Astma en obesitas

Nou ben ik heel benieuwd, weet jij hoeveel van die kinderen de kilo's eraf heeft weten te houden ?

Groet van Bonny (en een fijn weekend gewenst )

met 2 hebben we nog regelmatig contackt
bij een is het er weer aangekomen,de ander is nu nog steeds goed op gewicht  :Y
de rest weet ik niet :N
je moet natuurlijke wel de leefwijze volhouden die je daar is aangeleert anders heeft t weinig zin
dit geld ook voor astma en t scheelt enorm  :Y

Beste Annemarie,

Bedankt voor je reactie !

Groet van Bonny

Heb hier met aandacht zitten lezen. Het klopt dat het obesitasprogramma een tijdje stop gelegen heeft maar zag laats op tv dat het inmiddels wel weer gestart is.
Herken wel veel in de antwoorden van Annemarie.

Ook hier was onze eerste indruk het lijkt wel een gevangenis. Mijn dochter zei het ook letterlijk. Kleine kamertjes en strenge regels. Geen internet en mobieltjes. Geen kontakt met de ouders was vooral heel erg voor onze dochter die voor het eerst bij ons wegging.

Verder hadden wij ook heel veel moeite met het feit dat er alleen maar obesitas kinderen zaten. Dus geen herkenning en van elkaar leren en zien. Ook was er het feit dat de kinderen die bij mijn dochter in de groep zaten nog veel andere problemen hadden. Mijn dochter kwam uit een beschermd wereldje in een heel ander milieu terecht. En moest zich staande houden in een hardere wereld. Terwijl ze juist zoveel meegemaakt had in die tijd voor de opname.  Wat Annemarie ook al schrijft.Ook was er vooral s'nachts weiinig toezicht alleen camerabewaking. En als je jongeren tussen de 14 en 18 gemengd op een afdeling laat gebeuren er dingen die je eigenijk niet wilt. Als wij belde of kwamen moest er vaak naar onze dochter gezocht worden. Vond ik heel erg vreemde gang van zaken.

Je werd niet behandeld als individu. Zoals gezegd hadden veel anderen in de groep problemen met gedrag enz. Maar ik niet. Bovendien werd ik niet behandeld voor obesitas, maar voor astma, ook daar werd niet aan gedacht. Ik zie echt niet in waarom ik daar niets eetbaars op mijn kamer mag hebben als anderen obesitas hebben. Verder werd er totaal niet gekeken naar je eigen niveau. Hoe netjes en normaal je je ook gedraagt, en hoe goed je verantwoordelijkheden ook aan kan, je krijgt gewoon geen verantwoordelijkheden, en wordt neerbuigend behandeld.

Dat vonden wij dus ook. Waarom mocht zij geen eten. Ze zat in een groep met kinderen die heel veel meegemaakt hadden en dingen deden die ze nog nooit had gezien.

Vooral de afstand en het niet naar huis mogen vond ik niet normaal. Heb zelf als kind voor mijn astma langere tijd in een koloniehuis gezeten in de bossen en weet hoe belangrijk juist het kontakt met je familie dierbare is. Dit heeft mijn dochter ook helemaal niet goed gedaan.

De begeleiding door psychologen vond ik erg slecht. We hebben er weinig tot niets aan gehad. De gesprekken daar waren zonde van onze tijd. Kostbare tijd die je liever bij je kind doorbracht. Omdat het voor onze een lange afstand was werden die gesprekken altijd op de woensdag bezoektijd gepland. Dan zagen we onze dochter vaak maar eventjes.

Bij ons heeft het verblijf daar diepe indruk achtergelaten en het heeft ons veel tijd gekost om alles te verwerken. Wij zeggen nu nog steeds als we dit  hadden geweten was ze nooit gegaan. Maar toen hadden we weinig keuze. Onze dochter was er bijna niet meer geweest en onze kinderarts toen dwong er op aan dat ze opgenomen werd. Ze werd zo vanuit een vreselijke emotionele ziekenhuisopname daar heen gestuurd en je kreeg geen tijd om het goed te overdenken. Maar een fijn gevoel heeft het niet achtergelaten bij ons het verblijf daar.

Beste Kaatje,

Ook jij bedankt voor je openhartigheid.
Het is fijn te lezen dat wij niet de enigen zijn die zich niet gelukkig voelden bij de manier waarop e.e.a.  verliep.

