Mijn verhaal

Ik hoop dat ik niet in strijd ben met de regels op het forum. Ik las het door maar weet niet of ik dit nu onder blogs moet plaatsen of hier. Ik wil mijn verhaal delen. Stukje bij beetje. Het zit mij nog steeds dwars wat jaren geleden is gebeurd. Ik denk dat dit oplucht. Ik denk ook dat mensen hier herkenning in vinden.  Sommige delen zijn jaren geleden, In het verhaal komt dan ook vooral de 16 jarige ik naar voren.

26-03-2013
Toch raar dat je je in je eigen lichaam vreemd kan voelen. Dat je niet weet wat er in je lichaam gebeurd. Dat je niet weet wat je moet doen zodat het niet meer gebeurd. Dat je niet weet wat er jaren geleden met je lichaam is gebeurd.
Op 25 januari 2007 ben ik geopereerd aan mijn enkel, niks bijzonders, niks ernstigs. Gewoon omdat ik te veel pijn had aan mijn enkel. Een simpele operatie zoals de specialisten dat zeggen. Een narcose. Een sneetje hier, een sneetje daar. Een paar hechtingen en klaar is Kees. Daarna nog een aantal weken rusten en, ‘een meid als jij’, kan er weer vol tegen aan.

Tja, moe was ik wel, verkouden ook, vaak langere periodes. Maar toch ging ik redelijk gezond de operatie in. En kwam ik er ziek weer uit. Maar dat was toch niet de bedoeling? Benauwdheid, hoofdpijn, misselijk, enorme moeheid. Wat een dokters aan mijn bed toen ik wakker werd na de operatie, en ze zeggen dat ik moet ademhalen. Maar wat is dat lastig, als je bij elke ademhaling moet hoesten, terwijl je daar op dit moment helemaal niet de energie voor hebt. Jeetje, wat voel ik me moe. ‘Ademhalen’ ohja, adem in, uche uche uche, adem uit. En nog een keer, en nog een keer. Nou, nu even pauze hoor! Wat doen al die mensen hier? Wat is er gebeurd? ‘Ademhalen, en heb je hoofdpijn? Want dan haal ik even een washandje?’ Hoofdpijn? Ik heb het benauwd, ohja, verrek, ik heb ook hoofdpijn. ‘ja, graag’ wist ik uit te brengen. ‘Je haar lijkt we een Hanekam’ zegt één van de dokters. Ik lach. ‘Gelukkig, zelfs nu kan ze nog lachen. Maar nu moet je toch echt weer ademhalen!.’ Bah, wat benauwd, wat een gehoest, ik wil slapen, en heel even niet ademhalen. Om ironisch genoeg op adem te komen.
Even later wordt ik wakker, en begint het opnieuw. Na een tijdje is het redelijk stabiel, en ik kan weer gewoon ademhalen. Pffff, dat lucht op zeg. Nu mag ik naar de gewone kamers. Er ligt een meisje naast me, zij is geopereerd aan een blinde darm ontsteking en mag vandaag naar huis. Dat is fijn, ze praat tegen me, maar ik volg het niet. Ik val in slaap, hoe onbeleefd ook. Even later brengt de zuster mij naar een kamer waar ik alleen kan liggen.

Ik wist niet dat je je als mens zo ziek kon voelen. Ja ik wist het wel, maar dat komt toch alleen bij oude mensen voor? Niet bij pubers die net 16 jaar oud zijn. Die naar de middelbare school gaan en juist regelmatig verzinnen dat ze ziek zijn om maar geen huiswerk hoeven te maken. Die lekker gaan feesten of het nou mag of niet. Die roddelen over alle jongens en meisjes.
Maar toch was het zo. Een kwartier tv kijken was opeens veel. Want daarna had ik een paar uur nodig om bij te komen. En die slangetjes in mijn neus, daar kan ik toch ook wel zonder? De zuster hield ze eruit, maar dat viel tegen. Ik wist niet dat het zo veel uitmaakte die zuurstof!
‘Zo mevrouw’ zei de fysiotherapeut in het ziekenhuis, ‘als jij met mij een stukje op krukken kan lopen mag je weer naar huis.‘ Ja, dat wilde ik wel, maar één nacht heb ik er gelegen, maar dat is meer dan genoeg. Ik had al vaker op krukken gelopen. Dus zo moeilijk kan het toch niet zijn? Ik stond op, althans, ik probeerde overeind te komen. En toen pakte ik de krukken en probeerde er op te leunen. ‘Ho mevrouw, dat gaat zomaar niet’. Nee dit ging inderdaad niet zomaar. Gelukkig stond de fysiotherapeut mij bij, die ving me op. ‘Ga jij maar weer even op het bed zitten’ Tsss, nu al? Dat is toch nergens voor nodig. Laat mij gewoon even op de krukken staan. ‘bent u er weer klaar voor?’ ‘Ja hoor’ zei ik. En ik probeerde het opnieuw. Bam, gelukkig stond de fysiotherapeut nog altijd naast mij. ‘Nou, we zetten u even in een rolstoel neer, want zo komen we nooit bij de trap.’ Rolstoel? Pffff, laat mij gewoon nog een keer die krukken proberen. Maar nee, ik moest in een rolstoel naar de trap toe. Nou ja, dan kan ik hem daar laten zien dat ik het wel kan.
2 treden, 2 treden ben ik opgekomen met de krukken. Toen kon ik niet meer. Ik was kapot. ‘Jij gaat weer terug naar je kamer, ik ben niet helemaal tevreden. Maar als de longarts het goed keurt mag je naar huis’. Gelukkig ik mag naar huis! Maar waarom ben ik nu al zo moe? ‘nou, je hebt een flinke klap gehad. Gelukkig had je een goede conditie toen je de operatie in ging, als je mij belooft dat je een aantal longtesten laat doen binnen een aantal maanden mag je van mij naar huis.’ Beloofde de longarts. Jippie, ik mocht nu naar huis. Want daar knap ik toch wel van op? En ach, wat maakt het uit waardoor ik zo benauwd ben geworden. Ik kom er snel vanaf. Toch?