Contact met arts.

Hoi elly,

Ik heb ook de indruk dat er erg veel negatief wordt gedaan over artsen en over de gezondheidszorg in het algemeen. Vaak vind ik het wel begrijpelijk, want het zijn natuurlijk de negatieve ervaringen die mensen het liefst van zich af willen praten en schrijven. Aan de andere kant worden er vaak een hoop dingen geschreven waarvan ik denk dat het heel nuttig zou zijn om die opmerkingen ook eens tegen de betreffende arts te maken. Als je niet aan een arts verteld dat iets aan het gesprek je dwars zit, dan weet hij of zij dit ook niet en zal het probleem sowieso niet worden opgelost. Ik denk dat het voor artsen ook erg frustrerend kan zijn dat er zoveel negatieve verhalen rondgaan maar dat ze er zelf zelden op aangesproken worden als een patiënt ergens problemen mee heeft.

Dat gezegd hebbende, moet ik bekennen dat ik zelf ook niet echt een hele mondige patiënt ben. Ik vind gesprekken met een specialist vaak toch best intimiderend en ik ben erg bang dat ik aanstellerig overkom en niet serieus genomen ga worden. Er zijn zoveel mensen die veel zieker zijn dan ik, een veel slechtere prognose hebben en veel meer pijn hebben. En dan kom ik een beetje aandacht vragen :P. Ik ben best vaak een gesprek met een specialist uitgelopen met een naar gevoel. Achteraf denk ik dan dan wel aan dingen die ik eigenlijk had moeten vragen en zeggen, maar dan is het meestal al te laat.
Ik probeer er aan te werken...

Wat bedoel je trouwens met schade toebrengen? Dat de zorg een te negatief imago krijgt?

Inderdaad Elly, helemaal mee eens. Dokters zijn ook gewone mensen die over het algemeen (enkele horkerige uitzonderingen daar gelaten) hun best doen om patienten zo goed mogelijk te helpen. De arts-patient relatie is tegenwoordig gelukkig twee richtingsverkeer en niet meer zoals vroeger dat dokters wil wet was. Maar dat vraagt van patienten inderdaad ook inzet: wat verwacht je van een behandeling, begrijp je de adviezen, zijn ze inpasbaar in je leven, etc. En soms hebben arts en patient een andere mening, niks mis mee, lijkt me, zolang je daar eerlijk over bent.

Hoi Elly,

Ik ben er van overtuigd dat een goed gesprek met je arts wonderen kan doen in de arts-patient relatie.
In april heb ik hierover ook een stukje geschreven: http://www.longforum.nl/index.php?topic=13070.0
Juist om aan te geven dat klagen en met een rot gevoel blijven zitten juist averechts werkt.

Een half jaar later is het contact tussen mij en mijn HA is beter dan ooit.
wel moet ik erbij vermelden dat ik destijds dat rot gesprek met mijn HA had gehad nadat ik om een doorverwijzing vroeg voor de psycholoog. Ik wilde nl meer te weten komen over de triggers die exa's veroorzaken en op zoek gaan naar onderliggende oorzaken die mijn astma verergerden.
Vorige week gaf ze nog maar weer eens aan dat ik altijd bij haar terecht kan, zelfs tussendoor wil ze me zien als ik dat nodig acht, maar ja dan moet je natuurlijk wel langs de assistente zien te komen,  ;)

Ook met mijn LA heb ik een zeer goede band, maar dat kan ook komen doordat ik in het hospitaal werk.
Ik hoef bij toenemende klachten niet eerst langs mijn HA en kan meteen terecht bij de LA. Mijn HA is ook op de hoogte van deze afspraak en is het er volledig mee eens.

Dus hoe moeilijk je het ook vindt, hoe nerveus je ook bent voor zo'n gesprek. Mijn advies: ga het gesprek aan.

Je arts kan ook niet altijd in jouw hoofd kijken om te zien wat je denkt.
En hopelijk vind je dan een arts die ervoor open staat.

Misschien zijn sommige oudere artsen wat terughoudend voor dit soort conversaties.
Maar bedenk dan ook dat zij dat helemaal niet zijn gewend.
Ze zijn opgeleid met het idee dat de arts altijd geljk heeft en respect geniet van zijn/haar patienten.
In het tijdperk van internet en de mondigheid van tegenwoordig is het natuurlijk wel anders om patienten te behandelen.
Vroeger ging men vaak naar een arts met een rijtje klachten, tegenwoordig komen de patienten vaak op een spreekuur met een zelfdiagnose, als de arts daar dan van afwijkt voelt dat als een afwijzing of als onbegrip. Maar de goede man of vrouw doet ook maar gewoon zijn/haar werk.

Als ik nog wat mag aanvullen, schrijf je vragen en opmerkingen aan de arts van tevoren op. Dat kan ook gefaseerd, schiet je ineens iets te binnen, zet het op papier. Probeer vlak voor je gesprek deze zaken in je hoofd zo duidelijk mogelijk te formuleren en neem je lijstje mee. Succes!

