Begrip!

  Begrip!

Ik heb dit keer niet zozeer een vraag, maar meer een fijne ervaring, die ik graag hier wil delen.
Onbegrip rondom de astma komt bijna iedereen wel eens tegen, soms een beetje, een andere keer frustreert het je tot en met. Nu heb ik gelukkig ook vaak juist begrip voor situaties, ook op mijn werk, zo ook nu:

Het gaat sinds december al niet zo lekker, veel benauwd, vermoeidheid, vele extra pufjes, kuurtjes prednison en antibiotica… En waarschijnlijk is de oorzaak niet eens zo moeilijk te vinden, ik werk eigenlijk zo ongeveer zeven dagen per week wat eigenlijk teveel is. Vijf dagen fulltime werken, de hele zaterdag en zondag studie, en doordeweeks ’s avonds nog het een en ander.

Nu was ik er voor een paar dagen terug helemaal klaar mee. Het gaat lichamelijk gewoon echt niet goed en daarnaast ben ik ook niet de allergezelligste de laatste maanden, niet dat ik chagrijnig of depressief ben maar ik zit blijkbaar gewoon niet zo lekker in mijn vel door die drukte.
Er is mij toen ik in januari aan de opleiding begon geadviseerd minder te gaan werken en op mijn werk is toen al aangeboden een dag vrij te nemen voor de studie omdat ze wisten dat het heel veel zou worden. Ik wilde dit niet, wilde het graag zo proberen. Ik had immers toch best wat avonden in de week vrij plus de weekenden. Het voelde voor mij echt dat ik hun in de steek zou laten doordat ik ‘zonodig een opleiding moet beginnen’.

Maar goed, het gaat echt niet goed zo, dus van de week lang met mijn collega’s waarmee ik samenwerk gepraat. Zij zeggen dat ze het niet verrassend vinden dat het niet gaat en zeggen dat ze al langer zien dat het niet zo goed met me gaat en als ik zeg dat het ‘goed’ gaat zij toch zien dat ik niet altijd eerlijk ben. Maar goed ik wil dat zelf gewoon niet laten merken, voelt als lastig zijn, vervelend, gezeur, maar ook acceptatie naar mezelf, lekker glashard ontkennen en door willen gaan, totdat het toch echt niet meer gaat. Mijn collega’s vinden dat ik een dag vrij moet nemen, en misschien wel twee. Dat laatste ga ik sowieso niet doen! zei ik. Maar ik zou nadenken over die ene dag.

Ik heb er over nagedacht en vandaag besloten minder te gaan werken. De directeur vond het heel verstandig van me en had er alle begrip voor. Hij vond juist niet dat ik me schuldig moest voelen en dat ik al zoveel deed waar ze juist al heel blij mee mochten zijn.

Het is fantastisch om zulke collega’s te hebben. Ik lees hier wel eens verhalen van mensen dat het niet zo goed gaat qua begrip op je werk. Dat lijkt me echt heel naar, en frustrerend. Gelukkig kan het ook anders. Ik zou willen dat het bij iedereen zo kon zijn, dat collega’s juist eerder zeggen ‘Ga maar naar huis’, ipv ‘Lukt het echt niet om te komen?’ bijvoorbeeld. Het is echt fijn om zulke collega’s te hebben. Het is vaak al moeilijk genoeg om je af te melden of iets aan te geven, toch?