Anorexia athletica: vluchten in dwangmatig sporten

Elke dag uren zweten in de sportschool om maar geen grammetje aan te komen.
Mensen met anorexia athletica proberen zo grip te krijgen op hun leven.

Terwijl jij puffend op het spinningapparaat de grootste moeite doet het hoge fietstempo bij te houden, kijk je vol afgunst naar die ene afgetrainde vrouw verderop die haar fiets afleeft alsof het haar totaal geen moeite kost.
Ze lijkt alles om zich heen te zijn vergeten en spint of haar leven ervan afhangt.
Na de les veegt ze het zweet van haar voorhoofd, neemt een slok water en loopt doodleuk naar de fitnessruimte waar ze meteen het volgende apparaat bestijgt.

Elke sportschool heeft er wel één: iemand die lijdt aan anorexia athletica, oftewel obsessief sporten met als doel om slank te blijven.
‘Je herkent ze meteen, zowel aan hun motoriek als aan hun mimiek’, zegt personal trainer en voedingscoach Inge van Haselen.
‘Ze hebben zo’n verbeten trek om de mond.’

Veel eisen

Er zijn geen cijfers bekend over het aantal mensen, veelal vrouwen, dat lijdt aan anorexia athletica, maar Van Haselen gokt dat het wel eens 10 procent van de vrouwen in de sportschool zou kunnen zijn.
‘Het zijn vooral mensen tussen de 25 en 35, die een drukke baan hebben, en druk sociaal leven en ook op andere vlakken veel van zichzelf eisen.
Mensen die obsessief trainen voelen de druk van de buitenwereld en vluchten in dwangmatig sporten.
Door hun lichaam onder controle te houden denken ze ook controle op hun leven te hebben.
Het geeft ook bevrediging, jij kan dat.’

En Van Haselen kan het weten.
Zelf leed ze ook aan anorexia athletica.
‘Er ging geen dag voorbij zonder dat ik sportte’, vertelt ze.
‘Obsessief trainen om geen grammetje aan te komen.
Al vanaf mijn jeugd had ik bijna anorexia.
Ik was ontzettend onzeker.
Later ben ik vreselijk gaan sporten.
Het wordt een vlucht’, verklaart Van Haselen.
‘Soms sportte ik zelfs twee keer per dag, voor en na mijn werk.
Ik moest voor mijn werk veel naar het buitenland, als ik dan om zes uur ’s ochtends in Tokio aankwam, al was ik nog zo moe, een uur later liep ik hard.
Ik selecteerde de hotels ook altijd op sportmogelijkheid.
Hadden ze geen fitnessruimte, dan boekte ik een ander hotel.’

Het lange en vele sporten gaf Van Haselen een kick.
‘Ik deed veel fitness en aerobics, sporten waarbij je hartslag heel snel omhoog gaat.
Het gaat om de adrenaline, je grenzen telkens verleggen.
Ook is het een kwestie van jezelf straffen.
En natuurlijk heeft het alles met je zelfbeeld te maken.
Ik was vreselijk perfectionistisch.
Niet alleen qua werk, ook op mijn lijf.’

In de regio IJsselland liep de afgelopen jaren een voorlichtingsproject voor sportscholen, om instructeurs ervan bewust te maken waar de grens ligt tussen ‘gewoon’ fanatiek sporten en dwangmatig sporten.

Bianca van Engelen deed voor de Riagg onderzoek naar verslaving aan fitness.
Maar liefst 60 procent van de vrouwen gaf aan naar de sportschool te gaan enkel en alleen om af te vallen.
Meer dan 80 procent van de ondervraagde instructeurs zei verder mensen te moeten afremmen in hun lijngedrag.

Van Haselen heeft na een aantal persoonlijkheidstrainingen haar leven volledig omgegooid.
‘Ik ben nu 54, en heel wat ouder en wijzer.
Dwangmatig sporten doe ik niet meer.
Mijn leven is nu veel meer in balans.
En ik heb ineens veel meer vrije tijd om leuke dingen te doen.’

Toch krijg je anorexia athletica maar moeilijk uit je systeem.
‘Als ik ’s avonds een wijntje drink, dan moet die er de volgende dag wel af, ja.
En ik ben laatst op een cruise geweest, dan loop ik wel elke ochtend om half zeven rondjes op het dek.'

Bron