Stupid girl...

Het is nu ongeveer drie jaar geleden sinds bij mij de diagnose astma is gesteld. In eerste instantie had ik weinig last en weinig klachten en kon ik prima af met de flixotide en de ventolin. Dit veranderde langzaam toen ik full-time ben gaan werken. Ik was vol ambitie toen ik met deze baan begon en hoewel ik van te voren wist dat het een “demanding” stressvolle baan zou zijn, had ik niet kunnen vermoeden wat het effect van deze baan op mijn gezond zou zijn.

Ik werd langzaamaan steeds zieker, maar ik koos ervoor dit te negeren, want ik wilde natuurlijk niet zwak lijken en wilde de baan waar ik zo hard voor gewerkt had zeker niet kwijt raken. Er was immers een kredietcrisis gaande en ik was allang al blij dat ik überhaupt een baan had. Hoe zieker ik werd, hoe slechter ik me kon concentreren en hoe slechter ik mijn werk kon doet. Dit had een nog grotere werkdruk tot gevolg, want het werk bleef uiteraard onverminderd toestromen. Er zijn dagen geweest dat ik tot 4 ’s nachts huilend, mijn longen uit mijn lijf hoestend, achter mijn computer heb gezeten om mijn werk af te maken, terwijl ik de volgende dag toch echt om 6 uur weer op moest om op tijd op een afspraak te zijn en mijn werk van die dag weer af te kunnen krijgen.

Ik koos ervoor om dit verborgen te houden. Ik had aan niemand verteld dat ik astma had en dat ik ziek was, zelfs niet aan mijn eigen ouders. Mijn leven bestond op een gegeven moment alleen nog maar uit werken, slapen en ziek zijn. Ik voelde me al schuldig als ik een keer thuis de televisie ’s avonds aanzette, want mijn werk was toch nog niet af? Tijd om me ziek te melden was er voor mijn gevoel al helemaal niet.

Ik was echt dood en dood ongelukkig. Ik zag astma ook niet echt als een ziekte. In mijn hoofd dacht ik de meeste mensen met astma prima kunnen functioneren dus dan zou ik dit toch zeker ook moeten kunnen? En ik had medicijnen, dus waarom naar de huisarts? Ik begreep ook echt niet hoe mijn collega’s dit werk wel vol konden houden, maar vond echt dat als zij dat konden dat ik het toch zeker ook zou moeten kunnen? Ik wilde me gewoon niet laten kennen.

Na mezelf anderhalf jaar lang te hebben uitgewoond ging het echt mis. Ik was zo ziek, dat ik echt bijna niks meer kon. Zelfs opstaan om naar het toilet te gaan was eigenlijk al te veel. Alles deed pijn. Pas op dat moment ben ik naar de huisarts gegaan, eerder had ik voor mijn gevoel geen tijd.

Nu, een jaar en verschillende prednison kuren later, ben ik vaste klant bij de longarts, heb ik bijna alle medicijnen geprobeerd die er bestaan en gebruik ik momenteel seretide (2* per dag 2*) montulekast (ook wel bekend als singulair) en telfast. Het helpt wel en langzaam begint de controle terug te komen, maar het lange ziek zijn heeft wel zijn sporen nagelaten. Ik heb vaak weinig energie en kan eigenlijk mijn baan niet meer naar behoren vervullen.

Mijn werkgever is tot op heden zeer begripvol geweest en ik prijs me daar echt gelukkig mee. Desalniettemin gaat het niet goed op het werk. Ik merk dat mijn motivatie om te werken naar het absolute nulpunt is gedaald. Ik doe voor mijn gevoel toch niet meer echt mee. Ze proberen me wel bezig te houden, maar echt meedraaien kan ik niet meer en zij willen gezien de belangen die op het spel staan niet het risico nemen dat ik ineens uitval (waar ik uiteraard begrip voor heb). Daarnaast kan ik de stress die inherent is aan het werk ook niet meer goed aan.

Dus voel ik me immens schuldig…. omdat ik elke maand mijn salarisstrookje opstrijk, terwijl ik daar voor mijn gevoel niet voor heb gewerkt…. omdat ik dat geld ook weleens uitgeef aan leuke dingen, die ik voor mijn gevoel niet verdient heb… omdat ik soms ook wel eens iets leuks ga doen, terwijl ik op kantoor bijna niets heb gedaan… omdat mijn collega’s nog wel op hun tenen moeten lopen, terwijl ik om 5 uur naar huis ga (omdat ik toch niets meer te doen heb)… Soms denk ik wel, maar ik moet toch ook leven! Maar dat neemt het schuldgevoel niet weg.

Ik vraag me af of meer mensen hier ervaring mee hebben en hoe zij hier mee omgaan? Ik weet namelijk niet zo goed hoe ik hier mee om moet gaan. Ik wil eigenlijk het liefst een andere baan (eentje die weer wat uitdaging en motivatie biedt) en ben binnen het bedrijf opzoek naar een andere functie in de hoop dat ik dan ieder geval weer mee kan draaien, maar merk dat dit lastig is. Bijkomend probleem is dat ik het me niet kan permitteren om echt minder te gaan verdienen, omdat ik een koophuis heb, wat ik gezien de markt aan de straatstenen niet kwijtraak.

Tot slot: ik zag mezelf altijd als een intelligente vrouw, nu terugkijkend snap ik echt niet hoe ik in hemelsnaam zo dom heb kunnen zijn. Ik denk ook echt dat als ik eerder had ingegrepen dat mijn gezondheid niet in een dergelijke erbarmelijke staat zou zijn als dat het nu is. Ik heb in ieder geval een harde, wijze les geleerd. Astma is weldegelijk een ziekte en je moet hier zeker niet te licht mee omgaan. Ik wil dan ook iedereen op het hart drukken op tijd naar een arts te gaan. Zo dit moest m even van hart. Sorry dat het zo’n lang verhaal geworden is.