mei 2014 - Acceptatie – hoe zet je de knop om

Acceptatie is voor mij geen probleem. Ik heb in een garage gewerkt met heel veel schadelijke stoffen en uitlaatgassen, heb gerookt en woon al een leven lang in Utrecht in een wijk met een hele slechte luchtkwaliteit. Het lijkt me dus duidelijk waar mijn longemfyseem vandaan komt en dan moet je niet zeuren.
Wat ik niet kan accepteren zijn de regelmatige verslechteringen waarvoor geen verklaring is te vinden.
Vooral in de winter beland ik om de haverklap in het ziekenhuis met longklachten en daaraan gerelateerde hartritme problemen. Het enige dat dan gevonden wordt is een vaag ontstekingsbeeld en wat vage schaduwen op de longfoto. Antibiotica en prednison is dan vaak het antwoord en dat helpt meestal in een dag of vier. 
Niet gehinderd door enige vakkennis zou je dan kunnen concluderen dat de beclometason die ik dagelijks via een van mijn pufjes naar binnen slurp totaal geen nut heeft. Hoezo ontsteking remmend?

Mensen met een longziekte gaan vaak over hun grenzen. Daardoor lopen ze tegen hun beperkingen aan. Maar ja, accepteren dat je ziek bent – dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Tips om / Hoe kun je een longziekte accepteren? • Geef jezelf de tijd en de ruimte om te accepteren dat je een longziekte hebt.• Verwerken doe je door erover te praten. Blijf dat vooral doen en verzamel mensen om je heen die echt naar je luisteren.• Zeg het als je alleen een luisterend oor nodig hebt en geen adviezen of troostende woorden wilt.• Zoek professionele hulp als het alleen niet lukt.• Leer je energie te verdelen, zodat je dingen kunt blijven doen waaraan je plezier beleeft.Wat heeft jouw geholpen?

Hallo allemaal,


Eigenlijk heb niets me nog geholpen, wat ik ook probeer. Het ergste vind ik dat ik aan het overleven ben elke dag, in plaats van te leven. Ik heb het er erg moeilijk mee.

Dag Greet,

Wat naar dat je het gevoel hebt enkel maar te 'overleven'. Ik herken het wel van de erg zware periodes. Mentaal is dit echt niet goed voor je. Zijn er nog dingen waar je van geniet? Kan je die wat meer plannen? En wat zijn de dingen die erg veel van je vragen? Kan je daarbij nog meer hulp vragen? Het is een lange zoektocht om een balans te vinden, en ik moet toegeven dat ik vaak ook nog zoekende ben. Maar ik ben er wel van overtuigd dat er 'een leven' voor mij is die nog de moeite waard is, alleen heeft niemand het perfect passende antwoord voor je. Veel succes met je zoektocht, vraag hier gerust nog meer advies en tips van lotgenoten of schrijf je zorgen en frustraties van je af, daarvoor is het forum er! Hopelijk voel je je snel wat blijer!

ikherken dat maar altegoed ben nu mijn heleleven al longpatient en dat is al 65jaar met de nodige ellende enz maar nu de laatste 3 jaar nog aan de zuurstof gekluisterd en nog zeer weinig uithoudings vermogefn ,daar wordt je zo moedeloos van dat geknok maar...toch nog een lichtpuntje in mijn gekomen gewoon weet er voor gaan en proberen tegenieten van de hele simpledingen de tuin en de kids ,daar doe ik het voor kan nog niet lang op visite of een dagje uit maar wie weet komt het weer we zullen doorgaan dus en fysiotherapie dat 2xperweek met lotgenoten ook fijn nou dat is mijn verhaaltje mischien heb je er wat aan zet m op hoor groetjes marijke

Hoi marijke, weet hoe je je voelt. Van deze kant net zo. Alle ellende wat de ziekte met zich mee brengt is niet grappig. Beperkt ook veel van je dongen in doen en laten hoor? Heb zelf copc gold4 net 2 weken ziekenhuis en 6 weken rereveladatie weer achter de rug. Soms zak je de moed wel eens in de schoenen. Groetjes