Klein breukje in de voet en nu een longembolie en infarct.

Bij deze stel ik me voor als lid van de club, alhoewel ik het nog moeilijk vind de ernst van de situatie in te schatten. Ik ben een jongen van 24 en werk parttime in een bekende bouwmarkt en zit in de afrondende fase van mijn opleiding.

Ik zal beginnen te vertellen met wat er gebeurd is en hoop geen enkel detail te vergeten.

Ondertussen acht weken geleden brak ik mijn middenvoetsbeentje en scheurde een pees een stukje bot van mijn enkel. Twee en een halve week netjes hoog gehouden, vervolgens loopgips er omheen en weer een week hoog gehouden waarna ik het langzaam aan mocht gaan belasten. Dit lukte me niet zo goed dus heb de hulp van de fysiotherapeut ingeschakeld. Deze kreeg me een klein beetje aan het lopen met de krukken maar heel goed ging me dit niet af.

Na zes en een halve week mocht het gips er dan eindelijk af maar een paar dagen voor deze afspraak begon mijn kuit pijn te doen. Een dag voor de afspraak werd me been dik wat zichtbaar was aan een "vetrol" boven het gips. Ondanks dat ik zes en een halve week Fragmin (5.000) had gespoten toch maar het ziekenhuis gebeld met de mededeling dat ik bang was voor trombose. Gelukkig mocht ik direct langs komen en dinsdag ging het gips er af, een dag eerder als gepland. De chirurg keek vervolgens naar mijn been, prikte er drie keer met zijn vinger in en deelde mee dat het geen trombose kon zijn en ik me geen zorgen hoefde te maken. Wel liet ik nog foto's maken van mijn voet om te kijken of het hersteld was en helaas was dit nog niet het geval. De breuk was nog niet dicht gegroeid en ik moest proberen zo snel mogelijk te gaan lopen en zou over twee weken opnieuw foto's moeten laten maken.

Met deze mededelingen maar huis gegaan en met in het achterhoofd het idee dat ik moest gaan lopen met een nog niet herstelde gebroken voet het toch maar gaan proberen. Het lukte me totaal niet en ik had het idee dat mijn been steeds dikker en pijnlijker werd.Donderdags was ik twee dagen uit het gips maar ik had zo'n pijn in mijn been dat ik toch besloten heb het ziekenhuis te bellen omdat ik de chirurg niet helemaal vertrouwde. Er werd door een zuster gekeken naar mijn been en ze besloot gelukkig bloed te prikken. Een waarde die trombose duid bleek bij mij iets hoger te liggen dan standaard is maar volgens de zuster was dit niet schrikbarend. Ik attendeerde haar er op dat ik zes en een halve week Fragmin had gespoten en dan niet begreep dat die waarde dan nog hoger kon zijn dan normaal is. Ze is toen gaan overleggen met de dokter en deze besloot dat ik een echo moest ondergaan.

Uit de echo kwam naar voren dat ik een beginnende trombose had in de kuit venen. Volgens de dokter was dit niet gevaarlijk en was het belangrijk dat ik vooral veel moest bewegen. Ik vertelde dat ik juist daar moeite mee had doordat ik mijn voet zolang niet had gebruikt en het lopen nu helemaal niet lukte omdat me kuit zo dik was en pijn deed bij het belasten en strekken. Om deze reden werd me een pijnstiller en een maagbeschermer voorgeschreven. Ik vroeg of ik geen bloedverdunners nodig had zodat de beginnende trombose die al in de kuit venen zat weg zou trekken maar dit was niet nodig.

Ik heb vervolgens contact opgenomen met de fysiotherapeut en het verhaal uitgelegd en gevraagd hoe deze mij zo veel mogelijk aanbeet bewegen kon krijgen ondanks mijn beperkingen. Met de therapeut heb ik vervolgens vier afspraken gehad (vrijdag, de dag na de constatering, maandag, woensdag en vrijdag). Het bewegen lukte me steeds beter en ondanks dat ik niet zelf op en af kon stappen van de fiets is fietsen me toch gelukt, dit deed ik dan ook iedere dag een kwartier.

