Heftige astma-aanval
31-05-2015 om 07:28 uurHallo allemaal,
ik moet even mijn ervaring kwijt:
Ik deed gisteren mee aan een sportieve mudrun 1ste keer, dit was erg gaaf! Totdat ik in koud water moest springen.
Op het moment dat ik in het water terecht kwam, kopje onder en toen weer naar boven. Toen kon ik helemaal niet meer ademen. Niet in ademen en niet uit ademen. Dit was heel erg beangstigend en ik raakte in paniek, want ik moest nog naar de kant toe. Dit had ik nog nooit meegemaakt en kreeg helemaal geen lucht meer!!
Gelukkig zwommen er duikers in het water en waren vooral mijn teamgenoten erg oplettend. Zij zagen als eerste in mijn ogen dat het fout was, zij hebben mij naar de kant kunnen halen. Ondertussen dat ze dat aan het doen waren was ik erg onrustig ik spartelde/keek om me heen en dit monde zich al snel uit in een acute grote astma-aanval. Eerst helemaal niet kunnen ademhalen toen erg piepen, hoesten en mijn ogen vielen dicht. Ik kon alleen nog alles horen. Doktor ter plekken werd met spoed opgeroepen. Ondertussen lag ik aan de kant en werd ik vastgehouden zodat ik rechtop zat en mijn armen werden in de lucht gehouden. (zoals je kan lezen een erg heftig moment).
(Dit was voor mij allemaal nieuw, want dit had ik nog nooit gehad op deze manier).
Teamgenoten bleven bij me en ik hoorde ze wel tegen me praten. Reageren kon ik op dat moment niet, ogen kon ik niet open houden en terug praten lukte ook niet... En volgens mijn teamgenoten draaide mijn ogen weg.
Vervolgens kwam de Ambulance van het terrein met doktor ter plaatsen(met zwaailichten),dit duurde even voordat ze er waren. Ondertussen in dit alles kwam ik langzaam weer goed bij, ik kon mijn ogen weer open houden en iemand aan kijken en eventjes later ook weer praten.Ondertussen was ik ook weer met moeite begonnen met ademen. Doktor ter plaatsen met medischteam deden gelijk alle controles. Bloeddruk,pols, saturatie meten en er werd naar mijn longen/hart geluisterd.
Saturatie was op dat moment pas 93%, zeer vermoedelijk voor dat de doktor er was nog lager! (voor mij is 93% Laag!)
Teamgenoten hebben aangegeven toen zij er waren dat ik Astma heb, Na al dit gedoe en hoe ik er in eerste instantie aan toe was wilde ze mij eigenlijk meenemen naar ZH. Dit wilde ik niet! Ik voelde dat het bij aan het trekken was en dat als ik nog even rustig aan deed dat ik wel weer verder kon. Doktor vond dit onverantwoord, dus ben ik nog even rustig blijven zitten. (niet denken dat ik eigenwijs ben). Ik kon weer normaal praten en ademen ging ook weer, het waren echt waarschijnlijk de omstandigheden van warm(gesport) naar opeens koudwater. Dus mijn longen verkrampten helemaal.
Op eigen verantwoording mocht ik verder, ik hoefde ook niet meer ver en we hebben gewoon gelopen en ik mocht nergens meer in het water. (om deze hindernissen liep ik dan heen).
Achteraf had ik me misschien wel verder kunnen laten nakijken omdat ze nu alle feiten hadden op het moment van de aanval, maargoed. Alles is goed afgelopen, gelukkig!!! En we hebben de finisch samen gehaald.
Die nacht werd ik wel nog een keer benauwd wakker, snel mijn Ventolin gepakt. Daarna heb ik gewoon een paar uurtjes kunnen slapen. En nu vanmorgen weer de Ventolin gebruikt. Nu gaat het goed.
Als ik er nu weer aan terug denk, vind ik het heftig en hoop dat dit op deze manier nooit meer voorkomt. Want ik wordt nu gewoon bang voor water en dat wil ik niet!
Heeft iemand van jullie dit ook al eens zo moeten mee maken?
Dit heb ik meegemaakt toen ik een jaar of 16 was. Ik was op kamp en we moesten met koud weer naar de overkant van een meer zwemmen en weer terug. Het startsignaal ging en we renden ondanks dat we het koud hadden het water in. Zodra ik niet meer kon staan en mijn voeten van de bodem kwamen begon ik te zwemmen maar nog een paar seconden later kreeg ik helemaal geen lucht meer. Ik kon ook zowel niet in als uit ademen, er gebeurde helemaal niks. Ik raakte in paniek want ik kon met moeite boven water blijven. Niemand reageerde. Met veel moeite ben ik uiteindelijk terug op de kant geraakt en daar gaan liggen. Er is niemand die er ook maar iets van gemerkt had en ik heb niks kunnen zeggen want ik kon niet praten. Nog altijd krijg ik een vlaag van paniek als ik aan dat moment terug denk, het was zo een angstig gevoel.
Ik en niet naar een dokter geweest en heb zelfs nooit aan astma gedacht. Nu 8 jaar later na alle puzzelstukjes samen te leggen en steeds aanhoudende luchtweginfecties ben ik doorgestuurd naar de longarts voor een astma onderzoek.
Wat interessant om te lezen dat ik niet de enige ben die dit al eens heeft meegemaakt. Ik kan me jouw paniek/angst op dat moment erg goed voorstellen, en wat erg dat dit niemand in de gaten heeft gehad!
Wel goed dat je na de aanhoudende luchtweginfecties bent doorgestuurd naar de longarts.
Ikzelf sta ook onder behandeling van de longarts, en na dit verhaal van vorig jaar zijn uiteindelijk opnieuw onderzoeken verricht naar mijn klachten. Afgelopen jaren ook geregeld luchtweginfecties en prednison gebruik. Uiteindelijk uitslag, astma en inspanningsastma, ondanks goede blaastesten.
Dus eigenlijk niks nieuws voor mij, aangezien dit me vanaf klein kind al verteld werd. Medicatie is aangepast en moet nu geregeld op controle komen i.v.m. het goed afstellen van de medicatie en het geregeld nodig hebben van Ventolin (luchtwegverwijder).
Ik ben benieuwd wat de uitslag van jouw onderzoeken gaan zijn. Veel succes, hopelijk kunnen ze er wat aan doen!