Zwanger i.c.m. longziekte?

Over astma ken ik de verhalen wel, ook een bekende van mij met copd maar die zit niet op het forum.

Als je meer wil weten of astma en zwangerschap en de verhalen is er door de astmavereniging een stel vlogs gemaakt door 2 jonge vrouwen die hun zwangerschap delen (beiden ervaren het heel anders).


https://youtube.com/playlist?list=PLS9pjYa6T3A7afrtxuX_udYF-H84m-I7g

Hier de hele playlist


Als je googelt op zwanger en longforum kom je wellicht ook nog wat tegen, de zoekfunctie is tijdelijk kapot. Maar het nieuwe longforum is onderweg.


Mag ik je feliciteren Roos of ben je je aan het voorbereiden en inlezen en is de wens er al?


Hopelijk heb je hier iets aan

Hoi Nckiie,


Dankjewel voor je bericht. Ik ga de playlist eens even bekijken. Het is voor nu een wens en ik ben mij aan het inlezen. Ik weet niet wat ik kan verwachten. Of mijn lichaam sterk genoeg is om het aan te kunnen etc.

Daarom ben ik zo benieuwd of er vrouwen zijn die hier ervaring mee hebben al.


Mijn longinhoud zit op ongeveer 60%.

Hoi Roos,


Goed dat je je aan het inlezen bent. Mij is destijds verteld om met de artsen om tafel te gaan zitten. De wens is er hier ook zeker, maar ik ben nu zeker niet sterk genoeg. Heb wel een hogere longinhoud maar dat zegt lang niet alles! Praat er ook over met je behandelaren, er zijn ziekenhuizen met speciale poli’s ervoor dacht ik en ook de mening van de professional is belangrijk denk ik en die ziet meer en heeft meer ervaring vaak en weer vaak veel oplossingen die wij nog niet hebben bedacht.


Ik gun je dat je wens mag uitkomen en alles goed verloopt als de tijd daar is!

Hi Nckiie,


Dat is een heel lief bericht van jou. Dankjewel.

De tijd zal het leren voor ons beide. Ik gun hetzelfde voor jou. Laten we hopen dat ons lichaam een groot zelfhelend vermogen heeft en ons sterk genoeg laat zijn!


Liefs,

Roos

Ik kreeg pas tijdens m’n laatste zwangerschap astma. Had ik voor die tijd al in deze mate last gehad dan had ik me meer afgevraagd dan enkel of ik fysiek in staat zou zijn een zwangerschap te voldragen. Zwangerschap is pas het begin. Om een paar voorbeelden te geven:


Ben je fysiek in staat om je kind die zorg te bieden die het nodig heeft?


Heb je een partner die je daarin voldoende kan ondersteunen?


Hoe zal het voor je zijn om misschien niet die moeder te zijn die je graag wilt zijn?


Hoe zal voor jou zijn zijn als je er niet voor je kind kan zijn als het je het hardst nodig heeft?


Als je erg infectiegevoelig bent, kinderen brengen zeker de eerste jaren alles mee naar huis van dagverblijf / school. Ga je dat fysiek trekken?


Hoe zal het voor je kind zijn als het geen beroep op moeder kan doen (en dan niet een normale nee, maar een langere nee, want mama is ziek)?


Astma kent een duidelijk erfelijke component. Kans is reeel dat je kind ook een vorm van astma ontwikkelt. Wat als dat (ook) een heftige vorm is? Kun je daarmee omgaan? Het zelf benauwd hebben is veel beter te handelen dan je kind ermee zien vechten.


Niet om zwartgallig te zijn, maar weet dat het over heel veel meer gaat dan 9 maanden zwangerschap.

Wat Emma zegt speelde bij mij ook door mijn hoofd. Ik heb nu geen relatie meer dus nu is de situatie sowieso anders maar toen ik dat wel nog had en we na dachten over kinderen speelde het ook mee of ik energie had om 's nachts mijn bed uit te moeten voor een kind of dat ik al genoeg had aan mezelf en of ik dan voldoende steun had van mijn partner en mijn netwerk.

Wat EmmaW zegt lijkt misschien zwartgallig, als je het zo zwart op wit ziet staan. Maar het zijn wel terechte overwegingen, in mijn ogen.


Ik wil er nog twee dingen aan toevoegen.

Als eerste. Hoe vroeger je een kind kunt krijgen hoe groter de kans dat alles naar wens verloopt.

Als tweede. Het leven is niet maakbaar. Je kunt alles volledig uitdenken en jezelf overladen met informatie. Maar de praktijk is weerbarstig. Zwanger worden, zwanger blijven en de realiteit daarna, hoe die uitpakt, kun je je amper voorstellen. Je kunt die gebeurtenissen slechts ondergaan en doorleven.


In ieder geval een spannende levensfase. Ik hoop dat het je het geluk mag brengen wat je wenst.

Goede toevoeging van Suus. Ik heb het er destijds best uitgebreid over gehad met een collega die vader werd en hij en zijn vriendin waren allebei gezond maar toch zei hij dat het sowieso een groot zwart gat is. Je kan nooit precies voorspellen hoe het allemaal zal gaan en worden. Niet met een chronische ziekte maar anders ook niet.

Je weet idd nooit wat de toekomst je zal brengen.


Ik schrijf dit vanuit mijn ervaring met een wat lastigere vorm van astma (😇). Dat kan denkt ik meer consequenties hebben, dan een astma dat normaal goed onder controle/stabiel is. Aangezien sommigen hier daar ook last van hebben, probeer ik ze een beetje mijn gedachtes / ervaringen mee te geven. Uiteindelijk maakt ieder natuurlijk daar de keuzes in die bij (hem en) haar passen.


