Even stoom afblazen!

Hoi Nur

Ik wil je heel veel sterkte toewensen.
Prednison doet ook veel met een mens, ook op het emotionele vlak.
Afbouwen maakt dat je je katabool voelt, anabool ben je op een hogere dosering bij een stootkuurtje, je kunt veel meer, voelt je vaak hyper. Als je het middel langer gebruikt gaat het anabole gevoel weg.

ja, je voelt je machteloos, en natuurlijk stress, praten is altijd goed, maar dat kan met meerdere mensen zijn hoor, of schrijf dingen op.

Groet
Jippie

Hoi Jippie, dank je voor je bemoedigende woorden. Het is zoals je zegt: de machteloosheid en de stress, de acceptatie van het hebben van astma en copd.

Het is niet de makkelijkste periode waar je in zit en is zeker behoorlijk stress veroorzakend. Dit proces is denk ik voor velen hier herkenbaar, zo ook voor mezelf, en hebben dit proces doorlopen. Met anderen hierover praten kan erg verhelderend zijn, dat kan natuurlijk met een professionele hulpverlener zijn maar in mijn ogen beslist geen must.

Mijn ervaring is dat veel professionals, huisartsen ook dus, vaak aspecten van de ziekte psychisch benaderen terwijl het meer somatische aspecten betreft.

Heel veel sterkte.

Ik ben het met de vorige schrijvers eens.
Erover praten is zeker belangrijk. Maar dat kan met veel mensen. Acceptatie van je nieuwe ik gaat strijd kosten. Dus praten is wél erg belangrijk. Heeft je huisarts gelijk. Stress is niet goed voor onze longen.
En het antwoord op je vraag is nee.. Je móet niet naar een praatpipo. Alleen als je dat wil.


Wel jammer dat je het beroep psycholoog etc hier zo negatief wegzet. Voor een boel mensen onder ons (waaronder ik) zijn die praatpipo's van levensbelang. Dat had overigens maar weinig met astma te maken. En ik ga ervan uit dat je ha oprecht bezorgd over je is. Dus een voorstel doet. Waar jij wel of niet iets mee doet.

Maraikie, ik denk niet negatief over psychologen. In het verleden heb ik heel lang therapie gehad en ben er nog steeds dankbaar voor dat ik toen zulke goed hulp gehad heb.
Praatpipo klinkt ook niet aardig, maar ik had de p in toen ik dit schreef.
Ik weet dat mijn huisarts het goed met me voor heeft, ik ben recalcitrant op het ogenblik dat realiseer ik me heel goed. Dat draait wel weer bij ;)

Lekker dan he. Hier even stoom afblazen...!

Hahaha...praatpipo! Geniale humor.Nur
Ik begrijp je weerstand hierin heel goed. Been there, had it, had enough zeg maar.

Afgelopen jaar is het mij ook meerdere malen gezegd omdat er veel veranderd is in mijn leven.
En de acceptatie hiervan gaat in stappen en is een moeizaam proces want wie wil er nu ziek zijn?
En dan heb je ook nog te maken met een herstel/ rouw proces.

Je wordt gedwongen iemand te worden die je niet kent het is geen keus.

Zo herkenbaar, en je uitspraak zo ken ik mezelf helemaal niet klopt ook want zo was je helemaal niet en je moet jezelf opnieuw leren kennen maar nu als iemand met beperkingen enzo.

Schrijf het maar lekker van je af hier en praat erover met wie je wil. Mocht je na een tijdje nog zo iets hebben van pffffff ik kom er niet uit kun je altijd nog naar een praatpipo, zei de praatpipo die zelf na dik een jaar een gesprek met de praatpipo heeft aangevraagd. Dit omdat ik t zat ben om steeds het zelfde verhaal met m'n vrienden te delen en het een grote mist is wat de toekomst betreft en ik dus moeilijk kan plannen. En ik maakte graag plannen.

Nu vraagt de medische kant veel meer aandacht bij jou lijkt me al energie genoeg te kosten. Lekker focussen op een ding! Sterkte!

Het afgelopen jaar heeft praten mij mijn leven denk ik een stuk aangenamer gemaakt. Ik ben nooit een prater geweest. Ik loste alles zelf op. Niemand ging het wat aan wat er door mijn hoofd ging. Ook niet toen ik tanden half jaar geleden te horen kreeg dat ik astma had en mijn beide longen één groot ontstekingsbed waren en dat ik een aangeboren hartafwijking had die met snelle sprongen achteruit holde. Tot het moment dat ik voor dood in de sportzaal lag en een paar weken later wakker werd op de ic. Gelukkig had ik mijn sportdocent wel op de hoogte gebracht en zij handelde gelukkig goed. Ik heb het afgelopen jaar een paar maal op het randje van de dood gebalanceerd en dat moet verwerkt worden. Ik heb een aantal praatpipo's versleten maar kom nu bij iemand waar ik veel aan heb. Ik zeg niet dat de andere niet goed waren maar de klik is met deze gewoon goed.
Wat ik wil zeggen is dat praten belangrijk is. En dat hoeft zeker niet persé bij een praatpipo. Zoek iemand met wie het klikt. Iemand die naar je kan luisteren zonder dat er altijd oplossingen komen die je moet uitproberen. Iemand bij wie je durft te huilen en die met je mee durft te huilen. Ik heb een vriendin waarbij ik altijd terecht kan. We hebben heel wat uurtjes praten, luisteren, huilen maar ook lachen en plezier achter de rug. Als zij er niet was geweest was ik hier allang niet meer geweest. De praatpipo die ik nu bezoek was nodig omdat ik angst en paniek aanvallen kreeg. Zij helpt mij dit onder controle te krijgen met succes tot nu toe. Dat is iets waar ik echt professionele hulp bij nodig heb. En ik ben erg blij dat dat ook kan.

Sterkte want geloof maar dat je door een rouwproces gaat bij zo'n diagnose. Je hele wereld staat op z'n kop. En recalcitrant zijn we allemaal wel eens.
Groetjes Mieke