Vaarwel!

In 2005 waren er demonstraties tegen de aanwezigheid van een hooggeplaatst politicus op de oorlogsbegraafplaats Margraten. Ook ik heb geprotesteerd. Ik werd uitgeschakeld. Ik ademde in een nevel van druppeltjes die langzaamopstegen. Het had de geur van knoflook. Na 20 seconden begon ik van binnen te branden. Eerst midden op de borstkast, dit spreide zich uit over de gehelen breedte van de borstkast. Daarna begon de pijn in mijn keel. Toen mijn ogen. De politie schreeuwde hele erge dingen. Ik kon wel blijven ademhalen alhoewel de pijn het ademhalen steeds moeilijker maakte. Ik verloor het bewustzijn. Ik werd weer wakker.  De longpijn was onbeschrijvelijk. Over mijn hele lichaam was ik rood geworden, met name mijn rug voelde eveneens verbrand. Ik ging naar de huisarts. Die kon niks aan mijn longen horen. 3 maanden later begon de longpijn af te nemen. Ik ben uit het land gevlucht want ik was bang geworden van de militaire politie. Ik ben in het buitenland onderzocht, de longfoto was schoon. Om niet terug gestuurd te worden zou ik 10 duizend dollar nodig hebben gehad. Na 1 maand moest ik terug. Na 24 uur vliegen was ik terug. In deze tijd had ik ontdekt dat alcohol en paracetamol codeine de pijn verlichten en het ademen makkelijker maakten. "Did they treat you like a terrorist?", was er tegen mij gezegt. "you can't go back." De longpijn die nooit was weggeweest begon echter weer sterker te worden. Het lukte me om te zwijgen over wat de politie met mij had gedaan. "Niemand zal je geloven!", "Mijn team zegt waar het op staat.",  Ik gebruikte nu 23 pijnstillers per dag. Het was inmiddels 2006. Ik kon het eten niet meer binnenhouden. En begon bloed te hoesten en overgeven. Ik verloor 15 kilo in twee weken. Nog maar 49 kilo bij 1meter82 zag ik er nu uit als een levend skelet. Toch werd ik gezond verklaard. Ik werd bedlegerig. De longpijn was zeer zwaar. En ook nu nog is de pijn 7 jaar later heel sterk. Midden 2008 besloot ik geen medicijnen meer te nemen. Ik merkte dat ik het eten weer binnen konhouden. Ik kon weer meer dan 15 meter lopen. Wel bleef ik pufjes gebruiken. "Symbicort". Op de longpijn na herstelde ik zelfs naar meer dan 80 kilo. In 2010 heb ik mij versproken en gepraat over de politie. Er werd gezegt "Er is geen enkel bewijs, ik kan me niet voorstellen dat je het benauwd hebt!". "De politie is je beste vriend!". Op internet vond ik uit wie de fabrikant is van de pepperspray van de politie. "..... Security International". Ze blijken ook strijdgassen en cs-traan-gas te produceren wereldwijd.  Er werd nu tegen mij gedreigt dat als ik bleef praten ik voor de rest van mijn leven zou worden opgeborgen. Op vrijdag de13e 2006 is er bijvoorbeeld een 27 jarige vrouw overleden in het zelfde celletje waar ik in 2005 werd uitgeschakeld. (natuurlijke dood). Ik kan geen enkele medische behandeling krijgen. Ik snak vaak naar adem. De pijn is onbeschrijflijk. Ik zocht naar andere mensen op het internet.  De manieren waarop inhet westen mensenrechten worden geschonden is veel subtieler dan bijvoorbeeld in china. Mijn levensduur is zeer sterk verkort door wat ze met mij gedaan hebben. "Unethical human experiments in the usa." verteld u over ongeveer wat ik bedoel.  Dit gaat over hele nare zaken die zo ernstig zijn, dat u het zelf maar moet opzoeken. Met het woord holocaust heeft u geen enkele moeite. Ja! Vergassen van 6miljoen mensen gelooft u wel! Maar dat ik gemarteld ben gelooft u niet. Zo is het toch? Op youtube staan veel meer mensen die net als ik verklaren. Mensen die worden geinjecteerd met levende kankercellen, injecties met chemicalien, injecties met bacterieen, mensen aids geven, u kunt het zo ergniet bedenken?  De overheid doet hele erge dingen. Ik ben niet de enige overlevende. Er zijn in ons land tientallen mensen zoals ik. Je kan niet bewijzen dat je bentuitgeschakeld met een chemisch middel! Nee ik kan dat niet. Toch heb ik mensen gesproken die mij geloven. Ik heb mensen gesproken die nabestaande zijn van een slachtoffer van de politie. Van de 17 overlevenden die ik heb gevonden zijn er nu 15 overleden. Ik heb alles gedocumenteerd. Hun getuigenis gearchiveerd. Want ik kreeg nog eenmaal de kracht, en het enige wat ik kon doen was juist dit. Het vastleggen van wat er is gebeurt. Ik was 7jaar werkzaam in de IT. Ik was gelukkig. Ik had alles. En juist tijdens herdenkingsdag 5 mei 2005......

Mijn leven is voltooid. Ik mocht niet oud worden. Aan mijn leven gaf ik als enige betekenis het permanente registreren van misdaden tegen de menselijkheid.

Begin maar eens met het opzoeken van het woord democide.

En wie ben ik? Dat is niet belangrijk. 

Ik sluit af met de woorden van wat de politie schreeuwde. Nu 7 jaar later weet ik het nog zo goed.

"Je hebt jezelf in leven gehouden!", toen ik zei "ik leef nog."

"je gaat eraan!", "we maken je kapot!", "mijn team zegt waar het op staat!"

"als je het inademt of op je huid krijgt, krijg je kanker!"