Hoe denken jullie erover,als iemand het gevecht niet meer aan wil gaan...kan me niet voorstellen,dat ik de enige met die gedachten ben...dat het allemaal niet meer zo nodig hoeft. greetz
Hierover kan ik een boek schrijven, kort gezegd ben van ver gekomen! Het is beslist niet zo eenvoudig om het "gevecht" blijvend aan te gaan, verre van dat. Daarom ben ik ook lid van de Nederlandse vereniging vrijwillige euthanasie en van de levenseinde kliniek.
Soms gaat het gewoon niet meer en is ook dit niet eenvoudig om te accepteren van jezelf of van een ander. Voor mensen die van de ander houden is dit zelfs nog lastiger.
Mocht je in een situatie zitten dat je het "gevecht" niet aangaat, wens ik je heel veel sterkte en hoop dat je hiervoor begrip vindt in je omgeving. Je mag me altijd een PB sturen al ga ik wel weg en heb niet een permanente internet verbinding, maar verwacht geen een snel antwoord.
Echter het lijkt mij wel verstandig dat eventuele psychische oorzaken wel uitgesloten zijn.
Binnen de psychiatrische zorg is een hele discussie over "euthanasie in de psychiatrische zorg", de vraag is of psychische oorzaken uitgesloten moeten zijn. Tenslotte kan een ernstige (long)ziekte ook onnodig psychisch lijden met zich meebrengen.
Binnen de psychiatrische zorg is een hele discussie over "euthanasie in de psychiatrische zorg", de vraag is of psychische oorzaken uitgesloten moeten zijn. Tenslotte kan een ernstige (long)ziekte ook onnodig psychisch lijden met zich meebrengen.
Daar ben ik het absoluut mee eens, psychisch lijden is soms ook uitzichtloos....
Van mezelf herken ik het een beetje, maar weet nog wel de drive (mijn gezin) te vinden om door te gaan. Ik weet echter van een zeer nabij persoon hoe moeilijk de strijd is, en dat je soms niet meer wil vechten.... Daar heb ik met diegenen veel gesprekken over gehad, erg waardevol.
Ik begrijp je heel goed. Ik heb een longoperatie gehad. Er waren toen problemen met de pijnpomp, ik was allergisch voor medicatie in de pijnpomp waardoor ik heel veel moest overgeven, wat extra veel pijn deed. Ik kreeg er ook schokken van over mijn hele lichaam. De pijn was toen echt ondraaglijk. Ik kreeg ook enome huibuien zonder echt te weten waarom, ik heb me nooit in mijn leven zo ellendig gevoeld. Ik kon het niet meer aan en heb herhaaldelijk gevraagd om er gewoon een einde aan te maken. Ik voelde me enorm schuldig tegenover mijn man en mijn 3 zonen, maar ik kon het echt niet meer aan. Gelukkig hebben ze uiteindelijk toch medicatie gevonden die hielp waardoor de pijn min of meer onder controle kon gehouden worden. Toen kwam mijn levenslust terug. Sinds ik dat heb meegemaakt begrijp ik dat mensen op bepaalde momenten het gevecht niet meer aan willen gaan. Bij mij was men er zeker van dat het beter ging worden, maar soms is dat ook niet zo. Als er geen uitweg meer is, is het heel moeilijk om te blijven strijden, en ik begrijp nu dat het voor een aantal mensen ook bijna onmogelijk is om verder te gaan. Veel sterkte.
Hoe denken jullie erover,als iemand het gevecht niet meer aan wil gaan...kan me niet voorstellen,dat ik de enige met die gedachten ben...dat het allemaal niet meer zo nodig hoeft. greetz
Ik herken het ook hoor, in periodes dat ik me flink ziek voel, en dat niet een week maar maanden of jaren. Ik denk er ook veel meer overna dan mensen van mijn leeftijd. gelukkig zie ik nu veel zonnetjes in mijn leven. (en nee, ik heb geen depressie, of psy aandoening)
ik vind t heel begrijpelijk. ik wil (denk ik nu) niet tot t einde vechten maar op een gegeven moment gewoon kunnen zeggen dat t nu genoeg is geweest.zo makkelijk is dat niet om te regelen overigens want ik heb al bij drie artsen aangegeven dat ik euthanasie geregeld wil hebben maar krijg niet t idee dat iemand hier serieus mij mee kan helpen.(om t op papier te regelen bedoel ik dan he).dus ik begrijp t heel goed maar heel veel mensen snappen dat soort zaken niet.
Helaas is de maatschappij zo ingesteld op mensen in leven houden, koste wat kost, ook al is het tegen de wil in van de persoon. Iemand vraagt om euthanasie en botst tegen allerlei dingen op. Je bent afhankelijk van de conclusie van andere als je al verder komt.
Hun bepalen al dan wel al dan niet. Sterker andersom heb ik ook mee gemaakt. Vriend van mij ging naar t ziekenhuis werd hem gevraagd, Meneer wilt u gereanimeerd worden. Komt er even later een arts meneer wij gaan u niet meer reanimeren dat heeft geen nut. Hallo waarom word t dan gevraagd.
