Helft patiënten durft arts niets te vragen
Veel chronisch zieken durven tijdens een gesprek met hun arts niet verder te vragen. Ruim de helft ervaart een barrière, wil niet lastig zijn of heeft het idee dat de dokter te weinig tijd heeft.
Dat meldt gezondheidsinstituut Nivel maandag na onderzoek onder ruim 1.300 patiënten.
"Er blijft altijd maar die grote afstand of dat ontzien van de dokter", zegt programmaleider Sandra van Dulmen in een verklaring.
"Patiënten zijn bang dat de dokter het te druk heeft, ze zien de volle wachtkamer en ze maken hun eigen behoefte ondergeschikt aan de agenda van de dokter."
De onderzoekers stellen dat artsen zich meer bewust moeten zijn van het probleem. Ze zouden meer moeite moeten doen om na te gaan of patiënten al hun vragen hebben gesteld. Ook gebeurt het te vaak dat een patiënt een medische term niet begrijpt zonder dat hij de mogelijkheid krijgt om dat te zeggen.
Volgens Nivel ervaren patiënten bij verpleegkundigen opvallend genoeg veel minder vaak een barrière. Mogelijk hebben ze dan minder het idee dat er te weinig tijd is.
Mensen die hun mond dichthouden tijdens het spreekuur zijn vooral kwetsbare patiënten. Ruim een derde zou daarvoor hulp willen krijgen.
bron: nu.nl
Ik herken het wel :@ al probeer ik wel steeds meer voor mezelf op te komen.
Heb er totaal geen moeite mee, kan altijd alles rustig vragen, of het nu korte of lange afspraken zijn en of ik nu veel of weinig te vragen heb.
Ik weet niet of dat iets over mij zegt of over mijn artsen. Ik heb het stuk voor stuk getroffen met mijn artsen en ze nemen altijd alle tijd, ook wanneer het erg druk is, en ook de vraag of ik nog vragen heb wordt altijd gesteld. Doordat de artsen altijd zoveel tijd nemen en zo rustig zijn, kan ik ook rustig alles bespreken.
Heel herkenbaar. Ik heb wel een keer een extra consult gekregen voor uitleg door een arts, maar zag later in de rapportage terug dat hij wel 15 minuten uitleg had gegeven en dus heel uitgebreid was geweest. Terwijl ik het nog niet goed begreep en mijn vragen maar deels beantwoord vond. In het allereerste gesprek had de arts het gesprek een paar maak geprobeerd abrupt te beëindigen door zijn hand uit te steken. Het wil voor mij zeggen dat artsen wel bereid zijn tot uitleg, maar de tijd echt willen beperken en het liefst hebben dat je alles direct snapt.
Er zit ook een manco wat dit betreft in het vergoedingensysteem voor ziekenhuizen. Ze krijgen nl. wel betaald voor handelingen en een 1e consult, maar de vergoeding voor extra uitleg is te beperkt. Voorbeeld daarvan heb ik onlangs gezien op tv, waar het ging over het plaatsen van buisjes in oren bij kinderen. Een terughoudend beleid daarin is financieel voor het ziekenhuis niet gunstig en dat zou moeten veranderen.
Vroeger was dit wel herkenbaar. Vooral die afstand en de houding van de artsen speelde daar parten in.
Ik voelde me dan echt een machine en bij een arts moet je ja en amen knikken en niet je eigen inbrengen hebben. Dit was van oudsher uit. Ik heb een vriendin van 30 jaar ouder en die hoor ik het nog doen....pas als de arts iets zegt dan....
Nu heb ik het enorm getroffen zowel met mijn huisarts als longarts. Alle 2 nemen ze de tijd ben nooit binnen 15 minuten weg, leggen dingen uit waar nodig, leven mee, staan open voor eigen inbreng, zijn geïnteresseerd in mij als persoon (vragen naar privé leven) en ik in hun, we geven elkaar feedback en complimenten. De "gepaste" afstand heeft plaats gemaakt voor de "gepaste" nabijheid. Door deze houding die ze aan nemen wordt het makkelijker om te vragen en dingen bespreekbaar te maken, voor beide partijen neem ik zo aan.
Ik merk dat steeds meer artsen zo gaan werken en dat vind ik een fijne ontwikkeling want zo maak je het voor de patiënt alleen maar makkelijker om zichzelf op 1 te zetten ipv van de tijd van de arts en de volle wachtkamer.
Als de arts rustig is is de patiënt ook ontspannen.
Het kan ook soms door een arts zelf komen.
Lag vorig jaar in het ziekenhuis en de arts die toen aan mijn bed kwam deed haar verhaal en was weer weg. Voor ik zelf iets kon vragen.
Kreeg toen een afspraak bij haar op de poli en dat zat me niet lekker. Binnen een maand weer opgenomen, op de SEH een arts die heel anders was en werd op een andere locatie opgenomen en daar weer een andere longarts. Die was ook heel anders dan de eerste arts.
Heb toen mijn afspraak omgezet naar een andere longarts.