Topcollega's

Hoi allemaal,

Inmiddels leef ik al 22 van mijn 34 jaren met astma, en ben dus gewend aan het nodige onbegrip waar het gaat om omgaan met deze kwaal; ik heb er een behoorlijk dikke huid van gekregen dacht ik. Maar de afgelopen weken ben ik zo blij verrast door mijn collega's, dat ik daar juist een beetje emotioneel van werd.

Ruim twee weken geleden ben ik door een van mijn collega's naar huis gestuurd omdat het echt niet meer ging. Was hartstikke benauwd, koortsig en lamlendig. Bleek een dubbele longontsteking te hebben, maar goed, aangezien ik mijn eigen grenzen niet (wil) ken(nen) weer eens te lang mee doorgeploeterd. Dus aan de antibiotica, prednisolon en vernevelen. Mijn collega's hebben me verrast met bezorgde telefoontjes, sms'jes en lieve kaartjes, en toen ik afgelopen maandag weer voor het eerst op het werk kwam voor halve dagen, bleek dat ze hun best hebben gedaan om me de komende tijd ook nog eens te ontlasten in werkzaamheden, tja, toen schoot ik effe vol. Zo kan het dus ook!

Groetjes, Sandra