Ik kan nooit meer rustig eten

En toen werd alles anders...


Het leven bestaat uit incidenten die een impact op de rest van je leven kunnen hebben. Je kijkt omhoog tijdens de zonsverduistering, een jaar later heb je Mouches Volantes, ook wel Floaters genoemd in je gezichtsveld. Je trapt in een spijker, en een tetanusprik volgt. Je stoot je tanden tegen een bureau aan, 4 jaar later heb je een afgestorven tand. Er kan helaas van alles in het leven gebeuren, maar dat dit mij te wachten stond, had ik nooit kunnen weten.


Ik ben Sana, een mooie vrolijke jonge meid die geniet van series kijken, shoppen, en tot een maand geleden was ik gek op eten. Sushi, hete noodles (die Samyang Hot Chicken is hemels!), makreel, zalm, pannekoeken, franse frietjes van de McDonalds, de Veggie McKroket, tja eten is leven. Nee, wacht...was mijn leven. Nu is eten, overleven.


Hoe het begon


Het was een mooie dag, donderdag 23 september 2021. Ik was naar de kapper geweest en besloot in de avond lekker een Cup a Soup Champignon te drinken. Er zat een grote champignon tussen die niet helemaal zacht was geworden, ik slikte het per ongeluk door. NEE, denk ik, geschrokken! Wat als het vastzit? Ik schraap, trek, en dan maakt paniek zich van mij meester. Ik google op: 'iets vast in keel' cola? Niet in huis. Ontbijtkoek? Niet in huis. Grote stuk brood in water weken en dan doorslikken? Ieuw, ik week en stop in mijn mond, GETVER. NEE. Grote stuk brood in olijfolie? Bingo. Ik pak een sneetje AH Tijger Bruin. Neem een stukje brood, doe er wat olijfolie op, en slik het hard door. Een felle pijnscheut volgt. En dan niks. Ik drink wat water. En kijk wat series verder en ga naar bed.


Achteraf gezien: Er zat natuurlijk geen champignon vast. Die was allang weg.


Vrijdag sta ik relaxt op, zet mijn laptop aan, klaar om te werken. Rond 10:00 uur ga ik eten. Ik pak een sneetje brood + Danone Huttenkase + Tomaten en ga er heerlijk voor zitten. Ik slik en hoor klik. Weer slik en klik. Weer slik en klik. Wat is dat nou? Ik kijk om me heen. Mijn laptop? EEN MUIS? Ah komt vast van buiten. Ik slik weer, KLIK. MIJN KEEL?! Geschrokken slik ik weer, KLIK. Nu hoor ik het niet alleen, IK VOEL HET OOK! Alsof er iets verschuift in mijn keel na elke slikbeweging. Heb ik dan gisteravond mijn keel beschadigd?! Gescheurd? Gebroken? Iets verschoven? Ik pak mijn mobiel en begin volledig in paniek de huisartspraktijk te bellen. 'De praktijk is gesloten in verband met trainingsdoeleinden, wilt u een assistent spreken blijf dan aan de lijn' Verslagen blijf ik aan de lijn. De vriendelijke assistente hoort mijn klacht en overlegt met een aanwezige arts, komt terug en zegt vrolijk 'dit soort dingen gaan vanzelf over, mogelijk is het slijmvlies gezwollen, dat trekt binnen 48 uur weg' Ik geloof er geen woord van, maar de praktijk is dicht, dus tja.


Werken? Welnee. Ik begin te googlen, "klikkende keel" "krakende keel" "klik in keel" "keel popt" etc. En ik stuit op best wat mensen die dit ook hebben en dit op dokter.nl hebben neergezet. Ik word er echter niet blij van. Om te beginnen wordt er tegen al die arme mensen gezegd dat ze hun keelspieren spannen , dat ze hypochonder zijn, dat ze naar de psycholoog moeten en meer van dit soort afwijzende retoriek.


