Accepteren copd
28-09-2024 om 08:08 uurGoedendag,
Ik ben nieuw hIer en weet niet goed hoe te beginnen,maar heb sinds 4 maanden de diagnose copd.
4 maanden geleden ben ik gestopt met roken en in plaats van berg op ging ik alleen maar berg af.
De afgelopen 2 maanden heb ik 3 keer in het ziekenhuis gelegen met benauwdheids klachten.
Ik ben sinds afgelopen dondardag weer thuis en merk dat ik heel emotioneel ben en alles aan het over annaliseren ben en daardoor heel erg onrustig word ook ben ik heel erg emotioneel.
Ik begrijp dat dit onderwerp misschien vaker voorbij komt hIer maar ervaar wel dat het fijn is om erover te kunnen praten.
De meeste klachten ervaar ik als ik ga slapen,ik word vaak wakker en ben dan heel erg onrustig.
Ik ben aangemeld voor een longrevalidatie traject in het radboud in nijmegen en hoop dat ik mede hierdoor mijn leven weer een beetje op de rails krijg,
Ik hoef niet de marathon te rennen maar mis heel erg mijn comfortabele leven,het voelt dat je telkens weer de zo vaak genoemde berg op moet klimmen.
Ik ben me er van bewust dat herstel tijd nodig heeft,ik heb heel lang getwijfeld of dit forum iets voor mij zou kunnen zijn maar vind het nogmaals fijn om af en toe te lezen en te horen hoe anderen hIer mee om gaan.
Met vriendelijke groeten,edwin
Welkom Edwin en wat fijn dat je het forum hebt gevonden ondanks de verdrietige diagnose. Praten/delen lucht zeker op en de lotgenoten hier snappen vast wat jij doormaakt. Hopelijk geeft het jou ook steun. Een luchtige groet, Jessica
Goedemorgen Edwin,
Wat komt er veel op je af. Vragen, emoties, je lichamelijk niet goed voelen.
Fijn, dat je binnenkort een longrevalidatie traject kunt volgen. Daar krijg je handvaten en kennis hoe je er mee om kunt gaan.
Zelf heb ik niet gerookt maar op het forum wel gelezen dat wanneer je stopt met roken in het begin de klachten erger worden. Gebruik de zoekfunctie om hier meer over te lezen.
Terwijl je wacht op je revalidatie kun je eventueel bij je huisarts informeren. Vaak hebben zij een praktijkondersteuner, die goed zijn in het begeleiden van mensen tijdens ziekte.
Sterkte en neem de de tijd om te herstellen.
Groetjes Spirit
Hallo spirit,
Dank je wel voor je reactie.
Ik heb zowel in het ziekenhuis als bij opgestarte fysio therapie veel handvaten gekregen hoe ik hiermee om kan gaan,met sommige handvaten kun je iets en met sommige niet.
Het is bij mij vooral de onrust en het niet kunnen/willen aanvaarden.
Maar er over kunnen praten lucht al heel veel op
Groetjes edwin
Geef jezelf ook de tijd. Je bent nog maar 4 maanden “onderweg”
Je stelselmatig ertegen verzetten is niet helpend maar verder is het echt een proces van allerlei emoties en gedachten.
Goed dat je er open over bent en bereid handvatten te aanvaarden en bekijken wat wel en niet past. Dat doe je goed zo te lezen!
Hallo edelweiss,
Dat is ook een van de dingen wat ik lastig vind "het de tijd geven"
In mijn hoofd kan ik de hele wereld aan maar mijn lichaam zegt nee.
En dat terwijl ik pas 52 ben,maar iets doen met de aangerijkte handvaten doe ik zeker.
Hallo Edwin,
Ik lees jouw verhaal en herken hier best wel dingen in.
Ik ben al langer longpatient.
Wat een vreselijke benaming eigenlijk want ik ben gewoon Robert, en jij Gewoon Edwin toch? Ondanks alles ben je gewoon jij.
En wil je graag zo door blijven gaan terwijl je lijf zegt ho even. Nu is de koek wel even op.
Wat in mijn geval heel helpende is.
Is de longverpleegkundige uit het ziekenhuis. Handvaten krijg je gaan de weg wel, leren grenzen stellen en te bewaken is mijn eigen valkuil en diets hoor ik vaker trouwens.
Je zult zien dat je deze rollercoaster net ben begonnen en er ontzettend veel op je af gaat komen.
Vragen te over, tobben. Mallen, wakker liggen. We kennen het allemaal. Voor mij was het persoonlijk heel lastig toen ik mijn werk verloor. Mensen in de omgeving die in alles druk zijn, Edwin stel je eigen grenzen en je zult zien dat je vanzelf een keer je hoofdstoot omdat je je eigen grenzen over bent gegaan.
Ik hoop meer van je te horen dan kan je altijd steun vinden. In elk geval zit je nu op de juiste plek het Longforum.
Hou je haaks man,
En je bent zeker niet aleen in het acceptatie proces.
Groet Robert
Hallo Robert,
Het is in mijn ogen allemaal heel veel.
Zoals ik al vaker heb aaangegeven is het bij mij voorals nog de onrust,ik heb daarvoor oxazepam maar daar kan ik natuurlijk ook niet mijn hele leven aan blijven.
Omdat ik recent nog in het ziekenhuis heb gelegen denk ik al gauw als ik onrustig word ojee daar gaan we weer.
Ik heb gelukkig een heel begripvolle partner die mij door dik en dun steunt.
Vanmorgen storte ik even in en ging heel veel de gedachtem door mijn hoofd dat dit nooit meer goed komt en ik altijd zo zal moeten leven.
Ik ga ervanuit dat ik de longrevalidatie in nijmegen ga volgen en dat ik dan mijn leven weer zo comfortabel mogelijk op kan pakken.
Het is denk ik ook van belang om de regelmaat in je leven weer terug te krijgen "ik heb teveel tijd om na te denken"
Wat betreft drukke mensen dat klopt.
Op het moment zelf klets je met iedereen mee maar als je dan tot rust komt blijkt het toch teveel te zijn geweest.
Ik ben niet iemand die snel bij de pakken neer gaat zitten,maar ik zei in het ziekenhuis nog "ik vind het eng om te zeggen dat ik het eng vind"
Dank je wel voor de reactie,
Groeten edwin