aaaaahhhhhhhhh ik word gek
27-05-2010 om 15:45 uurik wil zoveel en kan zo weinig
ik heb sinds 2007 astma
ik heb toen tijdens mn vakantie een stukje van mn vingertopje eraf gehakt
met een kapotte eettafelstoel (lasnaad van de poot was gebroken) ontbijd moest dus ff wachten
ik werkte toen in de zorg en na 6 wkn thuis zitten was ik blij dat ik weer aan de bak kon
maar toen begon de ergste ellende pas echt werd vreselijk ziek zeer zware griep en ben toch gewoon aan het werk gegaan :o met een flinke lading ibuproven en zodra ik thuis was dook ik mn bedje in
tot ik zo erg ziek en benauwd was ben ik uiteindelijk doorverwezen naar een longarts (haarlem)
na een aantal onderzoeken wist ik nog niet veel
dan maar een second opinie in een andere stad en ziekenhuis(amsterdam daar was ik ook naar toe aan het verhuizen)
bleek ik astma en hyperventilatie te hebben
dat was een grote klap voor me
ik heb altijd zeer actief geleefd paardrijden fietsen wandelen zwemmen :)
en dat gaat nu niet meer ik moet echt nadenken als ik iets wil doen ivm mn energie en adem
ondertussen heb ik al 4x een longontstrekking in ruim n jaar gehadt net n nieuwe huisarts en dan gelijk zeer regelmatig voor controlle hoe ondervinden jullie je astma en hoe leer je het accepteren
Hoi!
Als eerste moet ik zeggen dat ik astma in een veel lichtere vorm heb, en dus niet overal helemaal over mee kan praten. Wel heb ik bijvoorbeeld met sporten veel minder doen als vroeger, waar ik een tijd heel echt van gebaald heb. Ik was altijd erg fanatiek, en ergerde me aan mensen die niet meededen of in mijn ogen niet hun best deden. Nu denken mensen dat ik mijn best niet meer doe, en krijg ik dus vervelende opmerkingen naar mijn hoofd. Zeker omdat ik normaal altijd een van de fanatiekste was. Ik wilde mijn klas niet vertellen dat ik astma had, omdat ik me er voor schaamde. Ik ontkende het, en wilde gewoon 'normaal' zijn. Gewoon zoals eerst.
Inmiddels ben ik zover dat ik mijn klas wel verteld heb van mijn situatie. Zij zijn nu op de hoogte, en roepen dus ook geen nare dingen meer. Dit heeft mij heel erg geholpen. Erover praten met andere, en doordat ik zag dat andere het accepteerde vond ik het zelf ook makkelijker. De klas zei geen nare dingen meer tegen mij, waardoor ik niet meer het gevoel had dat ik anders of vreemd was.
Er over praten in mijn grootste tip denk ik. En het maakt niet uit met wie. Een bekende, in je omgeving. Of hier op het forum misschien?
Ik wens je heel veel succes, en ik weet zeker dat je het kan!
Liefs
sunxshine
Ik snap precies wat je bedoelt, voor mij ging ineens sporten ook keihard bergafwaarts.
Meedoen met gym mag ik al het hele jaar niet vanwege de aanvallen die ik iedere les had.toen ik het 3 weken weermocht proberen ging het weer fout en moest ikmet ambulance naar het ziekenhuis.
Hetis een beetje zoeken naar wat het beste gaat.
Onthoud dat je moet doen wat JIJ kan doen en dus je grenzen leren kennen.
Draaf dus niet door omdat je net zo wil doen en zijn als de anderen of zoals je altijd gewend was om te doen. Bijvoorbeeld op het zelfde tempo zwemmen als dat je altijd deed, als je jezelf daar alleen maar mee hebt. Als je een stapje terug doet kom je vaak verder en houd je het langer vol.
Ik heb dit zelf ook moeten leren,en het is moeilijk om soms toe te moeten geven dat sommige dingen even niet meer gaan.en natuurlijk krijg je dan soms opmerkingen naar je hoofd maar het is dan beter om de situatie uit te leggen aan mensen, dan hebben ze er ook sneller begrip voor en word het makkelijker om te stoppen wanneer je voelt dat je moet stoppen.
Als mensen er niet bewust van zijn wat er aan de hand is, zullen ze eerder hard oordelen dan wanneer ze rekening ermee kunnen houden.
Vaak bereik je meer met rustig opbouwen dan met meteen heel hard te willen meedoen.
Kortom; luister goed naar je lichaam en bepaal zelf wat je wel en niet kan doen, als alles weer wat stabieler is en je kan gaan opbouwen zal je zien dat je het al snel langer vol kan houden :)
xxx