Ik lees zelfs op Quora dat het anatomisch gezien onmogelijk is om een klik in de keel te hebben. Te gek voor woorden, maar ja, als je het zelf niet meegemaakt hebt, kan je het ook niet kennen. Wat echter erg zorgelijk is, is dat ik nergens las: Ja, de klik is weg! Wetenschappelijk gezien vind ik in het Nederlands bijna niets op google. De rest van de dag is een ramp. Het had een leuke dag horen te worden, want de mooiste man ter wereld Louis van Gaal zou die avond weer op beeld zijn om Telstar te trainen. Ik heb ernaar gekeken, maar gezellig eten ging die dag niet. Ik heb enkel (op advies van de huisarts assistente) waterijsjes gegeten. Maar zodra ik eet, heb ik een koptelefoon of oordopjes in, en kijk ik naar Youtube. Die klik klinkt zo eng, die wil ik niet horen. Ik kan het gevoel verdragen, maar het geluid is verschrikkelijk.


Een lang weekend volgt. Inmiddels merk ik dat mijn keel aan de linkerkant knakt, in het midden klikt en net bij de rand van mijn hals popt. Eten is niet leuk meer, maar eng. Ik blijf met oordopjes in eten. Drinken gaat gelukkig wel.


Maandagochtend lijkt het echter een stuk beter. Ik eet 3 sneetjes brood met makreel, en geniet er intens van. HET IS VOORBIJ. Had de assistente afgelopen vrijdag toch gelijk. In de avond eet ik zonder oordopjes eindelijk lekker krieltjes met spinazie. Slik en KLIK, slik en KLIK. NEEEEEEE! De ellende begint weer, ik stop angstig met eten. Morgen toch maar de huisarts bellen.


Dinsdagochtend bel ik rond 10:00 uur de huisartspraktijk. Ik word weer met een onheilspellend bericht begroet "in verband met afwezigheid van de zaakwaarnemer, is de praktijk vandaag gesloten. Blijf aan de lijn als u de assistente wil spreken" opvallend dat er dus wel assistentes zijn, maar de praktijk niet toegankelijk is telkens. Maar goed, ik krijg een zuur klinkende assistente aan de lijn. Ik leg de situatie uit. Wat vervelend, mevrouw. Ik kan u niet helpen. De praktijk is dicht. JA, EN? Kan ik alvast een afspraak maken voor wanneer het open is? Nee, dat kan niet. Belt u morgen maar, dan heb ik een plekje voor u. HUH? Verbouwereerd leg ik neer. Morgen bellen dus. Ondertussen is er een nieuwe dag met een nieuwe uitdaging: ETEN! Hoe dan?! Koptelefoon op en angstig eet ik een bananenpannekoek. Tijdens het eten schiet er voor het eerst een gedachte door mijn hoofd die er inmiddels voor begint te zorgen dat ik binnenkort niet meer ga kunnen slikken.


Wat als ik door de klik in mijn keel anders slik, en er eten in mijn luchtpijp vliegt? Ik google op wat er gebeurt als er eten in je luchtpijp terechtkomt. VERSTIKKING! Oke, dat maakt me niet bang. Ja, dat is het ergste, maar het interesseert me niet? Wat me wel bang maakt: Het eten kan via de luchtpijp in de longen terechtkomen = longontsteking en/of zelfs abces in de longen als het eten er lang blijft zitten. Nu denkt iedereen: Dat hoest je er toch uit? Niet dus. Er bestaat ook "stille verslikking" je hebt dan niet door dat je je verslikt, en krijgt uiteindelijk longontsteking. Wat nou als ik door de klikjes en als gevolg daarvan gespannen keel gewoon niet kan hoesten?