Veel blijft onvoorspelbaar. Maar wanneer je nu al alle zeilen moet bijzetten om (sommigen met extra hulp) zelf de dag door te komen, dan is de kans aanwezig dat je, als je straks moeder bent, niet ineens wel alles kunt.


Nu kun je zoveel rust nemen als jij nodig hebt en bijvoorbeeld openbaar vervoer vermijden, boodschappen thuis laten bezorgen, etc om risico op ziek worden te verkleinen. Je kind kan en wil je niet bij je weghouden. Hoe ga je daar mee om? Betekent dat voor sommigen nog vaker ziek zijn, maar dan met iemand in huis die ook dan 24/7 van jou afhankelijk is? Trek je dat fysiek en mentaal?


Wellicht zal het schelen dat, wanneer je vanaf de geboorte van je kind als moeder al beperkt bent, je kind niet beter zal weten.

Mijn kinderen weten heel goed welke moeder ze kwijt zijn geraakt. Dat is enorm moeilijk en doet zowel hun als mij en mijn man veel verdriet. Natuurlijk proberen we er samen voor iedereen het beste van te maken, maar het is zwaar.


Ouderschap is -naar mijn mening- de grootste verantwoordelijkheid die je aan kunt gaan.

Dit zijn inderdaad ook alle dingen die ik mezelf heb afgevraagd.

Nou is het qua zwangerschap zelf 3 scenario’s: je astma verbetert en wordt heel stabiel door de hormonen.

Je astma blijft gelijkt

Je astma wordt erger

Van te voren is niet te voorspellen wat je lichaam gaat doen en het verleden biedt geen garanties anders ken ik mensen die nu minimaal een heel elftal hadden😅


Voor mij persoonlijk is het momenteel zo: ik heb geen partner dus een kind alleen op de wereld zetten is een no go voor mij persoonlijk! Ik veroordeel niemand erom die het wel kan/wil/doet!


Ik heb nu teveel zorg zelf nodig, heb een goed vangnet, maar uit realistisch oogpunt vind ik het niet eerlijk om mijn partner (stel ik zou die hebben) en familie met deze lasten erbij op te zadelen. Maar stel mijn astma wordt ineens stabiel zou ik er anders over denken. Wel mijn vangnet vragen hoe zij erover denken en ik weet dat ik in mijn geval met de artsen om tafel moet vanwege medicatie. Omdat niet al mijn medicatie veilig is tijdens en na de zwangerschap.


Wel word ik hopelijk dit jaar tante en diegene heeft ook geen gezond lichaam, maar heeft dit goed uitgedacht met haar familie en partner en is al van alles aan het bedenken om het zorgen minder zwaar te maken en zoveel mogelijk zelf te kunnen en op zoek naar oplossingen. Zij heeft onder andere een dwarslaesie met best wat complicaties en loopt ook onder strenge controle in het ziekenhuis. Zij wilde ook zsm beginnen omdat hoe jonger hoe sterker je lichaam is. Hoe alles verloopt is spannend, zeer spannend en de artsen denken mee en steunen haar ook. Denken ook realistisch mee. En haar vangnet is ook heel fijn en steunt haar enorm. Wat wel echt belangrijk is mijn ogen, ook al wil je alles zelf doen, er zullen wellicht momenten zijn dat het niet gaat en je hulp nodig hebt.


En wat Emma schrijft vind ik heel realistische vragen die ik mezelf ook heb gesteld.

In mijn geval is het antwoord nu nee, voor het kind, voor mijn familie en vooral voor mijn lichaam en mezelf. Ik kan het nu niet aan hoe groot mijn kinderwens ook is. Maar die afweging is voor iedereen anders. Ik ken ook mensen in een soortgelijke positie maar dan met partner die wel voor die keuze kiezen en dit met artsen overleggen en die artsen steunen diegene ook.


Dus er is geen foute keuze en opgroeien met een zieke ouder is misschien minder leuk, in ieder geval is het anders, maar ik denk wel dat je kind opgroeit met niet alles als vanzelfsprekend te nemen wat weer een “voordeel” is. En als ouder zou ik mezelf schuldig voelen, maar aan de andere kant het kan ook later gebeuren of later kan er wat gebeuren en moet je je dan ook schuldig voelen? Ik denk het niet! Een liefdevol huis en veilige gezinssituatie vind ik enorm belangrijk en ik weet zeker dat Emma een supermoeder is met een gouden hart! En ze haar verhaal hier deelt ook uit liefde en mooi dat je dat deelt Emma! Ik hoop trouwens dat je nu zo stabiel mogelijk bent💖💖💖

Emma echt waar je bent een topper!!!


Het is niet makkelijk Roos en dat je er nu zo over bezig bent en serieus over nadenkt en dit hier deelt zegt veel over je! Je neemt het serieus, wil het goed doen (als ouder doe je het nooit goed, dat heb ik ondertussen wel geleerd, ook al doe je het wel degelijk goed en ieder op zijn manier), wil de juiste keuzes nemen en het is niet zwart-wit.


Ik zou zeggen praat ook met je omgeving, wie kan en wil bijspringen. Loop je bij artsen, bespreek je kinderwens en vraag hoe zij er medisch gezien over nadenken, wat hun ervaringen zijn en ik denk dat er ook wel groepen zijn op Facebook bijvoorbeeld waar het gaat over mensen met longaandoeningen en kinderen en het leven na de zwangerschap. Misschien kan ik je wel met iemand in contact brengen. Ik stuur je sowieso een pb’tje nu hij het nog doet:p dan kan je kijken of je dat je dat wil en hoe we het gaan invullen dat contact.


En Roos het is niet makkelijk! Het was voor mij toen ik veel gezonder was al een lastige keuze, toen was ik er al mee bezig. Nou overdenk ik veel, maar echt complimenten voor jou!!!