Afgelopen vrijdag (bijna 8 weken na de breuk en anderhalve week nadat het gips er af was) werd ik wakker met een steek in mijn borst. Ik schonk hier niet zo veel aandacht aan want ik dacht dat ik misschien iets verkeerd gelegen had bij het slapen. Ik heb deze ochtend rustig aan gedaan en werd op een gegeven moment naar school gebracht omdat ik een toets had. Ik was een half uur te vroeg aanwezig waardoor ik in totaal zo'n twee uur in dezelfde beweging heb gezeten. Na de toets heb ik een klein stukje gelopen richting de auto en daar hoorde ik dat het werk had gebeld op de huistelefoon. Vanuit school werd ik toen naar het werk gebracht om te horen wat er aan de hand was. Op het werk aangekomen heb ik uiteindelijk daar een aantal klusjes verricht achter de computer en heb daar al terend op alleen de boterham van die ochtend zo'n twee en een half uur in dezelfde positie achter de computer gezeten. Vanuit het werk ging ik vervolgens door naar de fysiotherapie en ik merkte in de auto dat ik moeite had met diep inademen (16:30). De fysiotherapie ging redelijk en ik ben vervolgens naar huis gebracht. Thuis aangekomen duurde het een half uur voordat we gingen eten en omdat ik over de hele dag zo weinig had gehad, had ik een behoorlijke honger (18:30). Tijdens het eten merkte ik dat het me enige moeite koste en heb daardoor vooralsnog niet zoveel gehad. Na het eten heb ik even met de PlayStation gespeeld maar ik kreeg ondertussen steeds meer moeite met ademhalen en kreeg een klein beetje pijn op de borst. Ik dacht dat dit misschien wel over zou gaan als ik even op de bank zou gaan liggen (19:30). Mezelf verplaatsen met de krukken deed me erg veel pijn en koste heel veel moeite. Toen ik op de bank lag bleef ik deze stekende pijn houden op me borst en kon nauwelijks nog adem halen. Ik heb via me telefoon de hulp van me vader erbij geroepen en deze heeft vervolgens voor mij de dokter gebeld. Toen hij aan de telefoon vermelde dat een week ervoor beginnende trombose was geconstateerd ging het allemaal snel. Ik had zo een ambulance op het oprit staan en voor dat ik het wist gingen we met zwaailichten en sirene naar het ziekenhuis (20:00).

Op het ziekenhuis aangekomen bleek de verpleging een beetje vreemd op te kijken van de medicijnen die ik gebruikte en dat daar geen bloedverdunners bij zaten. Er werd een long foto gemaakt om longontsteking uit te sluiten en er werd bloed geprikt. De eerder genoemde bloedwaarde bleek toegenomen te zijn en de eerste verwachting van een longembolie werd nu uitgesproken door een dokter. Door de drukte op de eerste hulp was het ondertussen al elf uur en werd er besloten dat ik opgenomen moest worden om een dag later een CT scan te maken. Met pijnstilling werd ik in bed gelegd.

Zaterdag middag werd er een CT scan gemaakt van mijn longen en rond een uur of vier deelde de longarts mee dat ik in beide longen meerdere longembolieën en longinfarcten had gehad. Hij vertelde het verhaal nogal luchtig en ik maakte me er daardoor niet zo druk om. Vooral dat later bleek dat ik nu een steunkous zou krijgen vond ik vervelend omdat ik nogal graag korte broeken draag. Verder wist ik nog niet zoveel over longembolieën en infarcten en maakte me hier verder niet zoveel zorgen over. De dokter vertelde me dat ik sowieso vijf dagen zou moeten blijven en dat ik medicijnen zou krijgen die het bloed verdunnen.

Ondertussen gebruik ik veel pijnstillers waardoor ik redelijk door kan ademen en de pijn meevalt. Mede doordat ik niet zoveel pijn heb ben ik bang dat ik de situatie onderschat. Vooral me familie en vrienden zijn geschrokken terwijl ik zoiets heb da ze zich niet zo druk hoeven te maken. Ik zelf was vooral druk met het zoeken in mogelijke oorzaken, te lage dosis van Fragmin, fout van het ziekenhuis dat ze geen bloedverdunners hadden voorgeschreven enz.  Maar waarschijnlijk is het gewoon een kwestie van pech en speelde het roken, overgewicht en de erfelijkheid in de familie niet in mijn voordeel.

Doordat ik de informatie verstrekking op het ziekenhuis nogal matig vond ben ik eens gaan rondzoeken naar wat de longembolieën en infarcten nu precies voor een invloed op mijn leven zullen hebben en hoop via dit forum helder te krijgen waar ik aan toe ben en waar ik rekening mee moet houden.

Ik weet ondertussen dat me over twee dagen een kous wordt aangemeten tot onder aan me knie en dat ik dan waarschijnlijk ook naar huis mag en ontstollingsmedicijnen mee krijg. Verder is het nog een grote vraag wat me te wachten staat en hoe lang ik onder de pannen ben. Van de zuster hoorde ik dat je ongeveer twee weken na ontslag de eerste afspraak hebt met de trombosedienst en dat je daar met je vragen terecht kan. Denk dat het dan ondertussen zelf een kwestie wordt van uitvinden wat ik allemaal kan en of ik weer gewoon kan gaan werken.

Via deze site hoop ik te leren van andermans verhalen en ervaringen, anderen te kunnen helpen met mijn ervaringen en indien nodig jullie hulp in te kunnen schakelen.