Je omgeving...
17-09-2014 om 17:31 uur:W,
Ik heb een vraag/probleem waar ik steeds vaker tegenaan loop. Ik hoop dat iemand me advies kan geven.
Ik heb nu al heel jaren astmatische, sinds een jaar of 2 holden mijn longen achteruit. Nu ruim een half jaar geleden ben ik opnieuw ingesteld op medicatie. Gelukkig slaat dat goed aan.
Ik merk alleen dat ik door de jaren heen sneller moe ben, en ook met enige regelmaat een middag dutje doe. In huis gaat alles op een lager tempo. Dit alles begint in mijn omgeving te irriteren. Mijn ouders snappen soms niet dat ik niet een hele dag kan winkelen, of niet een hele dag op visite kan komen en allemaal leuke dingen kan gaan doen met ze. Ook mijn vriend baalt ervan dat ik niet altijd het huis aan kant heb. Dat als ik 2 wasjes draai, ophang, opbouw dat ik dan buiten adem ben (Ik moet er 2 trappen voor oplopen en ook weer naar beneden). Soms vraag ik of hij de was naar beneden wil brengen, zodat ik het in de kast op kan ruimen, dan vraagt hij waarom? Omdat ik zelf ook de trap afloop met lege handen.
En dit is maar een aantal van de vele voorbeelden uit mijn omgeving...
Ik merk dat ik geïrriteerd raak om continu uit te leggen dat mijn longen niet willen en dat ik het niet voor de lol doe. Maar ook soms voos wordt of spontaan begin te huilen.
Ik weet niet zo goed hoe ik hier mee om moet gaan of er een balans in moet krijgen...
Heeft iemand adviezen/tips voor mij??
Groetjes Marleen
Ik herken het maar al te goed! Ik probeer ze duidelijk uit te leggen wat er speelt en meer kan ik niet doen... Maar het is moeilijk.
Hoi Marleen,
Zo herkenbaar. En oh zo moeilijk als je je telkens moet verantwoorden waarom je het niet kunt. Het is al moeilijk genoeg om te accepteren dat je soms gas terug moet nemen omdat je lichaam het laat afweten.
Men ziet het ook niet aan de buitenkant.
Is je vriend al ooit mee geweest naar de longverpleegkundige? Bij mijn ex man had dat helaas geen nut.
Groetjes Angela :W
Hallo Angela,
Nee, wel is hij mee geweest naar de longarts, dat was al niet zo'n succes. Hij snapt het niet dat er eerst onderzoeken moeten zijn voor er andere medicatie opgestart kan worden. Hij is van het direct handelen, en niet zeuren. Ik vind dat een heerlijke instelling, alleen werkt het met mijn longen niet altijd, of vaak niet.
En hij ziet ook vaak dat het niet goed gaat, en dan is hij ook heel zorgzaam, maar soms gaat het ook even niet goed, dan ziet hij het niet, en snapt hij niet dat het even niet wil. Ik wens niemand een longziekte toe, maar soms wou ik dat hij even voelde wat ik voel.
Bedankt voor je reactie!
Liefs Marleen
Herkenbaar, hier wil het regelmatig ook niet met het huishouden.
Wij hebben een dochter van 1,5 jaar oud en na haar geboorte werd na diverse onderzoeken uiteindelijk de diagnose astma gesteld. Ik heb ook een keizersnede gehad en moest echt rustig aan herstellen. Daarbij komt ook dat we vlak voor haar geboorte zijn verhuisd en er ook gewoon nog een hoop gedaan moet worden (zolder opruimen, gordijnen maken). Omdat het nog niet allemaal goed geordend is, is het lastig schoonmaken en gaat het niet vanzelf. Alles verplaatsen kost extra energie.
Manlief en zijn familie zijn van het motto: niet zeuren maar doen maar dat werkt dus niet voor mij. Ik ben regelmatig moe tussen de middag en moet dan echt bijkomen. Maar dat is juist de tijd dat onze dochter slaapt en ik aan het werk moet. Lastig! Ook na een rondje dorp (boodschappen/beweging) moet ik bijkomen.
Ik voel me vaak onbegrepen ;(
ik heb geen astma maar a.a.d en ben gezegend met een vriend die t juist allemaal beter snapt dan ik. t lijkt me heel erg rot als je omgeving , met name je partner , je niet begrijpt. ik zou zeggen , neem je partner mee naar de longverpleegkundige en laat hem /haar vragen stellen en de longverpleegkundige t allemaal uitleggen.klinkt heel simpel ,ik weet t, maar t is ontzettend belangrijk dat je partner je juist begrijpt. niet alleen om je te steunen als je t moeilijk hebt,maar juist ook omjezelf wat gas terug te laten nemen en je taken uit handen neemt of ze makkelijker voor je maakt.
Manlief werkt fulltime en ik ben thuismama dus van mij wordt verwacht dat ik alle huishoudelijke taken op mij neem. Dit lijkt mij ook reëel. Ik moet wel zeggen dat manlief dagelijks kookt en met de ramen wassen heeft hij me laatst geholpen (is ook lastig met een rondlopende dreumes). Auto wassen laat ik aan hem over en ook de tuin doet hij.
Ik heb volgens mij een lichte vorm van astma (2x daags Symbicort 200) dus ik zou toch prima in staat moeten zijn om het huishouden te doen of niet? Manlief meenemen naar de longverpleegkundige/praktijkondersteuner kan, maar daar hoef ik voorlopig nog niet heen. Vraag me wel af of dat zin heeft.
Mijn fysiotherapeut heeft mij gezegd, mensen die geen begrip of onbegrip hebben, daar moet je afscheid van nemen.. ik vond dat nogal een uitspraak zeg... maar toch denk ik dat het belangrijk is dat je in je omgeving mensen vergaard die jou situatie begrijpen.. niet altijd even eenvoudig merk ik zelf.
Sommigen zijn te bezorgd, dat is ook lastig kan ik je vertellen.... ik heb dan nu nog 1 keer in de week hulp in huis maar dat zal straks ook minder worden als ik het zelf weer kan.. Ik woon ook alleen dus ben op mijzelf aangewezen, vind het ook lastig om steeds maar te moeten vragen....
Gisteren bij de bedrijfsarts geweest en gezien mijn werk net fysiek zwaar is kan ik wel weer wat van huis uit gaan werken.. ik schrok ervan. want ik zit nog midden in mijn revalidatie proces... kan moeilijk dan zeggen, wacht even jij hebt geen begrip etc....
Heftig om afscheid te moeten nemen van mensen in je omgeving als ze je niet begrijpen. Mijn man is mijn steun en toeverlaat, ik zou hem niet willen en kunnen missen. Het is alleen jammer dat hij vaak niet snapt wat ik voel en wat dat voor mij betekent. Net als mijn familie, om het contract met hun te moeten verbreken vanwege het onbegrip om mijn ziekte, ikzelf vind dit erg heftig... Maar misschien is het wel een idee om een keer te vragen of de fysio mij kan helpen. Misschien een oefening of zo....
Een gesprek met de longverpleegkundige is misschien ook wel een idee. Ik spreek mijn longverpleegkundige vrijdag weer en zal dit dan ook met haar overleggen. Fijn te lezen dat meer mensen met hetzelfde probleem lopen, al is het jammer dat de onbegrip en klachten moeilijk uit te leggen zijn.
Ben je niet de enigste ik heb er ook last van vaak onbegrip.