Ik vind op Youtube een filmpje waarin het slikproces wordt uitgelegd


Dus je moet een echte slikbeweging maken, zodat je strottenklepje dichtgaat en er geen eten in je luchtpijp komt. Het filmpje maakt mij nog banger. Wat als je chocolade in je mond laat smelten? Wat als je op een dropje zuigt en er lekt vloeistof je luchtpijp in? Het Youtube filmpje heeft mij nog banger gemaakt. Ineens ben ik bang voor drinken en ook speeksel slikken. O ja, ik was er inmiddels achter dat ook bij het slikken van speeksel of gewoon droog slikken het klikt en kraakt in mijn keel. Dus niet alleen bij eten.


Drinken, eten, speeksel slikken, gewoon slikken. Doodsbang ben ik er ineens voor.


Woensdagochtend bel ik weer de huisarts. Dezelfde zure assistente. Je had om 08:00 moeten bellen, nu heb ik geen plaats voor je. Het is inmiddels weer rond 10:00. Eeeh hoe moest ik dat weten? Ze wimpelt me weer af, bel morgen maar om 08:00. En een nieuwe angstige dag volgt.


Donderdagochtend bel ik als eerste. Ik begin om 07:55 als continu te bellen, tot er wordt opgenomen. Ik mag gelijk rond 09:30 naar de praktijk. YESSSS! De huisarts kijkt met een lichtje in mijn keel, voelt aan me keel. En zegt dan geruststellend: Misschien overbelast, het gaat vanzelf over. Het kan wel lang duren. ER KAN NIETS KAPOT GAAN? Ik kan gewoon eten? Ja, je kan gewoon eten, er gaat niets kapot. Gerustgesteld ga ik richting de AH en sla heerlijk kipfilet en allerlei salades in. Thuis ga ik zitten en eindelijk rustig lekker eten. Maar ja, ik eet en slik en klik en krak en pop en IK KAN DIT NIET AAN.


Ik ga weer verder met eten puur om te overleven.


Maandag heb ik er genoeg van. Dit is niet leuk meer. Ik ben bang om te eten, bang dat er speeksel in mijn luchtpijp komt, bang! Ik bel de huisartspraktijk weer. De assistente leest de notitie van de huisarts hardop voor: "Met keel en hals niets aan de hand" vol ongeloof hoor ik dit aan. Ze geeft aan dat de huisarts me morgen telefonisch belt ivm dat ik niet durf te eten.


De huisarts belt de volgende dag inderdaad. Hij zegt tegen mij dat ik naar de KNO kan zodat er even van binnen gekeken kan worden. Mocht het over gaan, dan kan je de KNO afspraak afzeggen. Natuurlijk gaat het niet over, denk ik.

Ik besluit toch nog even af te wachten. Wie wil er nou vrijwillig naar het ziekenhuis? Nog los van hoe duur zoiets is. Mijn eigen risico staat op 584 euro. Ik heb er nog maar 16,52 euro van verbruikt.

Maandag 11 oktober zit ik aan het ontbijt, met koptelefoon op natuurlijk. En krak, klik, kraak....ik pak mijn mobiel en begin te bellen naar het ziekenhuis voor KNO afspraak. Vrijdag 29 oktober mag ik. Hoe overleef ik tot die tijd?!


Misschien trekt het voor die tijd wel weg? Kan ik de afspraak ook mooi afzeggen. Helaas wordt het alleen maar erger:

-Klik/Krak/Kraak

-Bang om te eten, bang om te drinken, bang om speeksel te slikken. Wat als het in mijn longen terechtkomt?


Er ontstaan nieuwe klachten.


-Brok in de keel gevoel.

-Een keel die zo geïrriteerd is dat als ik een sneetje wit brood + hagelslag eet, er daarna ineens bloed vermengd met speeksel uit mijn mond komt.

-Het gevoel dat er dik slijm in mijn keel vastzit. Geen gevoel, het zit er echt. Het komt namelijk weleens naar boven, wat weer de angst bij mij oproept dat dit slijm ook mijn luchtpijp in gaat.