Goed topic! Ik betrap mezelf er ook wel op dat ik soms onnodig negatief over artsen ben. De meeste artsen waar ik ben geweest zijn gewoon goed , vriendelijk en denken mee. Maar helaas heb ik ook regelmatig de ervaring dat ik bij een arts ben geweest en bijna huilend weer buiten kom met het gevoel niet gehoord te zijn en niet serieus genomen. Dat bepaalt wel mijn houding ten opzichte van artsen sterk. Ook vind ik het lastig te bepalen hoe je met een arts om moet gaan. Ik heb soms een hele lijst met klachten en vraag me dan af of ik die allemaal moet benoemen, met het risico dat het niet meer echt gaat over waar ik het meeste last van heb, of moet ik slechts de belangrijkste klacht noemen, met het risico dat de arts een belangrijk deel van de informatie mist. Zulke dingen spelen bij mij altijd een rol en maken mij heel onzeker in de rol van patient. Bovendien heb ik altijd, zelfs al ben ik nog zo ziek, het gevoel dat de arts mij wel een aansteller zal vinden. Als ik dat complex in mijzelf nog eens kan overwinnen, zal ik waarschijnlijk makkelijker met artsen om kunnen gaan.

@ Veronie,
Misschien moet je eens met je arts gaan praten over datgene wat hierboven hebt beschreven.
Als je dat dan doet op een moment dat je niet ziek bent en dit vantevoren aangeeft bij het maken van de afspraak heeft de arts ook tijd voor je.

Mij heeft het in ieder geval ontzettend geholpen.

Succes

Ik wil even inhaken op dit onderwerp.
Ik heb een goede band met mijn eigen HA en met mijn LA. Ben ik blij mee.
Ze luisteren naar me en denken mee! Snappen me en ik snap hun (ook belangrijk)!

Alleen heb ik onlangs aparte ervaring gehad met de arts in opleiding. Dit ga ik wel melden bij mijn eigen HA deze week zodat de lucht geklaard is en dat ze het in de toekomst misschien anders moet aanpakken!
Ze is niet voor niets in opleiding en moet het leren he! 

Ik zou wel alles melden omtrent misstanden en bespreekbaar maken, dit om de relatie zo open mogelijk te houden!! 

Soms klaag hier inderdaad over een arts hier. Maar ik zal nooit een naam noemen.

Maar het is soms gewoon vervelend als er niet geluisterd wordt naar je. De arts de brieven niet leest.
Niet weet welke medicijnen je gerbruikt. Hierdoor medicatie fouten.
Het is maar goed dat ik het allemaal zelf op een papiertje bij mij heb 2 A4tjes.

Maar de aankomende artsen moeten gelukkig tegenwoordig een verplichte stage lopen in een ziekenhuis/verpleeghuis waarop ze beoordeeld worden op communicatie. Want dat is een aantal vergeten te leren of acuut vergeten.

sorry is weer negatief maar beetje teveel ervaring in de zorg ( gewerkt ) en als patient.

ps: ik weet dat er diverse ondezoeken lopen om de communicatie met patienten beter te laten verlopen en waarom het fout gaat.

Tijdens het begin van zijn studie voor huisarts/specialisatie anesthesist leerde mijn buurjongen dat het vak in de meeste gevallen inhield: symptoombestrijding. In eerste instantie was hij zeer ontgoocheld. Hij wilde als jochie al mensen beter maken!
Als je goed nadenkt is symptoombestrijding ook heel logisch. Als je de oorzaak weet en die zelf kan vermijden, heb je geen dokter nodig. Wij komen met onze symptomen bij de dokter en in feite verwachten wij vaak van de dokter de oorzaak te vinden dan wel de symptomen te doen verdwijnen. Soms lukt dat, soms lukt dat niet of krijgen we er nog symptomen bij. Dat is voor beide partijen geen bevredigende situatie. Het is gecompliceerder dan menigeen denkt.
Omdat bij mij het hijgen na traplopen (dokter zat op de 1ste verdieping) steeds eerder gezakt was dan mijn bloeddruk, kreeg ik bloeddrukverlagende middelen. Dat had toen eigenlijk al Ventolin moeten zijn naar later is gebleken. Dat hij dan rancuneus wordt als ik na drie jaar wil stoppen met de bloeddrukverlagende middelen vanwege de ernstige bijwerkingen, geeft wel aan dat je zelf mee moet denken aan je eigen gezondheid en soms keuzes moet maken. Een half jaar later kreeg ik mijn eerste exacerbatie en eindelijk Ventolin.
Voor deze huisarts was het zijn beroep, maar bepaald geen roeping en ik was heel blij toen een huisarts-stagiaire mij een keer onderzocht. Hij mocht niets voorschrijven, alleen advies uitbrengen, maar vertelde me wel wat voor advies hij zou geven en hij zat goed. Gelukkig heb ik daarna een goede huisarts gevonden.

Goed onderwerp overigens.