Voorstellen...
14-08-2018 om 21:28 uurHi iedereen,
Ik ben Charissa, 29 jaar oud en zelf geen longpatient. Wel ben ik de dochter van iemand met uitgezaaide longkanker.
Mijn vader (54) heeft vorig jaar eind augustus de diagnose longkanker gekregen. Na vele onderzoeken ed bleek het ook uitgezaaid te zijn naar zijn botten. Inmiddels een jaar verder en zitten er ook uitzaaiingen in de nieren, lever en 11 stuks in het hoofd... op dit moment is er nog behandeling mogelijk als weten we wel dat we van geluk mogen spreken als mijn vader het einde van het jaar haalt.
Ik zit in een rollercoaster van emoties omdat ik mijn vader ga verliezen, iemand waar ik een hele goede band mee heb.
Daarnaast ben ik begin juli bevallen van mijn 3e prinses dus de hormonen schieten ook nog eens alle kanten op en heb ik moeite met hoe dicht leven en dood op dit moment bij elkaar liggen....
Ik ben hier terecht gekomen via Google.... ik was op zoek naar een plek waar ik kon lezen naar de ervaringen van andere mensen en indien gewenst ikzelf zo nu en dan mijn verhaal kwijt kan.
Groet
Charissa
Hoi charissa
Dat is heel moeilijk en hoe dichtbij sta bij leven en dood het deed me denken dat ik op een dag een geboortekaartje en een rouwkaart in de brievenbus kreeg. Hoe dichtbij aan de ene kant ben je blij maar dat is moeilijk omdat je ook verdriet hebt. Hoe moeilijk het ook is probeer te genieten van je vader zolang hij er nog is en met je lieve kleine prinses,
Heel veel sterkte
Dankje voor je reactie! We proberen te genieten zover we kunnen❤️
Dag Charissa,
Het is ontzettend moeilijk wat jij nu doormaakt.
Toen ik hoogzwanger was van mijn jongste zoon was mijn schoonmoeder ook palliatief. De bevalling is ingeleid omdat mijn man graag nog zo veel mogelijk tijd doorbracht met zijn moeder, en ook graag bij de bevalling wilde zijn.
Een maand na de geboorte van mijn zoontje is mijn schoonmoeder overleden.
Het was een heel moeilijke periode, je bent blij en verdrietig tegelijk.
Toen hij 11 was ben ik ziek geworden, ik heb ook longkanker, maar bij mij werd het per toeval in een vroeg stadium ontdekt.
Ik maak het dus nu van de andere kant mee.
Het eerste wat er door mijn hoofd ging waren mijn kinderen, ik mag niet ziek zijn, want ze hebben me nog zo nodig!
Ik probeer me tegenover mijn zonen sterk te houden, maar ik merk dat ze er onder lijden en angstig zijn.
Ik probeer er ook zo veel mogelijk met hen over te praten, want ze voelen het heel goed aan als er weer eens slecht nieuws is.
IK hoop dat jullie nog zo veel mogelijk tijd krijgen om samen door te brengen!
Heel veel sterkte!
Ilse