Ik en mijn longen

Aan wie moet ik me eigenlijk voorstellen? Dat was mijn eerste vraag toen ik dit zag. Ik doe nooit mee met forums, lees ze eigenlijk ook nooit en registreer me nergens.
Nu dus wel.
Omdat ik, terwijl ik deze site doorlas, zoveel herkende.


Ik ben Wieke
Ik ben moeder van twee kinderen, van 9 en 13
Ik voed ze zelf op, hun vader zien ze in het weekend.
Ik werk in het onderwijs, 4 dagen per week
Ik tennis graag
Hang ook graag achter de tv

En ik ben 4 keer per jaar ziek. Strontziek. Geen energie.

Afgelopen jaar was het weer zo ver, ik werd ziek en had geen energie. Om mij heen werd geroepen dat ik een burn-out had, mijn leven was immers zo druk.
Ik wist dat het niet zo was, ik heb al eens een burn-out gehad, maar nu had ik gewoon geen energie en ik hoestte de longen uit mijn lijf.
Ik was aan het vechten tegen de buitenwereld  die mij niet geloofde, ik zag er gezond uit, soms voelde ik me ook beter.
Mijn arts werkte een lijstje af:
Maar nee, ik heb geen eczeem, allergieën en kortademigheid? Als ik verkouden ben, maar dat ik vrij normaal.
Bij mijn arts werd mijn longinhoud getest, die was lager dan normaal, maar dat scheen niet uitzonderlijk te zijn.
Dus werd er weer aan stress gedacht. Zo langzamerhand werd ik er wel gestresst van ja!
Na aandringen toch laten doorverwijzen. Want waar kwam die pijn dan vandaan op mijn borst, in mijn luchtpijp? Waarom hoestte ik nog steeds, want die verkoudheid was echt allang voorbij.

Bij een antihistaminetest werd het snel duidelijk. Ik kreeg letterlijk geen lucht.
Binnen tien minuten stond ik buiten met een diagnose:

"Mevrouw, u heeft nog net geen astma, maar bent erg gevoelig op de longen. Dus hier is een puffer, u gebruikt hem wanneer nodig"

Eigenlijk geloof ik het nog niet helemaal, en dit is al een half jaar terug. Nu worstel ik met de vraag hoe het anderen duidelijk te maken wat er met mij aan de hand is. Terwijl ik zelf het nauwelijks heb geaccepteerd heb.

Nu gebruik ik die puffer bij het tennissen, als ik geen lucht meer heb, dan werkt dat. Dat is fijn.
Maar hoe ga ik om met het feit dat ik altijd de eerste ben die ziek is?
Dat onbegrip als ik me weer ziek moet melden, omdat ik weer gevloerd ben met een verkoudheid?
Ook ik ben het zat, maar niemand die dat begrijpt! Nog steeds hoor ik mensen mij adviseren toch vooral goed eten, lekker te ontspannen omdat ik het druk heb, echinaforce te nemen omdat dit goed is voor mijn weerstand.

Lieve mensen, het zijn mijn longen. Ik heb burn-out, ik stel me niet aan, ik werk graaq, ik wil ook energie hebben om dingen te ondernemen, ik zorg goed voor mezelf....
Hoe maak ik mensen in mijn omgeving dit duidelijk?

Op dit forum hoop ik een antwoord te vinden.