijk, soms is het niet makkelijk om jezelf sterk te voelen na zo'n bezoekje...
Maar kop op, na regen komen altijd bakken zonneschijn ;)
(dat houdt ik mezelf voor en dat werkt heus)
Hoi Dimple
Ik heb daar ook zeker last van hoor , ik weet ook niet waardoor. Ik heb het soms zo erg dat ik niet eens hoor wat mijn dochter aan het vertellen is. Dan zegt ze ma luister je wel, en dan moet ik mijn eigen dwingen om naar haar verhaal te luisteren, maar zodra zij dan weg is ga ik erover nadenken van wat had ze nu vertelt? dan ben ik het alweer kwijt vreselijk. Soms vraag ik het haar wel vier keer voor het tot me door dring wat ze me vertelt. Dat vind ik toch soms knap lastig dat ik dat heb. Mijn man zegt dan altijd je luistert niet en ik zeg wel dat doe ik wel maar ik pak het soms niet op wat je zegt. Dus herkennig zat hoor wat jij heb ik zit ook met dat probleem. En of het nu door de leeftijd komt dat weet ik ook niet want ik ben nu 52 jaar en las net een stukje van Marianne en die is pas 26 jaar. Ik dacht als eeste ook het ligt aan mijn leeftijd maar daar ga ik nu toch ook aan twijfelen. -O-
Groetjes Ria
Paginering