Gewoon doorgaan of toch nog niet?

Ik wil even mijn gedachten met jullie delen... ik heb geregeld twijfels over mijn astma en ziek zijn en wat ik moet doen. Even kort mijn 'geschiedenis', heb vanaf mijn 5e astma, vanaf mijn 14e verergerd waardoor ik continu medicatie had (jarenlang qvar 2x200 met een luchtwegverwijder). Tot een aantal jaar geleden was ik een aantal jaren behoorlijk stabiel, had ik alleen eens per jaar een prednisonkuur nodig. Kan me ook niet herinneren dat ik erg moe was of zo. Sinds ik werk heb ik in toenemende mate met name vermoeidheidsklachten ontwikkeld, maar ik voelde mijn lichaamssignalen (en ook benauwdheid) meestal niet goed. Daar is inmiddels verandering ingekomen, dus eigenlijk ben ik mijn astma een beetje opnieuw aan het ontdekken en daarnaast moest ik gaan leren luisteren naar mijn lichaam. Dan mijn vraag:

Ik ben half juni ziek geworden na bouwstof op mijn werk (waarschijnlijk in combinatie met hooikoorts), ik was toen kortademig en benauwd. Na een kuur prednison verdween de kortademigheid, en knapte ik wel wat op, maar ik bleef regelmatig wat benauwd (niet stikbenauwd, maar pijn bij dieper inademen of het gevoel niet helemaal goed door te kunnen ademen). Nu na de tweede prednisonkuur is die benauwdheid grotendeels weg. Maar nu komen de twijfels weer... en ik hoop dat jullie ervaringen me daar een beetje mee kunnen helpen (al weet ik ook dat het voor iedereen anders is).

In blijf nog steeds best wel snel moe. Niet zo moe dat ik niets meer kan, maar wel zo moe dat ik behoefte heb om te gaan liggen. Tussen de middag geef ik daar aan toe door even te gaan liggen om te slapen (meestal lig ik ongeveer een uur, en slaap ik denk ik max een half uur). En later op de middag ook. Ik heb een baan voor 32 uur, waar ik nu al vanaf half juni voor tussen de 30 en 70% ziekgemeld ben. Voor dat ik zieker werd was ik eigenlijk ook altijd moe (wel minder dan nu), dus ik verwacht niet dat de vermoeidheid helemaal weg gaat, maar vraag me nu wel af of ik er aan toe moet blijven geven, of dat ik mezelf een 'schop onder de kont' moet geven en gewoon weer door moet gaan, en dat het dan op termijn beter wordt... hebben jullie hier ervaring mee? Voorheen ging ik sowieso altijd door, want ik voelde me toch niet benauwd, alleen moe; ik moet nu leren beter naar mijn lichaam te luisteren, maar dat vind ik toch wel erg lastig. Het voelt zo als aanstellen, zo ziek ben ik toch niet en niemand ziet iets aan me? Ik ben nooit stikbenauwd, lig nooit in het ziekenhuis, ben nog jong...

En nog een andere vraag, op dagen dat ik wel iets meer doe heb ik nog wel dat mijn ribben een beetje pijn gaan doen. Ik heb niet het idee dat ik dan benauwder ben, maar meer spierpijn of zo (maar het is alleen bij het ademen). Kunnen dat vermoeide ademhalingsspieren zijn of zo? Een aantal keer werd het minder als ik daarna even rustig ging zitten of liggen. Ook heb ik soms het gevoel dat mijn longen wat geprikkeld zijn (ook niet echt benauwd), terwijl het dan op andere momenten 'rustig' voelt. Herkennen jullie dat?

Alvast bedankt voor het lezen, en ik hoop dat jullie ervaringen of reacties mijn twijfels weer een beetje tot rust kunnen brengen...

EDIT: mochten jullie geen advies of iets dergelijks hebben, maar wel twijfelgevoelens herkennen, dan vind ik dat ook prettig om te lezen...