Lotgenoten gezocht

Ik ben Samantha 30 jaar en heb 3 kids 6, 5 en 6 maanden.. en kreeg op 29 dec 2018 last van mn schouder, arm en mijn rug..ik dacht verkeerde beweging gaat wel over.. die nacht werd ik van schrik wakker door pijn en zware benauwdheid..zelfs naar wc lopen was te veel moeite..mijn man vertrouwde het ook niet en die belde de huisartsenpost.. ik mocht die nacht gelijk langskomen.. de dokter heeft mij bekeken en mijn longen beluisterd en werd met het advies om ibuprofen en paracetamol te slikken weer naar huis gestuurd. Hij dacht dan gaat de pijn wel weer over. Ik naar huis en heb die zondag overdag met nauwelijks pijnklachten en benauwdheid overleeft... die nacht werd ik van schrik weer wakker met dezelfde klachten en toen dacht ik.. okee dit is niet gewoon een verkeerde beweging... toch heb ik gewacht dat het ochtend was en toen op maandag ochtend gelijk mijn huisarts gebeld. Ik kon gelijk langskomen.. zij heeft ook alles bekeken en gevoel.. ze zei alles uit te willen sluiten en stuurde mij voor de zekerheid gelijk door naar het ziekenhuis..het was tenslotte oudjaarsdag en zo wilde ze mij niet het nieuwe jaar in sturen. Ik naar het ziekenhuis en moest bloed prikken en ze hebben een rontgen foto van mijn longen gemaakt.. weer naar huis om af te wachten.. binnen 2 uurtjes werd ik gebeld door mijn huisarts dat mijn waardes voor een longembolie verhoogd waren. En of ik direct naar de spoedarts kon gaan. Daar hebben ze een hartfilmpje gemaakt en alvast infuus gezet voor ct scan.. En moest wachten om onder de ct scan te gaan met vloeistof. Mijn hartslag en zuurstofgehalte waren beide goed dus werd mij verteld door meerdere dat die waardes waarschijnlijk hoog waren door een of andere ontsteking en dat ik mij echt niet druk hoefte te maken.. (wat ik natuurlijk wel deed). Ct scan gehad en nu was het weer heeeeeeel lang wachten op de uitslag. En die was daar dan eindelijk.. op oudjaarsdag nog wel kreeg ik de diagnose longembolie.. tabletten bloedverdunners mee gekregen en mocht weer naar huis..met weinig informatie over hoe en wat ben ik weer naar huis gegaan ..wat een zware domper om zo 2019 in te gaan.. niks feest in de avond ik had daar totaal geen zin meer in..die nacht thuis is ambulance geweest omdat ik totaal geen lucht meer kreeg omdat mijn borstkast en rug zoveel zeer deden dat ik amper kon ademen..zij hebben alles gemeten en alles was goed ze belden wel gelijk met de arts omdat ze vonden dat ik ook wel zware pijnstilling mee had moeten krijgen gelijk, want waarschijnlijk door de pijn durfde ik niet goed te ademen. Het is nu 4 dagen verder.. ondertussen heb ik andere pijnstillers gekregen omdat ik van de eerste stront misselijk werd en niks kon binnehouden.. de pijn valt nu zeker overdag wel mee.. alleen slapen blijft snachts een ramp mijn hele rug doet dan zeer en als ik wakker word lijkt het alsof er een vrachtwagen over me rug is gereden. Lopen en zelfs mijn zoontje van 6 maanden tillen is moeilijk...vrijwel onmogelijk.. ik ben dan totaal uitgeput en moet dan echt even bijkomen. Zo kon ik vorige week nog alles en is nu alles in 1 klap zo moeilijk geworden. En dan die klap dat je te horen krijgt dat je een longembolie hebt... vol verdriet en ongeloof kan ik er nog steeds om huilen elke dag elke uur weer. Waarom ik.. gaat dit gevoel ooit weg? Of zal ik vanaf nu altijd in angst blijven leven dat het nog een keer gebeurd en het dan wel mis is...ik heb 3 kleine kinderen die mij nog zo lang nodig hebben.