Nasleep Covid
19-06-2020 om 08:19 uurHoi allemaal,
Ik plaatst dit bericht voor mijn vader. Hij is eind maart ernstig getroffen door het Corona virus, wat resulteerde in een IC opname van 10 dagen. In totaal is hij ruim 3 weken erg ziek geweest: koorts, hoofdpijn en benauwdheid wat resulteerde in een dubbele longontsteking.
Inmiddels is hij weer 7 weken thuis. Waar het 7 weken geleden nog niet lukte om een glas drinken op te pakken, volgt hij nu twee keer per week fysiotherapie en fietst en loopt hij kleine stukjes.
Vorige week was er contact met de longarts nadat er een longfoto was gemaakt. Hij zag een sterke verbetering ten opzichte van de foto die is gemaakt bij de ziekenhuisopname. Er was nog wel wat restschade te zien in de vorm van weefsel aan de rand van de longen, maar desondanks was hij best tevreden.
Over 2 maanden volgt een volledig longonderzoek.
Nu is het zo dat het herstel in de eerste weken nadat hij thuis is gekomen uit het ziekenhuis eigenlijk vrij goed ging. Weliswaar met kleine stappen vooruit, maar het ging wel vooruit. Sinds vorige week geeft hij aan dat het wat minder gaat. Hij is weer sneller vermoeid en wat meer benauwd. Hij denkt zelf dat het komt door het warmere weer. Maar ik weet niet of dit zodanig van invloed kan zijn dat het als een soort van terugslag voelt. Als dat wel het geval is dan kan het nog wel eens een lange zomer worden...
Mijn gevoel zegt dat hij wel eens wat teveel en te snel zou kunnen willen. En elke dag wandelen, fietsen en wat oefeningen doen nu ook zijn tol eist.
Het gekke is dat het tijdens de inspanning best goed gaat. Echter oogt hij kortademig en benauwd direct na de inspanning. Dus als hij weer tot rust komt. Ook lijkt het wel alsof hij wat disfunctioneel ademhaalt. Soms heel snel, soms heel rustig.
Bij inspanning zakt de saturatie naar 94-95, maar stijgt het ook weer vrij snel naar 97-98.
Ik maak me nu best zorgen om een dergelijke 'terugval'. Voor zover je dit zo mag noemen. Wellicht is het een logisch gevoel van het opbouwen van de inspanning. Daarnaast krijgt hij - los van één telefonisch consult met een longarts - weinig nazorg. Ook heb ik het idee dat de fysiotherapeut zich vooral richt op het doen van oefeningen en niet op het algehele herstel.
Ik begrijp dat het een hele lange weg zal zijn, maar wat is nu het vervolg? Zo door ebben of al eerder aan de bel trekken? Ik snap uiteraard ook dat we nog weinig weten over deze ziekte en dat een 'normale' longontsteking al lange hersteltijd vergt. Maar ik zou graag eens meer willen weten over de oorzaak van terugvallen...
Wat vervelend voor je vader en jou dar je vader zo ziek was.
Als het gaat om herstel herken ik terugvallen zoals je die beschrijft. Ik ben dan veel meer moe, alles doet zeer, veel benauwder, lagere piekflow, en wat ik vast vergeet.
Ik heb een longfysio. Bij een terugval schakelen we meteen terug in training (door trial and error, hij wist het tijdens de 1e terugval ook nog niet).
Meer rust, maar 1x per dag naar buiten, oefeningen op bed of de stoel.
Los daarvan hebben er proefondervindelijk samen vastgesteld dat ik twee dagen oefen en dan sowieso een rustdag neem.
Daarnaast helpen de adviezen van een ergotherapeut goed: zeker bij een terugval is een dagplanning nóg belangrijker.
Buiten dat alles helpt een rollator en een douchestoel ook goed om energie te besparen. Zeker tijdens een terugval zijn de voordelen daarvan ineens goed te merken.
En erg goed luisteren naar je lijf. Meer dan ooit krijg ik over mijn grens gaan als een voorrang terug. Overigens wordt extra rust op eenzelfde manier beloont.
Hopelijk kun je hier iets mee.
Succes.
Ik begrijp dat u in dezelfde situatie zit? Wat heftig ook!
Dank voor de informatie. Ga daar toch maar eens wat mee doen denk ik.
Hoe lang is het gelden? Merk je na een terugval ook langzaam weer verbetering?
Mijn vader kennende gaat hij maar door en door. Hij heeft volgens mij het idee dat hij door harder te werken sneller zal herstellen. Ik wil ook niet telkens de wijsneus uithangen tegenover hem, maar ben ook bang dat het juist tegenwerkt als 'we' zo doorgaan.
Gedeeltelijk zit ik in dezelfde situatie. Ik heb gelukkig geen IC gehad.
Half maart lag ik in het ziekenhuis, ruim een week.