Mag iemand ajb zelf beslissen hoe wat en waarom.
Ik vergeet nooit meer dat toen mijn moeder in het revalidatie centrum lag dat er een jonge man was die een ongeluk had gehad. Hij kon alleen zijn ogen en mond nog bewegen en was, helaas voor hem, bij zijn volle verstand.De gehele dag riep hij ik wil dood. Zo ongelofelijk sneu, hij had een aanvraag voor euthanasie gedaan en deze was afgewezen wils onbekwaam . HUH?
Door de ontstane situatie kon hij niet meer helder nadenken. Hij lag al een jaar in een kantelbed. Die man weigerde uit pure ellende dan maar het eten en drinken dat ze hem kwamen voeren. Met als gevolg infuus en sondevoeding.
Zo jong als ik was, 17 in der tijd, wilde ik die man maar wat graag helpen maar dat ging natuurlijk niet.
Mensen houden angstvallig vast aan hun geliefde want wat moet ik zonder mijn geliefde. Echter word er niet bij stil gestaan wat die geliefde wil. De meeste mensen hebben angst voor de dood, vinden het eng, daar praat je niet over. Joh kom op je hebt nog zoveel om voor te leven.
Echter is de dood de normaalste zaak van het leven.
Je ouders hebben er voor gekozen jou op de aarde te zetten, daarna mag je zelf beslissen hoe wat en waarom behalve over de dood.
Er is niemand die voor jou kan bepalen of je ondraaglijk lijdt...alleen jijzelf dit geldt ook voor mensen met een psychiatrische stoornis. Deze mensen zijn net als longpatienten ziek zij zijn niet achterlijk.
Ik heb helaas mensen meegemaakt toen ik werkte in de psychiatrie die uitbehandeld waren en al meerdere zelfmoord pogingen ondernomen hadden, die helaas mislukt waren, veel schade aan zichzelf en hun omgeving hadden toe gebracht. Terwijl als er naar die mensen geluisterd was hadden ze het maar een keer hoeven doen. En wel op de beste manier namelijk menswaardig,
Zodat de omgeving niet steeds geconfronteerd word met de pogingen.
En zo kan ik ook naar mezelf toe schrijven als ik zeg ja het leven heeft zijn mooie kanten maar als ik er mogen niet meer zou zijn ook prima. Doodgaan hoort immers bij het leven. Dan word ik aangekeken of dat ik gestoord ben en gezegd ja maar het leven is toch leuk....
Dus nee Patrick260 je bent niet de enige die hierover nadenkt maar een van de weinige die het bespreekbaar maakt. Dank je wel hiervoor.
Ik denk dat diegene zich dan wel heel erg rot moet voelen.
Hierover kan ik een boek schrijven, kort gezegd ben van ver gekomen! Het is beslist niet zo eenvoudig om het "gevecht" blijvend aan te gaan, verre van dat. Daarom ben ik ook lid van de Nederlandse vereniging vrijwillige euthanasie en van de levenseinde kliniek.
Soms gaat het gewoon niet meer en is ook dit niet eenvoudig om te accepteren van jezelf of van een ander. Voor mensen die van de ander houden is dit zelfs nog lastiger.
Mocht je in een situatie zitten dat je het "gevecht" niet aangaat, wens ik je heel veel sterkte en hoop dat je hiervoor begrip vindt in je omgeving. Je mag me altijd een PB sturen al ga ik wel weg en heb niet een permanente internet verbinding, maar verwacht geen een snel antwoord.
Ik heb begrip voor mensen die het gevecht niet meer aanwillen gaan met hun ziekte.
Echter het lijkt mij wel verstandig dat eventuele psychische oorzaken wel uitgesloten zijn.
Ik wens je wel heel veel sterkte hiermee
Binnen de psychiatrische zorg is een hele discussie over "euthanasie in de psychiatrische zorg", de vraag is of psychische oorzaken uitgesloten moeten zijn. Tenslotte kan een ernstige (long)ziekte ook onnodig psychisch lijden met zich meebrengen.
Daar ben ik het absoluut mee eens, psychisch lijden is soms ook uitzichtloos....
Van mezelf herken ik het een beetje, maar weet nog wel de drive (mijn gezin) te vinden om door te gaan. Ik weet echter van een zeer nabij persoon hoe moeilijk de strijd is, en dat je soms niet meer wil vechten....
Daar heb ik met diegenen veel gesprekken over gehad, erg waardevol.
Sterkte met je beslissingen!
@marcus en cisca
Wat ik er mee bedoel dat er ook sprake zijn van een niet ondekte psychisch aandoening als een depressie.
En natuurlijk brengt een ziekte psyschishc lijden met zich mee.
Ik begrijp je heel goed.
