Zit ff in een dip
16-12-2015 om 19:08 uurHoi allemaal
Ik zit op dit moment in een enorme dip, de vooruitgang na mijn laatste ziekenhuisopname is maar minimaal. Nog steeds kan ik maar weinig, en op dit moment baal ik daar enorm van.
Soms bekruipt me het gevoel dat het misschien wel zo blijft als het nu is en dat het niet meer beter zal worden. Maar zo wil ik helemaal niet denken, positief denken is natuurlijk veel beter voor je herstel.
Weet ook niet precies wat ik met dit topic wil, maar misschien zijn er mensen die ongeveer de zelfde leeftijd (46 jaar) hebben en wel weer enorm zijn opgeknapt na verloop van tijd
Ach meid! Goed dat je t hier deelt! Snap je onzekerheid en kan t niet wegnemen. Wens je sterkte en hoop met jou op betere tijden!
Dank je
sterkte en mischien is longrevalidatie nog een optie.
Opknappen heb heel veel geduld
Hallo Connia,
Soms heb je meer tijd nodig om weer je energie terug te krijgen.
Rust veel dan zal je zien dat je langzaam hersteld.
Ga je in een dip zitten dan loopt je energie weg, die je eigenlijk nodig hebt voor herstel.
Het is een wissel werking waar je op het moment niet uitkomt maar neem de tijd en laat je verwennen door je huisgenoten.
Heel veel sterkte en blijf hulp vragen groetjes
Ik zit al in longrevalidatie, bedankt voor je tip
Dank je
Ik weet idd dat negatief denken niet bijdraagt aan mijn herstel, daarom vind ik het ook zo vervelend dat ik me zo voel.
Laten verwennen door mijn huisgenoten is wat moeilijk, mijn man is bij mij weggegaan (omdat hij niet meer tegen mijn astma kon) en ik wil mijn kinderen niet te veel belasten met mijn ziekte.
Ik vind negatief niet het juiste woord eerder in een dip. Voel jij je beter -der dan krijg je ook weer hoop. Ik las dat Daantje je ook goed advies had gegeven, en dat is weer hoop. Heb je geen vriendin?
En anders kan je hier terecht.
Groetjes
Ik heb wel vriendinnen daar kan ik ook wel terecht als ik wil. Maar meestal hou ik dit soort dingen voor me.
Groetjes
Dat deed ik ook of ik deelde het met mijn vriend. Tot ik anderhalf jaar geleden bedacht waarom eigenlijk? Vrienden heb je toch niet alleen om leuke dingen mee te delen? Die zouden er toch juist ook voor je moeten zijn als het minder goed met je gaat? Dan heb je die steun ook nodig.
Wat mij verder wel geholpen heeft. Ik had heel erg de neiging om vandaag te vergelijken met gisteren. Ik ging ook vaak naar bed met de wens dat het morgen beter zou gaan. Maar soms zie je gewoon geen verbetering als je een dag terug kijkt of een week, maar misschien wel een maand. Ik ben anderhalf jaar ziek geweest en in hele kleine stapjes ging het vooruit. Soms zag ik die niet eens totdat ik ineens bedacht hoe iets een half jaar geleden was. Dat gaf me dan toch wel weer hoop voor de toekomst. En vaak genoeg had ik die hoop ook niet hoor, dat moet ook mogen zolang je er maar niet in blijft hangen. Ik heb in mijn revalidatie ook gesprekken met een psycholoog gehad. Ik heb ook fijne mensen om me heen gehad (ook minder fijne, dat hoort er ook bij) en dat is heel waardevol.
Dank je voor je advies, je hebt idd wel gelijk. Mijn beste vriendin zegt ook altijd dat ik haar altijd mag "lastig vallen". Ze was zelfs erg boos dat ik zo laconiek had gedaan over mijn astma aanval, terwijl ik de dag erna opgenomen werd in het ziekenhuis.
Ik heb ook gesprekken met een psycholoog, zit hier ook bij de longrevalidatie inbegrepen.