relatie problemen

Helaas werkt dat zo. Mijn vorige relatie is ook op een dergelijke manier uitgegaan ....." ... tja ik heb geen zin om in de toekomst achter je rolstoel te lopen....", was een van die opmerkingen in dat beëindigingsproces.

Het leven zit niet anders in elkaar en is dit gewoon de realiteit waar we mee te maken kunnen krijgen. Dan zeg ik altijd maar:

Wat bij me hoort blijft bij me en wat niet bij me hoort gaat vanzelf weg. De liefde zal dan niet heel diep gezeten en geworteld zijn.

Wens je heel veel succes en sterkte.

Hoi Shariee,
He bah, wat een nare mensen. ;(
Die hebben niet in de gaten dat ook hen dit kan overkomen! Wie vandaag gezond is, kan over een half jaar in een rolstoel zitten, bij wijze van spreken.
Door eerlijk te zijn over je ziekte, kun je mensen afstoten en een kleine vriendenkring overhouden, maar dat zijn dan wel de echte!
De rest blijken dan slechts oppervlakkige kennissen te zijn, lekker laten gaan.
Liever 1 dierbare vriend of vriendin, dan 10 waar je niets mee deelt en niets aan hebt.
En ja, ik heb er ook last van gehad, al ben ik dan iets ouder dan jij. :Y
Er kwam zelfs een familielid niet meer bij ons, omdat hij niet meer mocht roken bij ons in huis.

Ik ben al 12 jaar alleen. Mijn ex partner had er altijd wel begrip voor dat was ook niet de reden van ons uit elkaar gaan.

Ik begrijp best wel dat het lastig met een nieuwe relatie aangaan, wanneer zeg je dat dan.
Voor zover ik in die 12 jaar een partner heb gehad, ben ik altijd heel eerlijk geweest.. met 2 ging dat prima echt als het er echt op aan kwam, 2007 opname was het begrip ineens ver te zoeken.. na thuiskomst gelijk op vakantie en net doen of er niets gebeurd was.. einde relatie wat mij betreft.

Weet je, ik kies echt voor mijzelf en denk maar zo. Take it or leave it.. ben liever gelukkig alleen dan heel een gedoe aangaan, er zal vast iemand zijn die mij wel begrijpt met mijn ziekte.... dat heb ik na 12 jaar wel geleerd...
Dus weer eerlijk ook in je vriendenkring, die inderdaad schaars zal zijn.. komt vast goed, gezien je leeftijd.. ;-)

Ik ken dit wel, blijft heel pijnlijk iedere keer. Aantal vriendinnen door verloren, ook omdat ik niet overal aan mee kan doen of ze niet bij kon houden. Na uitleggen begrepen ze het niet en reageerden ze heel bot, en dat stuk voor stuk.
De vriendinnen die ik nu over heb zijn de vriendinnen die begrijpen dat dingen soms moeilijker gaan, ze hebben vaak nog voor ik wat zeg door dat iets niet gaat. Dat was zo'n opluchting. Het is moeilijk om eerlijk te blijven, maar je houdt er echt de liefste mensen en echte vriendinnen mee over.

Ook ik heb al ervaring met een relatie die op de klippen is gelopen door de astma, zeker 10 keer uitgelegd hij begreep het nooit. Zei ook regelmatig dingen die me wel kwetsten, heb het toen maar verbroken, kon niet leven met iemand die niet dat deel van mij kon begrijpen.

Ik snap dat het moeilijk is, ook ik ben pas 20, maar ik vrees dat dit een deel van het leven is wat bij chronisch ziek zijn hoort en we moeten accepteren of we nu willen of niet. Het belangrijkste is dat je durft jezelf te blijven.

Je bent nooit vrienden kwijt je bent alleen een illusie armer  .
Op de dag dat ik voor de eerste keer nee zei en moest melden dat er in huis niet meer gerookt mocht worden werd snel stil in huis . Maar kan niet zeggen dat ik er ook maar een mis . Het waren leugens mensen die je nodig waren en veder was er geen band .  En leugens die mis ik niet .

Een tip hoe je der mee om moet gaan ? Er gewoon helemaal niet mee omgaan als ik ze niet meer zie nou het ga je goed . Soms staat er maar zo weer een op de stoep . En ze bleven op eens weg veder nooit ruzie of woorden gehad en dan is het leuk dat je ze weer ziet . Meestal zie je ze dan nooit weer en het zei dan zo . Menen groeien soms uit elkaar dat is gewoon niet anders .

Het is ook logies ... je doet veel minder actief mee aan het sociale leven en dan heel langzaam aan vergeet men je . Zo je zelf ook gebeuren . Het leven gaat buiten je om gewoon veder .