Ik heb een longoperatie gehad. Er waren toen problemen met de pijnpomp, ik was allergisch voor medicatie in de pijnpomp waardoor ik heel veel moest overgeven, wat extra veel pijn deed. Ik kreeg er ook schokken van over mijn hele lichaam. De pijn was toen echt ondraaglijk. Ik kreeg ook enome huibuien zonder echt te weten waarom, ik heb me nooit in mijn leven zo ellendig gevoeld. Ik kon het niet meer aan en heb herhaaldelijk gevraagd om er gewoon een einde aan te maken. Ik voelde me enorm schuldig tegenover mijn man en mijn 3 zonen, maar ik kon het echt niet meer aan.
Gelukkig hebben ze uiteindelijk toch medicatie gevonden die hielp waardoor de pijn min of meer onder controle kon gehouden worden. Toen kwam mijn levenslust terug.
Sinds ik dat heb meegemaakt begrijp ik dat mensen op bepaalde momenten het gevecht niet meer aan willen gaan. Bij mij was men er zeker van dat het beter ging worden, maar soms is dat ook niet zo. Als er geen uitweg meer is, is het heel moeilijk om te blijven strijden, en ik begrijp nu dat het voor een aantal mensen ook bijna onmogelijk is om verder te gaan.
Veel sterkte.
Ik herken het ook hoor, in periodes dat ik me flink ziek voel, en dat niet een week maar maanden of jaren. Ik denk er ook veel meer overna dan mensen van mijn leeftijd.
gelukkig zie ik nu veel zonnetjes in mijn leven.
(en nee, ik heb geen depressie, of psy aandoening)
ik vind t heel begrijpelijk. ik wil (denk ik nu) niet tot t einde vechten maar op een gegeven moment gewoon kunnen zeggen dat t nu genoeg is geweest.zo makkelijk is dat niet om te regelen overigens want ik heb al bij drie artsen aangegeven dat ik euthanasie geregeld wil hebben maar krijg niet t idee dat iemand hier serieus mij mee kan helpen.(om t op papier te regelen bedoel ik dan he).dus ik begrijp t heel goed maar heel veel mensen snappen dat soort zaken niet.
Helaas is de maatschappij zo ingesteld op mensen in leven houden, koste wat kost, ook al is het tegen de wil in van de persoon. Iemand vraagt om euthanasie en botst tegen allerlei dingen op. Je bent afhankelijk van de conclusie van andere als je al verder komt.
Hun bepalen al dan wel al dan niet. Sterker andersom heb ik ook mee gemaakt. Vriend van mij ging naar t ziekenhuis werd hem gevraagd, Meneer wilt u gereanimeerd worden. Komt er even later een arts meneer wij gaan u niet meer reanimeren dat heeft geen nut. Hallo waarom word t dan gevraagd.
Mag iemand ajb zelf beslissen hoe wat en waarom.
Ik vergeet nooit meer dat toen mijn moeder in het revalidatie centrum lag dat er een jonge man was die een ongeluk had gehad. Hij kon alleen zijn ogen en mond nog bewegen en was, helaas voor hem, bij zijn volle verstand.De gehele dag riep hij ik wil dood. Zo ongelofelijk sneu, hij had een aanvraag voor euthanasie gedaan en deze was afgewezen wils onbekwaam . HUH?
Door de ontstane situatie kon hij niet meer helder nadenken. Hij lag al een jaar in een kantelbed.
Die man weigerde uit pure ellende dan maar het eten en drinken dat ze hem kwamen voeren.
Met als gevolg infuus en sondevoeding.
Zo jong als ik was, 17 in der tijd, wilde ik die man maar wat graag helpen maar dat ging natuurlijk niet.
Mensen houden angstvallig vast aan hun geliefde want wat moet ik zonder mijn geliefde.
Echter word er niet bij stil gestaan wat die geliefde wil. De meeste mensen hebben angst voor de dood, vinden het eng, daar praat je niet over. Joh kom op je hebt nog zoveel om voor te leven.
Echter is de dood de normaalste zaak van het leven.
Je ouders hebben er voor gekozen jou op de aarde te zetten, daarna mag je zelf beslissen hoe wat en waarom behalve over de dood.
Er is niemand die voor jou kan bepalen of je ondraaglijk lijdt...alleen jijzelf dit geldt ook voor mensen met een psychiatrische stoornis. Deze mensen zijn net als longpatienten ziek zij zijn niet achterlijk.
Ik heb helaas mensen meegemaakt toen ik werkte in de psychiatrie die uitbehandeld waren en al meerdere zelfmoord pogingen ondernomen hadden, die helaas mislukt waren, veel schade aan zichzelf en hun omgeving hadden toe gebracht. Terwijl als er naar die mensen geluisterd was hadden ze het maar een keer hoeven doen.
En wel op de beste manier namelijk menswaardig,
Zodat de omgeving niet steeds geconfronteerd word met de pogingen.
En zo kan ik ook naar mezelf toe schrijven als ik zeg ja het leven heeft zijn mooie kanten maar als ik er mogen niet meer zou zijn ook prima. Doodgaan hoort immers bij het leven.
Dan word ik aangekeken of dat ik gestoord ben en gezegd ja maar het leven is toch leuk....
Dus nee Patrick260 je bent niet de enige die hierover nadenkt maar een van de weinige die het bespreekbaar maakt. Dank je wel hiervoor.