Op het werk snappen ze alleen wat ze willen snappen....
26-07-2011 om 10:15 uurBeste allemaal,
Ik ben sinds januari 2009 werkzaam bij mijn huidige werkgever, eerst ingehuurd en sinds augustus 2010 ben ik in dienst gekomen. Helaas ben ik eind oktober ziek geworden met een ziekenhuisopname en behoorlijke intensieve begeleiding nadien (zware astmaaanval icm chronische hyperventilatie) en nu sinds begin juli eindelijk, eindelijk, eindelijk weer volledig aan het werk. Bij ons op het werk snappen ze alles.... zeggen ze. Ik moet toch vooral rustig aan doen, de tijd nemen voor mijn herstel en vooral naar mijn lijf luisteren.... Zolang ik gewoon aan het werk ben is er ook niets aan de hand, tot ik dan een keer naar mijn lijf luister en een dagje wat rustiger aan doe (door bijvoorbeeld thuis te werken) als dat echt moet. Dan krijg je de verwijten.... "ben je alweer thuis aan het werk?" "Kun je je niet beter minder gaan werken, je bent zo vaak ziek?" Maar ook vanuit HR (overigens wel op verzoek van mijn manager): "we moeten het toch eens over jou ziekteverzuim hebben". Ik word daar wel wat vervelend van. Wat willen ze nou? Ja, dat ik me niet ziek hoef te melden, nou dat wil ik zelf ook wel!
Heeft iemand handvaten voor mij om daar beter mee om te gaan? Ik voel me telkens best schuldig als ik me moet ziekmelden en aan al die "goedbedoelde" adviezen ga ik me langzamerhand ook storen want ze zijn toch niet echt gemeend. Wat moet ik nu?
Groetjes Carola
Heel herkenbaar, ga altijd gewoon naar mn werk, ook al voel ik me niet helemaal top.
Dit om praatjes e.d. te voorkomen.
Groetjes
oei, dit is een moeilijke, want ik denk dat we hier allemaal wel mee te maken hebben
wat ik doe is uitleggen uitleggen uitleggen. want hoe kunnen ze nu aan me zien (vrolijke rode krullenbol), dat is weer een dag moe ben, weer een dag niet fit ben. daarbij, als je zelf niet benauwd/chronisch ziek bent kun je moeilijk je invoelen hoe het is.....
Op mijn werk heb ik een lijst liggen met dingen waar ik allergisch voor ben, en wat ze dus niet naar mijn afdeling mogen meenemen.
daarnaast puf ik in t openbaar en geef ik duidelijk aan waarom ik die dag wat rustiger aandoe. Op deze manier, na 5 jaar uitleggen, heb ik collega's die met mij meedenken.
Hoe moeilijk het ook is, in het openbaar puffen en/of zeggen dat je moet vernevelen kan echt helpen.
PZ kan je misschien wel helpen door je naar een Arbo-arts door te verwijzen.
Die kan, met jouw toestemming, je dossier opgvragen bij je LA.
En soms helpt het om op een heel slechte dag toch even naar je werk te gaan zodat men ziet dat je niet voor niks thuisblijft.
Astma blijft grillig en de ene dag kun je 'goed' zijn en de volgende ineens 'slecht'.
Succes ermee.
Het is altijd een eenzame strijd.. je weet pas wat het is als je het hebt denk ik
Ik loop hier ook zo vaak tegenaan. Meestal sleep ik me naar mijn werk maar als je diep vanbinnen kijkt, lukt het me eigenlijk niet. Ze zeggen vaak dat mijn gezondheid het belangrijkst is, maar ondertussen wel klagen en opmerkingen maken dat het werk blijft liggen of dat er onderbezetting is. Dan voel je toch een steek.
Sterkte iedereen!
Lise
Dit is zooo herkenbaar. Een dag werken kom ik nog wel door, vooral omdat ik mijn werk ontzettend graag doe, we met een krappe bezetting zitten en in me niet snel ziek meld omdat ik daar vooral m'n directe collega's mee tref. Terwijl die juist ontzettend begripvol zijn, dingen voor me overnemen, hun dag anders inplannen omdat ze niet met chloor kunnen werken als ik er ben, etc. Ze steunen me en staan achter me in m'n strijd met m'n teamleider die me niet begrijpt. Hij ziet alleen een fitte, jonge meid die altijd alles voor haar werk over heeft, alleen niet met de trap naar boven kan, niet naar de brandoefening gaat omdat dat te zwaar is, niet in de buurt van chloor komt maar dat ik dan 's avonds uitgeteld op de bank lig en nergens meer energie voor heb ziet hij niet. Ik puf altijd in de garderobe en ook waar m'n collega's bij zijn al vind ik het zelf gewoon fijner dan als er vijf collega's rond me heen ook dingen uit hun kastje willen hebben maar ik wacht niet speciaal tot ze weg zijn. M"n teamleider ziet dat niet maar ik kan niet bij hem op z'n kamer gaan puffen. Het is gewoon een heel vertekend beeld wat hij heeft.
Hoi Carola,
Dit is zeker heel herkenbaar! Ik ben het wel eens met de anderen, maar vooral wat emsepems zegt is waar!
Probeer er zo open mogelijk over te zijn en leg het dan uit. Probeer ze duidelijk te maken hoe het voelt, wat er gebeurt en dat anderen vaak niets zien of merken. Probeer voor jezelf te voorkomen dat je hierdoor stress cq emoties stapelt want dit heeft ook weer invloed op je longen.
Sterkte!
Groetjes tessa
Het is een lastig onderwerp, maar laten zien waar je moeilijkheden liggen, dat je chronisch ziek bent en je beperkingen hebt is ook voor jezelf opkomen en gaan staan voor wat je bent. Dit betekend ook in het openbaar puffen, ook dat is een vorm van voor jezelf opkomen. Onbegrip zal er altijd zijn hier ontkom je niet aan. Misschien kan je voor de afdeling waar je werkt een voorlichtingsbijeenkomst organiseren en iemand via het astma fonds uitnodigen (expert of mede patiënt) om voorlichting te geven.
succes allen
Marcus
Hier loop ik ook wel eens tegenaan.
Heb eens een collega gehad die vond dat ik me aanstelde en gewoon door moest gaan.
Dat zei hij niet 1 x maar elke keer als ik naar adem stond te happen.
Op een gegeven moment was ik het zo zat dat ik een rietje en een wasknijper mee nam.
De wasknijper op zijn neus gezet, het rietje in zijn mond gestoken en hem laten ademen door dat dunne rietje.
Na deze aktie heeft hij nooit meer lopen zeiken als ik het benauwd had, hij nam het werk van mij over en liet mij op adem komen.
Nou Tuur, goed bezig!
En hier moet je ook echt lef voor hebben vind ik....