december 2014 - Partner en mantelzorger van iemand met een longziekte
02-12-2014 om 11:12 uurEen longziekte heeft veel impact, ook op de relatie met je partner. Als je je ziek, moe en benauwd voelt en om extra zorg en steun vraagt, kan dat een schuldgevoel geven. Voor de partner kan het zwaar zijn om die zorg te geven, maar ook moeilijk als je die hulp niet aanvaard. Hoe pak je dit aan?
Tips & adviezen
• Erover kunnen praten is voor veel stellen belangrijk, maar accepteer hierbij ook de verschillen.
• Laat zorgtaken die onprettig voelen over aan professionele hulpverleners.
• Cijfer jezelf niet weg en zoek ontspanning, ook buitenshuis.
• Zoek hulp als je er samen niet uitkomt.
Hoe ga jij hier mee om? Wat is jouw ervaring?
Ik vind het moeilijk. Mensen zeggen gauw 'maar je vriend kan dat toch doen?' maar ik wil hem niet alles vragen want we hadden alles al redelijk verdeeld en hij heeft ook een fulltime baan en wil ook nog sporten en een sociaal leven hebben en niet nog meer in huis bezig zijn omdat ik het niet goed kan. Ik probeer wel zoveel mogelijk zelf te doen maar de zware dingen dan wel aan hem te vragen.
Verder geloof ik niet dat hij ooit zal begrijpen hoe het voor mij is om ziek te zijn en daar mee te moeten leven maar hij accepteert het en hij gaat er mee om op zijn manier en dat vind ik al heel fijn. Hij is nooit ziek dus hij weet niet hoe het is om je zo beroerd te voelen, dat kan ik hem ook moeilijk kwalijk nemen.
Ik ben nu net een jaar ziek en heb geen partner. Mijn, nog thuiswonende, 19-jarige zoon is mijn mantelzorger.
Toen ik om meer uren huishoudelijke hulp vroeg (ik heb nu 2,5 uur) kreeg ik te horen dat het de normaalste zaak van de wereld is dat mijn zoon het verdere huishouden oppakt. "Mevrouw, uw zoon heeft de leeftijd dat hij zelfstandig een huishouden moet kunnen voeren." Dat hij al zo enorm veel huishoudelijke taken en zorg oppakt, wil ze gewoon niet horen.
Ik heb een zeer goede verstandhouding met mijn zoon maar vind deze noodgedwongen "naastenliefde" veel, en veel te ver gaan. Het is niet tijdelijk maar levenslang, dat kun en wil je toch niet van je kind verlangen?
Na een jaar ziekte komt nu ook het financiële aspect om de hoek kijken; hij zal gaan moeten werken want met 70% van mijn loon gaan we het niet meer redden.
Het valt niet mee om nog enigszins positief te blijven. Ontspannen en leuke dingen doen lijken voorgoed voltooid verleden tijd..........
Ik heb morgen een telefonisch consult met mijn huisarts en wil hem vragen maatschappelijke hulp in te schakelen. Misschien kunnen deze iets voor ons betekenen.
@Daantje
Herkenbaar. Je wilt niet alles vragen omdat je het je zelf zoveel moeite kost. En iemand die niet ziek is, heeft geen benul hoe het voelt om steeds ziek te zijn. Moeheid, maar dan rust je toch even uit en dan kun je er toch weer tegenaan???
@CarlaJonkman
Ik heb je stukje een aantal keer gelezen, maar kan uit deze informatie nog niet bepaald opmaken dat het onredelijk is dat je niet meer dan 2,5 uur huishoudelijke hulp krijgt. Ik ken je situatie natuurlijk niet, maar als ik puur kijk naar huishoudelijke hulp, mag je dan zelfs niet blij zijn dat je met de nieuwe regels die 2,5 uur gaat houden? Want een gezonde volwassen zoon die deel uitmaakt van het huishouden, kan toch inderdaad aardig bijdragen en moet toch ook sowieso zijn eigen deel al doen? Dat er dan nog iemand voor 2,5 uur komt, ik denk dat je dat eerder als positief moet zien. Ik ken natuurlijk niet de ins en outs van je situatie, maar maak uit jouw verhaal hier ook niet op dat meer nodig zou zijn. Ik zag laatst een man op tv, alleenstaand, loopt heel moeilijk met stok, nieuwe heup en nieuwe knie, en zijn huishoudelijke hulp was teruggebracht van 5 naar 3 uur per week. Daar was hij ook niet blij mee, en hij is alleen. Maar dat is wel de trend, huishoudelijke hulp wordt teruggebracht naar het minimaal noodzakelijke. En ik denk dat je het ook niet moet zien als levenslang, het is nu, want dat is de situatie. Er zal ooit een moment komen dat je zoon het huis uitgaat, en dan verandert er natuurlijk wel wat in de situatie en de dingen die hij kan doen.
Ik ben mantelzorger van mijn zoon maar die heeft geen longziekte ik heb zelf wel een longziekte.
:Y gr.marloeke. O-)
@abo,
Natuurlijk kan mijn zoon zijn steentje bijdragen en is dat normaal. Mijn grootste probleem is echter dat nu zowel een groot deel van mijn persoonlijke verzorging als het huishouden volledig op zijn schouders komt te liggen en het blijkbaar de normaalste zaak van de wereld is dat dit allemaal maar onder "mantelzorg" valt. Niemand zit er om te springen om zijn/haar kind met een dergelijke zware last op te zadelen..........toch?
Mijn huishoudelijke hulp heeft gewoon te weinig aan de 2,5 uur om de werkzaamheden goed uit te voeren zodat het voor de rest van de week door mijn zoon goed bijgehouden kan worden. Vaak blijft ze langer doorwerken om de noodzakelijkste werkzaamheden af te maken, ze komt gewoon tijd tekort om het goed te doen.
Je hebt natuurlijk gelijk dat het geen levenslang is voor hem is. Hoop ten miste dat hij zich door mijn ziekte niet laat weerhouden om zijn eigen weg te gaan!
@CarlaJonkman
W.b. het huishouden zou ik niet kunnen uitleggen waarom je meer uren nodig zou hebben, omdat je zoon er ook nog is. Maar de persoonlijke verzorging is natuurlijk een ander verhaal. Ik weet niet wat hij allemaal doet, en inderdaad, voor hem niet leuk dat hij hiermee opgezadeld is, zou dat dan niet wat anders kunnen? Je hebt wel veel mazzel dat je huishoudelijke hulp doorwerkt, ik zou het niet doen, voor niks.