Focussen op wat je wel kunt?
22-04-2023 om 08:26 uurMet twee zeldzame longziektes naast elkaar heb ik de afgelopen jaren veel moeten loslaten, veel dingen lukken niet meer of minder goed. Van iemand die altijd de meeste energie had, voorop liep en weinig slaap nodig had naar iemand die meestal niet mee kan doen, het tempo van iedereen vertraagt en veel moet rusten. Oftewel, je raakt naast de fysieke beperkingen ook een stuk van je persoonlijkheid kwijt. Bij mij past dan om te zoeken naar wat ik wel kan, het glas is half vol. Niet vechten tegen het negatieve maar zoeken naar het positieve. Soms zit dat in kleine dingen en soms in grote aanpassingen. Ik merk dat het mij helpt maar ook de mensen om mij heen. Ook zij gaan nadenken hoe ze het voor mij wel op een of andere manier mogelijk kunnen maken en dat geeft weer een mooie energie.
Een voorbeeld: wij waren gewend om op vrijdag met een groep een mooie wandeling te maken en daarna te lunchen. Die wandeling lukt helaas al een tijdje niet meer dus zou het geheel voor mij vervallen, ook de gezelligheid. Nu gaat mijn partner gewoon mee wandelen en ik sluit met de lunch aan, soms met een klein eigen wandelingetje ter plaatse (je moet toch wat blijven bewegen). En iedereen van de groep vraagt nu ook: je komt toch wel lunchen?
Ik ben benieuwd hoe anderen dit doen, lukt het jou ook om op die manier ermee om te gaan of vind je dat heel moeilijk? Kun je voorbeelden geven van wat je dan doet zodat het misschien anderen kan helpen? Ik ben benieuwd.
Dank je Bert. Voor deze woorden. Herkenbaar.
Mooi verhaal en zo waar ook..
Ik herken het en ik denk dat acceptatie misschien wel het moeilijkste proces in van chronisch ernstig ziek zijn en steeds minder kunnen, vooral de afhankelijkheid en vragen om hulp vind en vond ik het lastigst, nu nog altijd.
Mijn glas ik ook halfvol maar ik accepteer ook even de diepe dalen, altijd kort maar wanneer ik de diepe dalen doorkom , des te meer ik geniet van de pieken...
In praktische zin zorg ik voor de juiste hulpmiddelen zodat ik mijzelf kan redden zoveel mogelijk.
Verder neem ik de dag zoals deze komt, dat kan betekenen dat ik afspraken moet afzeggen en soms zelfs op dezelfde dag dingen anders moet plannen,we worden er wel heel creatief in om toch leuke dingen te doen...
ik vind het soms nog steeds moeilijk; van een Vierdaagse loper tot 2006 naar iemand die net de buiten brievenbus kan halen
van een buiten sporter naar een pc gebruiker, van een opgeruimde tuin naar een biologische tuin
van veel afspraken in de week naar maximaal 2 in de week
En toch het kan altijd nog erger, toen ik 2007 voor altijd aan prednison moest vond ik dat verschrikkelijk en nu denk ik zit nog niet aan zuurstof en de rollator wordt ook steeds vaker gebruikt, zonder schaamte en ik heb gelukkig mijn belasting invul werk nog voor een seniorenbond, wat ik met erg veel plezier nog steeds doe
Fijn dat julle je ervaringen willen delen en voor mij ook heel herkenbaar. Mijn glas is ook altijd half vol. Kijk wat je nog wel kunt en dat is vaak best nog veel.
Vroeger was ik in mijn omgeving de “Camelman” en kon ik bijna alles. Nu licht beperkte mogelijkheden maar gelukkig nog steeds heel veel. Tijdens een burn-out periode eind ‘90 heeft oa mindfulness mij al veel inzichten gegeven om te leren accepteren en los te laten. Nu pluk ik daar nog steeds de vruchten van. De nieuwste trent is Positieve gezondheid en dat geeft ook veel inzichten en laat je zien dat je niet de ziekte bent en nog best veel kunt.
Succes allemaal.
Dank je wel voor je reactie, Gert
Tja, we zitten allemaal in het zelfde schuitje en moeten steeds meer dingen uithanden geven met tegen zin. We huppelen maar zachtjes door met de rollators , scootmobielen enz. en wat niet gaat doen we een volgende dag of week, ook boodschappen stel ik ook wel eens uit. En dan denk ik maar je MOET als je het niet wil vragen en denk je bent toch een kerel? , waar ik wel eens kwaad om wordt zijn de opmerkingen van de Inogen zuurstof app. hij tikt en stoort, en denk ik als hij niet tikt tik ik ook niet meer en wil daar even mee wachten en probeer (vaak gemaakt) vrolijk te zijn van het valt wel allemaal mee maar niet heus. Het glas is bij mij af en toe iets minder dan half vol en doe veder maar wat ik kan . Ja voor ieder van ons raakt het nachtkastje aardig vol als je naar bed gaat, houden zo zeg ik maar, en van je hela hola houd er de moed maar in want je wil nog zo graag.
Lieve mensen zo is het eigenlijk voor iedereen
Groeten Henk.
Da’s een mooi onderwerp, waar je mee begint Bert! Focussen op wat je wél kunt zou een levensmotto moeten zijn voor mensen met een chronische ziekte. Dat dat niet altijd makkelijk is, weten we denk ik allemaal. Ben zelf net weer aan het opkrabbelen na een moeilijke periode waarin ik eigenlijk geen plezier meer zag en er wel een beetje klaar mee was. Ik ben ook mijn eigen grootste vijand geworden de afgelopen jaren. Ben vooral bang geworden voor van alles en nog wat, dingen die ik zonder nadenken deed. Ik wijt een groot deel van die angsten aan de covid-periode, waarin we gedwongen thuis zaten. Na de geboorte van mijn 1e dochter heb ik een postnatale depressie (heette toen nog gewoon kraamkolder) gehad en het voelde als die periode!
Maar….. ik krabbel weer op! Ik kan weer een beetje genieten van de vogeltjes die ik buiten hoor, het wandelingetje met mijn nieuwe rollator, en mijn nieuwe medicatie die goed lijkt aan te slaan. Én door de moderatorfunctie heb ik het longforum weer ontdekt en realiseer ik me dat ik niet alleen ben in het zoeken naar zingeving en plezier. Ik blijf gewoon proberen te ontdekken wat ik nog wél kan en mijn grenzen iedere keer een beetje te verleggen…
Heel mooi die laatste zinnen in jou reactie Marikey. Je bent niet alleen en dat geldt voor ons allemaal. Het forum heeft wat dat betreft ook een grote toegevoegde waarde.
Op verzoek een update gedaan met een voorbeeld van halfvol.