Hoe om te gaan met onbegrip tijdens revalidatie periode?
27-04-2013 om 16:19 uurIk vind het revalideren best pittig! Heb nog weinig energie over op een revalidatiedag en heb soms echt een dagje nodig om even bij te tanken. Ben graag thuis en doe dan ook weinig (wat voor mij best ongewoon is, normaal gesproken). Veel mensen hebben het idee van: het is nu toch al bijna 3 maanden geleden (exacerbatie en longontsteking)? Waarom blijf je dan toch thuis zitten verpieteren? Gaan jullie dat uitleggen of houd je het bij: tja, het heeft z'n tijd nodig....
Lastig he, dat mensen het niet begrijpen. Als je op onbegrip zoekt kun je zien dat er al veel over geschreven is. Daar kunje allerlei tips en herkenning lezen.
Belangrijkste is dat je naar je lichaam blijft luisteren, d ie ken jij het best. En het is ook lastig te begrijpen voor mensen die helemaal gezond zijn. Maar je moet zeker de tijd nemen voor herstel en daarbij is revalideren heel intensief! En als mensen dat niet willen snappen is dat hun probleem. Misschien makkelijker gezegd dan gedaan, maar tis wel de beste manier om je er niet door te laten beinvloeden, of dat je er verdrietig van wordt.
Veel sterkte en ik hoop dat de revalidatie verbetering zal brengen.
eerlijk gezegd, als mensen het niet willen/kunnen begrijpen dan stop ik ermee om daar energie in te steken en het uit te blijven leggen. Die energie heb je zelf hard nodig. Er gaan vriendschappen stuk, je wereld wordt kleiner, maar voor mij wel overzichtelijker en ik kan meer genieten van de momenten met de mensen die mij wel willen en kunnen begrijpen.
@ Love18
[/center]
Het klinkt triest "je wereld wordt kleiner".
Echte vrienden die raak je niet kwijt.
Gewone vrienden worden soms kennissen.
Kennissen vergeten en worden vergeten.
Vergeten kennissen worden onbekenden.
Soms worden onbekenden zomaar hechte vrienden.
@Wiilluku
Door vol te houden, bereikte ook de slak de ark.
Mooie spreuk trouwens.
Nu even technisch.
Er zijn niet veel mensen die echt hun onbegrip uit durven spreken. Soms zijn het bezorgde vrienden die zich onhandig uitdrukken en graag zagen dat het beter met je ging.
Het meeste onbegrip (niet accepteren) ondervind ik van mezelf. Soms boos of woedend dat het zo traag gaat en veel moeite kost. Het lijkt of een dag genieten soms afgestraft wordt met twee dagen verplichte rust. Als alles maar net aan gaat, dan is dat ook zo. Extra inspanning is toch goed. Je traint je lichaam en spieren om later weer meer te kunnen. Een hardloper moet ook tientallen kilometers trainen om net weer een stapje sneller te kunnen gaan. Na een blessure, wordt hij ook een heel stuk teruggeworpen om langzaam weer aan de opbouw te beginnen en veel later pas weer een topprestatie te leveren.
Uitgeput na inspanning?
Bij revalidatie ga je vaak tot op de grens en soms erover. Dat kost bergen energie. Herstel na zo'n training is noodzakelijk.
Hoelang gaat het duren?
Die zelfde vraag stelde ik de specialist omdat ik boos was omdat ik mijn kleinkind van 9 kilo optilde. Teleurgesteld moest ik hem snel terug in de armen van zijn vader stoppen. Het duurt dus altijd te lang, zeker voor mensen die aan de slag willen.
[center]
Ademen is topsport, blijf trainen.
Het plaatje komt uit dit verhaal van wetenschap 24 http://www.wetenschap24.nl/nieuws/artikelen/2013/maart/Waarom-hersenen-moe-worden-van-beweging.html