even van me af praten....

Hoi allemaal,

Heerlijk dat jullie hier zijn en dat jullie me begrijpen!! :)

Ik moest vandaag terug naar de LA nadat ik sinds 2 maanden seretide gebruik (met ventolin 'on the side'). Voorafgaand had ik een spiro en een hyperventilatie test. Best zwaar al die blaastesten - vind ik. De longfunctie verpleegkundige gaf aan dat mijn capaciteit wel wat omhoog was gegaan maar nog niet echt heel bijzonder. Vooral ook de vorm van mijn curve zag er nog behoorlijk afwijkend uit. Wel beter als 2 mnd geleden maar bij lange na nog niet 'normaal'. Mijn hyperventilatie test was negatief, ik herstelde snel genoeg na de drie minuten snel ademhalen en dus worden mijn klachten daar niet door veroorzaakt. Wel weet ik dat ik een hoge ademhaling maar probeer hier steeds beter op te letten.

Daarna door naar de LA. Nadat ze vroeg hoe het met me ging (ik vertelde haar dat het al beter gaat maar nog niet heel bijzonder - kan nog steeds niet 100% werken) vertelde ze me dat de testen uitwezen dat het goed genoeg met me gaat. Het percentage dat ik heb (?) is hoog genoeg om verder geen nieuwe behandelingen te starten. Ik gaf aan dat ik daar toch wel van schrok. Ik had zo gehoopt dat ik weer helemaal normaal (nou ja, jullie weten wat ik bedoel) zou worden met goede medicijnen. Iedereen had me ook voorgehouden dat er veel medicatie mogelijk is en dat het vaak een beetje een zoektocht is. Dit viel me dus behoorlijk rauw op mijn dak. Toen ze dat zag wilde ze nog wel even mijn longen luisteren en vroeg me naar mijn sport activiteiten. Mijn longen waren schoon (denk ik want ze zei er niets over) en ik vertelde haar dat ik 3 keer per week sport. Ze wachtte mijn antwoord niet helemaal af en vroeg me of ik ook aan het afvallen was. Enigzins verbouwereerd gaf ik aan dat ik inderdaad aan de lijn aan het doen ben.

Terug in de spreekkamer vertelde ze me dat er dus eigenlijk niets te vinden is. Ik heb astma maar dat lijkt volgens haar goed onder controle. Hoe het komt dat ik vermoeid, kortademig en benauwd ben als ik me inspan weet ze ook niet. Ze vertelde dat vermoeidheid ook van andere dingen kan komen. Ik werd wat overstuur van die opmerking want het klonk alsof ze vond dat ik me niet moest aanstellen en gewoon maar aan de slag moest gaan. Toen ik dat zei, zei ze dat ze dat niet had gezegd. Maar dat ze ook niets anders kon dan naar de meetresultaten kijken. Ze wilde eigenlijk geen fietstest afspreken (ik ook niet) maar uiteindelijk heeft ze dat toch wel gedaan - ik kreeg alleen het gevoel dat dat was om me de deur uit te krijgen. Ze zei op een gegeven moment dat ze het idee had dat ik dacht dat het (mijn 'toestand') iets ergers moest zijn. Vorige keer was ik het ook al niet eens met de diagnose Astma (zei ze). Dat was helemaal niet waar, wij hebben alleen onze verbazing gegeven omdat ik alleen astma kende met aanvallen en tussendoor geen klachten (sorry jongens...ik weet inmiddels dat de wereld anders in elkaar zit). Daar was ze toen al een beetje gepikeerd over...maar nu heb ik denk ik een aantekening in mijn dossier dat ik per se iets ernstigs wil hebben.....zucht...ik wil het liefst helemaal niets hebben....ik wil zo graag van mijn klachten af en weer gewoon kunnen doen. Ik werk nog maar een fractie van wat ik vroeger deed. Moet ik het daar dan maar mee doen???

Ik weet dat jullie geen medische oplossingen kunnen geven...maar ik zoek wel even een plekje waar ik mijn hart en mijn zorgen kan uitten....hopelijk kunnen jullie me een beetje opbeuren? Ik voel me nu erg verdrietig.