Moeite met het herkennen van benauwdheid

Ik herken het omdat ik, als ik geen last heb, niet eens aan mijn ademhaling denk. Dit gaat dan zo automatisch dat ik het vergeet. En als ik benauwd wordt denk ik opeens; Oh ik adem inderdaad en het gaat nu moeilijker. Ik zorg dat ik het dan goed in de gaten houd. Meestal wat ventolin en dan 'vergeet' ik mijn ademhaling weer  ;).

Wat een geweldig forum is dit!!!! ^O^
Weet sinds kort dat ik astma heb en sinds ik medicijnen gebruik weet ik hoe benauwd ik eigenlijk ben.
Ik had bijvoorbeeld moeite om mijn schoenen aan te doen en had niet eens door dat het door benauwdheid kwam, terwijl ik zelf nog verpleegkundige ben ook......
Fijn om te lezen dat ik niet de enige ben *)

Ik heb ook jarenlang rondegelopen dat ik het niet wist ik dacht dat ik 'lui' was en geen conditie had.

mmm hier herken ik me wel in :{w  , herken het nog niet altijd. dacht altijd dat ik gewoon moe was en geen conditie had enzo, maar sinds ik piekflow meter gebruik is het wel makkelijk te controleren of het misschien kan komen omdat dan inderdaad de longinhoud minder zou kunnen zijn. en verder had ik vaak soort drukkend gevoel op borst, en merk nu sinds ik ventolin erbij heb en die op dat moment gebruik dat ook verminderd.

Mijn dochter heeft het ook vaak niet door. Ik zeg vaak tegen haar je ben benauwd en dan zegt ze dus nee. Maar op HH heeft ze inderdaad geleerd om met de piekstroommeter te werken. En ademshalingsoefningen te doen als het minder gaat.

Buikademhalingsoefeningen? :)

Ik vind het soms ook lastig hoor.. Maar laatste tijd herken ik het wel vaker.

Ik krijg een knijpend gevoel in mijn luchtpijp. Alsof iemand 'm dichtknijpt. Ik krijg moeite met ademen.
Ik piep erger, en word erg moe.

Soms merk ik het zelf alleen in eerste instantie omdat ik mezelf hard hoor piepen. Mijn vriend pest me er wel eens mee, dan kom ik bij hem zitten/liggen en zegt ie: Nou hou nou eens op met piepen!! Haha..
En dan weet ik weer hoelaat het is...  ;)

Ook nu blijft het nog steeds wel lastig....ik ga gewoon door en merk eigenlijk niks, terwijl mijn omgeving mij erg benauwd vinden klinken...misschien ga je er ook gewoon aan wennen en na een bepaalde tijd weet je gewoon niet beter....wat natuurlijk ook weer zorgelijk is.

Mijn eerste berichtje! Iemand in de sportschool wees mij vandaag op het bestaan van dit forum en was toch eens nieuwsgierig. Maar wat ik lees, vooral in dit topic is zo ontzettend herkenbaar (daarom hier maar mijn eerste berichtje)

Ik heb het waarschijnlijk ook vaker benauwd dan ik zelf denk. Ik heb gewoonweg nauwelijks symptomen, ja, na een tijdje ga ik gapen (echt ook niet kunnen stoppen) en dan denk ik: ah, ik heb het zeker weer benauwd. Maar het is wel lastig, ben dan echt te laat met mn medicijnen en het heeft dan ook weer (onnodig) een hoop energie gekost.
Het is echt fijn om te lezen dat er meer mensen zijn die dat hebben, de longverpleegkundige snapte niet dat ik het niet merkte, hij dacht eigenlijk dat ik de signalen gewoon mis, ik moest er maar op letten zei hij, nou dat heb ik gedaan: niets, ik merk echt niets. Mijn omgeving merkt soms iets, maar alleen echte vrienden die mij dagelijks meemaken.
Mijn trainer zei dat het een voordeel was dat ik het niet zo merk, maar ik vind het een nadeel: ik ken mijn grenzen absoluut niet en niemand merkt het als ik een aanval heb, zodat er ook weinig begrip is (en ik me weer een aansteller voel, ik heb namelijk dan ook niet het gevoel dat het zo erg is...)

Ik moet trouwens zo te zien nog veel bijlezen, ik ken niemand met astma en zie nu dat ik er veeeeeel te weinig over weet. Niet de enige zijn die tegen allerlei 'rare' problemen aanloopt is erg geruststellend...