Even wat dingen die wij daar mee hebben gemaakt;

Bij mijn dochter is zeer moeizaam bloed te prikken, zij heeft rol- en diepliggende aders.
Doordat zij de eerste keer helemaal niet op haar gemak was tijdens het bloedprikken (wij waren hier niet bij aanwezig) vroeg mijn dochter of ik de keer erop erbij kon zijn.
In mijn bijzijn werd 5 x fout geprikt. Vervolgens kwam de longarts het 'even' doen.
Hij zette een soort tuutje in haar hand en kneep vervolgens het bloed eruit, met daarbij de woorden......dat zij zich niet moest aanstellen..........

Toen zij net in de groep kwam, werd zij al snel dagelijks gepest, door de hele groep die zich groepeerden. Een ander meisje in die groep bleek voor haar het doelwit te zijn geweest.
Zij was blij dat mijn dochter komst doordat het hierdoor bij haar stopte en overging naar mijn dochter. 
Mijn dochter, die nogal verlegen is, was in haar eentje niet in staat dit tij te keren. Van een openhartige begeleidster kreeg ik te horen dat zij dit nog nooit zo erg had mee gemaakt. De leiding van de volgende groep sloot gewoon de deur van het kantoort, zodat zij er geen last van hadden.
Toen mijn dochter het in de 4e maand niet meer vol kon houden hierdoor, heb ik haar opgehaald.
Toen wij voor de eerste nacontrole kwamen zaten de ouders van het andere meisje in de wachtkamer. Nadat mijn dochter de groep had verlaten waren de kinderen weer begonnen met haar te pesten.
Ook hun dochter kon het niet meer volhouden hierdoor.
Toch kregen wij te horen van de arts dat onze dochter niet hard genoeg was en het gewoon vol had moeten houden, omdat de wereld zo in elkaar steekt.
Ons werd verweten dat wij haar daar weg hadden gehaald.

Veel van de gemaakte afspraken werden dubbel gepland, waarna onze dochter werd verweten zich niet goed aan de gemaakte afspraken te houden !

Kortom, wij kunnen niet positief zijn over die periode, die inderdaad net zoals bij jullie diepe sporen achter liet die nog lang hebben doorgesudderd.

Het traject loopt nog steeds, alleen moeten ouders dit nu zelf betalen.
Ik hoop dat ouders die dit doen erop blijven toezien dat zij 'waar krijgen voor hun geld' in plaats van een gedeukt kind. 

Groet van Bonny

Herkenbaar allemaal, en zoals Kaatje veel in mijn antwoorden herkent, herken ik weer veel in haar verhaal. Of eigenlijk natuurlijk in dat van haar dochter...

Ik moet zeggen dat HH wel heeft geholpen om me uit het ergste te helpen, het zo doodop zijn dat normaal lopen onmogelijk was. Die extreme moeheid is daarna, vermoedelijk omdat ik gewoon heb geleerd grenzen aan te geven, ook nooit meer in die mate terug geweest. Maar nog steeds functioneer ik niet normaal.

Wat dat betreft heeft Heideheuvel iets goeds gebracht, dat wil zeggen: het ergste is over. Ik moet ook zeggen dat ik leuke contacten heb gehad met groepsgenoten, maar veel van hen hadden toch problemen en kwamen uit een heel ander wereldje dan ik. Ik heb me daar naadloos aan kunnen aanpassen eigenlijk, maar ik denk dat door gedragsproblemen van anderen de regels voor iedereen werden aangescherpt. Vooral met dat 'regime' heb ik grote moeite gehad.

Inmiddels zijn alle afdelingen trouwens wel wat opgeknapt, verfje enzovoorts (dat was hard nodig, want toen ik er kwam waren het allemaal van die grauwe, deprimerende tinten) en nieuwe meubelen. Maar het is vooral het 'regime' dat verandering behoeft. En iedereen die opgenomen is zou steun moeten krijgen van groepsleiding en verpleging. Daar ontbreekt echt een en ander aan. Ze waren er met onnodige regels en beperkingen, maar als je ze echt nodig had gaven veel van hen niet thuis.

En dat hoort niet, in een gezondheidsinstelling.