-Verhoogde speekselaanmaak vooral in de avond. Als ik slik hoor ik los van de klik/kraak gewoon geritsel van speeksel/slijm in mijn keel. Ik word moe van angstig speeksel en slijm wegslikken, dus spuug het telkens uit, maar dat moet ik dus voortdurend doen.

-Boeren, zelfs als ik water drink! Zelfs als ik 12 uur niets gegeten en gedronken heb! Voortdurend!

-Het gevoel alsof er maagzuur mijn keel instroomt, waardoor mijn keel geïrriteerd en pijnlijk is.

-Pijn aan de rechterkant van mijn keel

-Gespannen keel

-Gevoel dat er telkens iets vastzit in mijn keel

-Na het eten blijft er voortdurend eten hangen, doordat ik niet goed durf of mogelijk kan slikken meer. Als er wat blijft hangen raak ik in paniek, want zit het dan in mijn luchtpijp of kan het daarin gaan? Paniekerig spoel ik alles weg met water, maar zelfs dat helpt voor mijn gevoel niet.

-Droog slikken houdt ik op de een of andere manier tegen. Telkens als ik droog wil slikken, stop ik dat angstig. Hoe weet ik niet, maar het lukt wel.

-Als ik speeksel slik, dan klop ik angstig op mijn borstbeen onder mijn hals met mijn hand. Ik wil die klik niet horen/voelen!

-9 kilo afgevallen

-Angst dat ik op een gegeven moment helemaal niet meer kan slikken, doordat ik zo bang ben nu.

-Angst dat die klik bij mijn strottenhoofdklepje of stembanden zit en in op een gegeven moment mijn stem verlies.


Ondertussen heb ik al genoeg informatie hierover gevonden. Clicking larnyx syndrome wordt dit genoemd. Ik kom steeds meer vergelijkbare verhalen als die van mijzelf tegen


Het slechte nieuws is: Het maakt niet uit wat ik doe. Die klik is blijvend. Het is bij geen van de mensen die erover schrijft weggetrokken. Nee, dat klopt niet helemaal. Bij sommige trekt het na een risicovolle operatie (die in NL niet wordt uitgevoerd) wel weg.

Dus operatie en anders blijft het. Logisch eigenlijk. Iets dat kraakt/knakt gaat niet ineens niet meer kraken/knaken. Dan kan de huisarts blijven zeggen/denken dat het vanzelf overgaat. Dat zal niet gebeuren. Ik kan de huisarts echter ook niets kwalijk nemen. Hij kan moeilijk zeggen: Leer er maar mee leven.


Inmiddels is het 20 oktober. Nog 3 DAGEN, en dan KNO. De KNO zal met een slangetje in mijn neus naar mijn keel kijken, verwacht ik. Vervolgens zal hij vrolijk zeggen: Ziet er goed uit. Maar ik geef in verband met reflux wel wat maagzuurremmers mee, Tot ziens.


Alsof ik die grote maagzuurremmers ooit ga kunnen inslikken!

Waarom ik dat denk? Omdat iedereen die online heeft neergezet met de klik naar de KNO (ENT in het Engels) te zijn geweest met exact die mededeling aan hun lot zijn overgelaten. Ik zal hier dus mee moeten leren leven. Maar hoe?

De klik/krakjes zullen niet weggaan. Wat ik wel wil, is leren hiermee omgaan. Leren eten en slikken. Minder spanning in mijn keel hebben. Ik hoop dus dat de KNO of huisarts mij verwijst naar de Logopedist.

En zo verloor Sana de wil en kracht en plezier om te eten. Zo kreeg Sana slikangst. Zo bestaat er een kans dat Sana op een gegeven moment niet meer zelfstandig kan eten, en afhankelijk van sondevoeding wordt.


Dus lieve lezers: Wees voorzichtig met gehaast eten, hard kuchen. Zorg ervoor dat je je keel niet kapotmaakt.