Inmiddels heb ik een derde terugval achter de rug. En ja, na iedere terugval merk ik gelukkig ook weer vooruitgang. Bij een terugval schakel ik dus fors terug in activiteiten en neem heel veel meer rust. Ik slaap dan ook overdag rustig een aantal uren.
Met door blijven gaan terwijl het eigenlijk niet lukt, pleeg je roofbouw op je lijf. Het bevordert geenszins een beter of sneller herstel.
Makkelijk gezegd, dat geef ik toe.
Nu, na Covid, ervaar ik voor het eerst dat met op tijd voldoende rust nemen, ik ondertussen toch een sprong voorwaarts maak. Als ik dan weer begin, gaan de dingen die ik doe ineens zelfs makkelijker dan verwacht.
Een andere optie is nog thuiszorg, zeker voor douchen. Dan bespaar je veel energie, die je kunt gebruiken andere dingen.
Andere ideeën (geen idee of dat van toepassing is) zijn nog logopedie bij stemklachten. Bijvoorbeeld heesheid, of als praten veel energie kost. Een logopedist kan je leren praten op ademsteun, waardoor praten wat minder moeite kan kosten.
Of een psycholoog of maatschappelijk werker als hij moeite heeft om alles te accepteren.
Het is lastig voor je vader, maar ook voor jou als mantelzorger (ik ga er althans vanuit dat je dit bent).
Ik wens jullie het beste!
Ik reageer, ik heb geen corona gehad gelukkig. Ik heb copd 4. De klachten die er nu ontstaan, zijn er ook bij copd. Wij moeten ook met onze energie omgaan en niet over je grenzen gaan.
Hier wat tips die jullie kunnen gebruiken. Suus01 heeft er al een paar genoemd.
Ben je bezig met oefenen (lopen, trainen, enz.) praat dan niet. Dat kost extra energie. 1 ding tegelijk.
Alles wat je nu doet, doe het met mate. Zoals stofzuigen: eerst maar een gedeelte pauze nemen en weer verder. Je merkt het al gauw genoeg hoever je kan gaan.
Ga je te ver dan mag je het de volgende dag bezuren. Kalm aan, forceer niets. Je lijf geeft het zelf aan, luister daar naar. :)
Beterschap toegewenst, zo gauw mogelijk natuurlijk!:)
Dank voor het delen van jullie ervaringen en de tips.
Ergens ook fijn om te horen dat het niet nieuw of gek is dat je kan terugvallen in je herstel.
Ik heb hoop dat het zodanig kan herstellen dat hij zijn dagelijkse leven weer kan oppakken. Uiteraard met het besef dat je hierbij een lange weg te gaan heb.
Gisteren was bij Één vandaag ook dat veel mensen na een benauwde periode verkeerd adem gaan halen wat ook zorgt voor benauwdheid en weinig energie. Je fysiotherapeut kan eventueel helpen met ademhalingsoefeningen.
Waar ik nog wel benieuwd naar ben:
Wat zorgt dan voor zo'n terugslag? Is dat omdat je de intensiteit verhoogd? Dus meer gaat bewegen en iets zwaardere oefeningen krijgt? Heeft het weer een negatieve invloed?
Kan het ook voelen als een terugslag, maar is het in werkelijkheid een mentaal probleem omdat je simpelweg verwacht sneller te gaan?
Hoi Zomaar, graag wil ik reageren op het disfunctionele ademen. Ik heb (voor 99% zeker) vermoedelijk dus, ook het COVID virus doorstaan, en ik hoorde en voelde mezelf vaak zo raar ademhalen. Ook lang nadat ik hersteld was! Het gevoel alsof je bijna gaat hyperventileren, zoiets. Heel lastig te omschrijven. Wat ik uit alle berichten begrijp is dat men nu bezig is om in kaart te brengen wat de schade is, of iemand wel volledig kan herstellen zonder restschade. Hoe oud is je vader?
En het zou heel goed ook een deel mentaal kunnen zijn hoor. Het is niet niks wat je moet verwerken. In feite heeft hij langs het randje van de dood gezweefd. En je psyche heeft ook invloed op je ademhaling. En zeker als hij in een best zwaar revalidatietraject zit, kost dat ook veel kracht. Ik vind 7 weken dan nog relatief kort. Misschien heeft het wel een jaar nodig. Dat zou mij niet verbazen.
Een terugslag kan inderdaad door van alles komen. De zaken die jij al noemt, slecht slapen, problemen thuis of op het werk, noem maar op. Soms kun je een terugslag herleiden en daar in de toekomst op anticiperen. Soms lukt dat niet, om welke reden dan ook.
Hoi Thirza,
helaas heb ook jij het moeten doorstaan en ondervind je er misschien nog steeds hinder van.
Mijn vader is 56 en dus nog relatief jong. Ook altijd behoorlijk fit geweest (wat misschien ook wel zijn redding is geweest).
Ik baseer het disfunctionele ademhalen op wat ik zie aan zijn buik. Soms heel snel, soms heel rustig en dat dan in rust.