zeurpiet of niet
15-01-2019 om 18:47 uurheb vorige week weer een rondje gefiets op mijn race fiets na 43 km had ik een gemiddelde van 20km pu wat als ik mij fit voel 25km pu is .ik gebruik mijn medicijnen op tijd en probeer voldoende rust te nemen maar voel mij vaak zo moe en uitgeknepen .
3 jaar geleden een burn out gehad ,ik wilde niet opgeven dus bleef ik hard werken ,sporten en hopen dat door actief te blijven mijn klachten te onderdrukken (astmatische )
nu werk ik weer volledig maar de lol om te werken is weg en fietsen is ook minder leuk omdat ik niet zo hard en ver meer kan fietsen .(ben ik nu een zeurpiet of moet ik het gewoon accepteren )
ik ben 60 jaar en ik wil nog veel maar het lichaam schreeuwd soms neeeeeeeeeee
@jantje58
Ik denk zeker niet dat je een zeurpiet bent! Het is heel lastig om balans te vinden in wat je hoofd allemaal wilt en wat je lijf aankan. Uiteindelijk zijn we allemaal elke dag bezig met die balans.
Ik wil vandaag na mijn werk heel graag naar de zonnebank, daarna met mijn man en kind boodschappen doen en koken. Vanavond zou ik dan nog graag gaan sporten of een stuk gaan wandelen of fietsen.
Als ik na mijn werk de zonnebank haal en uiteindelijk kan koken met mijn gezin heb ik een goede dag. Dus het zijn keuzes die je moet maken.
Probeer naar het positieve te kijken. Je kan weer volledig werken, dat geeft een stukje voldoening en natuurlijk een inkomen wat beter is dan wanneer je in de ziektewet zit! Daarnaast kan je ook weer fietsen en ook al gaat het niet zo hard als je gewend was, je fietst weer. Hoe lastig het soms ook kan zijn, probeer naar het positieve te kijken.
Ik denk niet dat het goed zou zijn om te zeggen dat je een zeurpiet bent. Het is alleen heel moeilijk om er mee om te gaan als je iets niet meer kan wat je voorheen wel kon.
Tot 3 jaar geleden fietste ik regelmatig 50km naar m’n opa en oma, hielp ik daar een dag in de tuin en fietste ik ‘s avonds weer terug.
Dat ging steeds minder goed en op een duur nam ik de trein terug ipv de fiets.
Tot het fietsen helemaal niet meer ging. Het was kiezen: of fietsen of helpen in de tuin.
Dat zijn geen leuke dingen!
Het laatste jaar kan ik het allebei niet meer (zelfs nog geen 10km fietsen) en nu zelfs nog niet 1km sinds 3 maanden.
Toch hoop ik het ooit weer te kunnen om een lekker eind op m’n racefiets af te leggen!
Heel veel sterkte in het moeilijke proces van inleveren!
Ik denk dat het nooit makkelijk zal worden maar dat het toch wel goed is om naar het lichaam te luisteren
Elke achteruitgang en aanpassing is wennen en nooit leuk! Dus een zeurpiet ben je zeker niet. Je was gewend aan een bepaald leven met bepaalde activiteiten en ineens gaat het niet meer zoals je altijd deed, dat is gewoon niet leuk en super moeilijk. Ik hoop voor je dat het weer beter gaat en je weer vooruitgang gaat boeken.
Kan best zijn dat je het voor nu moet accepteren, maar misschien is het wel mogelijk om bijvoorbeeld van de zomer weer je oude niveau te bereiken. Dat is alleen maar giswerk voor mij. Ik gun je dat het snel beter gaat en je weer “gewoon” kan fietsen. Niks is zo fijn als alles gewoon kunnen doen zonder erbij na te denken:)
Blijf wel naar je lichaam luisteren btw!
bedankt voor jullie reacties ,geeft mij een beetje inzicht en acceptatie van al die veranderingen .
soms lijkt het of je inderdaad helemaal niets meer kan en daar wordt ik verdrietig van .
mijn opstandigheid maakt plaats voor berusting en dat wil ik eigenlijk ook niet want ben zo bang dat het laksheid wordt ,ik ben dus niet de enige die daar mee worstelt .
soms hoor ik de opmerking ,jij was toch zo sportief !! dat doet nog de meeste pijn .
maar ik zal jullie goede raad ter harte nemen
Wat een mooie en lieve reacties hierboven